กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 74

“อรัล ใครให้นายปีนขึ้นสูงขนาดนี้ ไม่ตกจากบันได นายอยากตกจากต้นไม้หรือไง” จากนั้น ประโยคต่อไปของเวธัส ได้ทำลายความรู้สึกอบอุ่นใจของเด็กน้อยไปทันที

ด้วยบรรยากาศที่ดุดัน ทำให้เด็กน้อยพูดไม่ออก

หลังจากบูดบึ้งไม่พอใจอยู่พักหนึ่ง ความนับถือของปัณณ์ก็ถูกลบทิ้งไปจากหัวใจ เขาถลึงตาโต “ผมปีนอยู่ดีๆ แต่จู่ๆ คุณก็ทำให้ผมตกใจ ผมก็เลยเกือบจะตกลงไป...”

“นายยังจะหาข้ออ้างอีก” เวธัสสีหน้าเคร่งขรึม

“ฉันคำนวณเส้นทางไว้อย่างดี แต่คุณทำให้ผมตกใจจริงๆ ...”

“คุณหนู อย่าเถียงกลับครับ” ลุงชัยพูดเกลี้ยกล่อมอย่างเป็นห่วง “คุณหนูลืมไปแล้วเหรอครับก่อนหน้านี้โกหกว่าตกบันได คุณผู้ชายก็โกรธมากแล้ว อย่ายั่วโมโหคุณผู้ชายอีกเลย ถ้าเอาโทษทั้งหมดมารวมกัน คุณหนูยังเด็กเกินไป รับไม่ไหวแน่นอนครับ”

ปัณณ์เม้มปาก “ผมแค่อยากจะแขวนนกกระเรียนกระดาษพันตัวที่คุณน้าณิชาพับด้วยมือของตัวเอง!”

“ดูเหมือนว่านายจะยังไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน” สีหน้าของเวธัสยิ่งเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ “ลุงชัย ไปเอาไม้เรียวมา”

นับวันยิ่งดื้อดึงขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าไม่ให้บทเรียนเขาบ้าง เขาอาจกล้าปีนหลังคาไปพังกระเบื้องก็ได้!

ไม้เรียว?

ปัณณ์ไม่รู้ว่าไม้เรียวคืออะไร แต่สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่ามันไม่ใช่เรื่องดี

เขาหันกลับมาและเตรียมจะวิ่งหนีออกไป...

แต่เพราะขาที่สั้น เวธัสแค่ก้าวหนึ่งก้าวก็เท่ากับของเขาสามก้าวแล้ว

เวธัสคว้าข้อมือของเขาได้อย่างรวดเร็ว

“ปล่อยผมนะ!”

“ปีศาจกษัตริย์ คุณทำผมเจ็บแล้ว!”

“ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฉันจะไปหาหม่ามี๊ณิชา…”

ปัณณ์ร้อนใจจนเรียกชื่อของณิชาที่เขาเรียกติดปาก และลืมสัญญาที่ให้ไว้กับอรัลไป ว่าอยู่ต่อหน้าเวธัสและคนอื่นๆ ต้องเรียกณิชาว่าคุณน้าณิชา

พอได้ยินแบบนี้ ดวงตาสีดำของเวธัสก็บูดบึ้ง

นี่เขาเลือกณิชาไม่เลือกบ้านหลังนี้อย่างนั้นเหรอ