กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 75

จากนั้นเป็นต้นมา อยู่ต่อหน้าเวธัส ไม่มีใครกล้าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกเลย...

แต่ตอนนี้ ปัณณ์กลับยกเรื่องนี้ขึ้นมา และยังตะโกนอาละวาดอย่างโกรธเคือง

“คุณคือลูกน้องของปีศาจกษัตริย์ มีแต่จะรังแกผม กักขังผม ดุผม ไม่ให้ผมออกไป ผมจะออกไปจากที่นี่ และไม่กลับมาที่นี่อีกเลย!”

เด็กน้อยขมวดคิ้วอย่างกล้าหาญ ถือโอกาสตอนที่ทุกคนกำลังตกตะลึงวิ่งไปที่ประตู แต่กลับถูกคว้าตัวไว้

เป็นลุงชัยที่คว้าตัวเขาไว้ได้ทันเวลา

“คุณผู้ชาย คุณหนูยังเด็ก เป็นปกติที่จะซุกซนตามประสาเด็ก คุณอย่าโกรธเลยนะครับ จะได้ไม่ทำร้ายความสัมพันธ์พ่อลูก...”

เวธัสสีหน้าเย็นชา “หลบไป”

“คุณหนูครับ รีบยอมรับผิดกับคุณพ่อเร็วๆ ครับ”

“ผมไม่ขอโทษ!” ปัณณ์รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมด และพยายามดิ้นตัวออกจากอ้อมแขนของลุงชัย ลุงชัยเห็นว่าเขาดื้อมาก และกลัวว่าจะทำร้ายถูกเขา ดังนั้นเขาจึงผ่อนแรงกอดลงเล็กน้อย

แต่ใครจะรู้ว่าเด็กน้อยจะเหยียบอากาศ และซวนเซล้มลงกับพื้น

ศีรษะของเขากระแทกพื้น ใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักของเขาบู้ย่น

เจ็บจัง เวียนหัวด้วย...

“ผมไม่ผิด ผมไม่ยอมรับผิด! ผมจะไปหาหม่ามี๊ของผม ปีศาจกษัตริย์ สมควรแล้วที่ลูกชายของคุณไม่อยากอยู่กับคุณ...” เขานอนราบกับพื้น อาละวาดไม่หยุด แต่เสียงเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ

สีหน้าของเวธัสกลับยิ่งเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ รองเท้าหนังมันวาวของเขาก้าวไปข้างหน้า และตั้งใจจะจับปัณณ์ขึ้นมา

ไม้เรียวก็มาถึงแล้วด้วย

เป็นไม้ที่มีความหนาเท่าข้อมือ คงจะเจ็บมากถ้าถูกตีใส่

ก่อนหน้านี้ถึงแม้เวธัสจะพูดเสมอว่าเขาจะลงโทษเด็กน้อย แต่เขาไม่เคยใช้ไม้เรียวเลย

อย่างมากก็แค่ขังเขาไว้ในห้อง ลงโทษจนเขายอมรับผิดเท่านั้น

ลุงชัยตกใจยิ่งกว่าเดิม เขาโน้มตัวลงไปปกป้องปัณณ์ไว้ในอ้อมกอดของเขา และคุกเข่าข้างเท้าของเวธัสแล้วขอร้อง

“คุณผู้ชายครับ คุณหนูตกใจมาก จนพูดเรื่องไร้สาระออกมา เขาไม่มีแม่และหาแม่ไม่เจอด้วย เขาเป็นแค่เด็กน้อย รับการลงโทษด้วยไม้เรียวไม่ไหวหรอกครับ...”

เขาโยนไม้เรียวทิ้ง แล้วก้าวไปข้างหน้าอุ้มปัณณ์ขึ้นมา

“ไปเรียกหมอมา”

เนื่องจากอรัลเป็นเด็กที่คลอดก่อนกำหนด ร่างกายของเขาจึงอ่อนแอกว่าเด็กในวัยเดียวกันมาก

เขาถึงขั้นต้องจัดทีมโภชนาการเพื่อเตรียมนมผงให้กับเขาเป็นพิเศษ

พอโตขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ไม่ชอบดื่มนมจากขวดแล้ว...

ทุกคนรีบเดินตามเวธัสกับปัณณ์เข้าไปในห้องโถง

……

หมู่บ้านออเรนจ์

ณิชาที่กำลังเตรียมอาหารกลางวัน รู้สึกปวดใจขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

เธอยกแขนข้างหนึ่งวางไว้บนขอบอ่างล้างหน้า แล้วใช้มืออีกข้างบีบหัวใจไว้ เหมือนถูกเข็มนับพันทิ่มแทง