กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 73

แต่ยังไม่ทันที่เวธัสจะได้เห็นภาพชัดเจน ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องอุทานของลุงชัยดังขึ้นมาจากชั้นล่าง——

“คุณหนูครับ คุณหนูจะทำอะไรครับ”

“มันอันตรายครับ รีบลงมาเร็ว!”

“พวกนายรีบไปยกบันไดมาเร็วเข้า...”

ความคิดของเวธัสถูกดึงดูดไป เขาวางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะตามเดิม ร่างสูงของเขาลุกขึ้นยืน ริมฝีปากบางของเขาถูกกดลงเป็นเส้นตรง ด้วยท่าทีเฉยเมยตามปกติของเขา

อรัล ทำบ้าอะไรของเขาอีก?

เวธัสเดินอ้อมไปที่ห้องโถง แล้วเห็นกลุ่มคนรับใช้กำลังยืนล้อมต้นไม้ใหญ่อยู่ในระยะไกล

ในกลุ่มฝูงชน ใบหน้าแก่เฒ่าของลุงชัยเต็มไปด้วยความกังวล เขากำลังมองดูร่างเล็กๆ บนกิ่งไม้อย่างกังวลใจ

จึงเห็นว่าบนต้นไม้มีบันไดพาดอยู่ และปัณณ์กำลังยืนตัวตรงอยู่บนต้นไม้ใหญ่

ด้านข้างของเขามีริบบิ้นสีสันสดใสโบกสะบัด และมีนกกระเรียนกระดาษผูกติดกับริบบิ้นอยู่

แขนเล็กๆ ของปัณณ์จับริบบิ้นไว้แน่น และพยายามพันรอบกิ่งไม้...

บางกิ่งไม้อยู่ไกลอยู่ไกลมาก เด็กน้อยต้องยืดข้อมือและเอียงตัวออกไปเล็กน้อย ซึ่งทำให้คนที่มองอยู่ต้องหวาดเสียว กลัวว่าเขาจะลื่นล้มลงไป...

“คุณผู้ชายมาแล้ว!” คนรับใช้ในฝูงชนตะโกนขึ้นมาทันที

คนใช้เดินออกไปโดยอัตโนมัติและยืนทั้งสองข้าง

เวธัสเดินไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง บรรยากาศรอบตัวเหมือนจะถูกห่อหุ้มด้วยน้ำแข็ง และยืนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้

เขามองไปที่ปัณณ์ที่อยู่บนต้นไม้อย่างเย็นชา “ลงมา”

“ผูกริบบิ้นพวกนี้เสร็จแล้วผมจะลงไปครับ” ปัณณ์หันหน้าหนีอย่างโกรธเคือง

เอาแต่ถูกจับตามองอยู่ทุกวัน จนเขาแทบไม่มีโอกาสแอบออกไปหาหม่ามี๊เลย แต่ก็ยังไม่กล้าเปิดเผยตัวตนของตัวเองออกมา

โชคดีที่หม่ามี๊ทิ้งนกกระเรียนกระดาษไว้เยอะมาก...

เขาจะเอานกกระเรียนกระดาษนับพันตัวพวกนี้แขวนขึ้นมาทั้งหมด

“นกกระเรียนกระดาษพันตัวเอาขึ้นห้อยบนต้นไม้จะมีประโยชน์อะไร”