กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 76

ปัณณ์……

สมองเธอปรากฏภาพใบหน้าเล็กที่กำลังทรมานของปัณณ์ขึ้นมา

และเหมือนว่าขนตาของเขายังสั่นระริก และกำลังพึมพำด้วยความเจ็บปวด

หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับปัณณ์?

ที่บ้านไม่มีโทรศัพท์ เธอจึงไม่สามารถโทรถามสถานการณ์ที่โรงเรียนได้ ณิชาได้ปิดไฟ ก่อนจะแกะผ้ากันเปื้อนของเธอออกมา แล้วแขวนไว้บนไม้แขวน เดินไปเปิดประตูเตรียมจะไปขอยืมใช้โทรศัพท์ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตชั้นล่างเพื่อโทรไปหาครูน้ำฝน...

ตอนที่เปิดประตู เธอก็ต้องตกตะลึง

เวธัสไม่รู้ว่ามายืนอยู่ที่ประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ ดวงตาสีดำสนิทของเขาแหลมคมเหมือนนกอินทรี ประกายตาแปลกๆ จ้องมองไปที่ญิชา บนตัวของเขามีกลิ่นบุหรี่จาง ๆ โชยออกมา

ณิชาสะดุ้งตกใจ ดวงตาของเธอเบิกกว้าง “คุณ… คุณเวธัส?”

พอพูดจบ สายตาของเวธัสเหมือนเสือชีตาห์ แหลมคมและดุร้าย ฝ่ามือใหญ่จับลำคอของ ณิชาไว้ แล้วเดินเข้าไปในห้อง กดเธอไว้กับขั้นวางรองเท้า ดวงตาสีเข้มจ้องเขม็งมาที่เธอ ——

“ณิชา คุณมีดีอะไรกันแน่”

ถึงทำให้อรัลแทบจะตามติดเธอไม่ลืมเลือน แม้แต่ตอนหมดสติ เขายังคงละเมอชื่อเธอออกมา และตะโกนหาเธอตลอดเวลา...

เหมือนว่าเขาที่เป็นพ่ออยู่ข้างกายเขามาตลอดหลายปีที่ผ่านมา เทียบกับณิชาที่เพิ่งรู้จัก ในเวลาเพียงไม่กี่วัน และเจอหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้งไม่ได้เลย!

เดิมทีเวธัสนั่งเฝ้าเด็กน้อยอยู่ แต่เด็กน้อยเอาแต่เรียกชื่อณิชาในฝัน

เหมือนว่าตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เขาหนีออกจากบ้านแล้วถูกพากลับมา เขาก็เอาแต่อาละวาด และเรียกหาแต่หม่ามี๊ของเขา เวธัสยิ่งฟังยิ่งโกรธ มารู้สึกตัวอีกที ก็พบว่าเขาขับรถมาถึงหมู่บ้านออเรนจ์แล้ว

เขาไม่รู้เลขที่ชั้นห้องของณิชา มาถึงครึ่งทางจึงสั่งให้เอกตรวจสอบข้อมูลมาให้เขา...

เขามาด้วยความรู้สึกโมโห แต่พอมายืนอยู่หน้าบ้านของเธอจริงๆ เขากลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า เขายืนอยู่ตรงขอบหน้าต่างและสูบบุหรี่อยู่สักพัก รอจนสงบสติอารมณ์ได้แล้วเขาก็จะจากไป