กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 77

“เมื่อตะกี้... เป็นผมที่เสียมารยาทไป ผมต้องขอโทษด้วย”

เวธัสเอ่ยขอโทษออกมาอย่างเย็นชา และดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ซึ่งทำให้ณิชาตกตะลึง คุณเวธัสผู้มีชื่อเสียงน่ะเหรอจะรู้จัก​ขอโทษคนอื่น

เวธัสถือโอกาสตอนที่ณิชาเผลอ รีบปิดประตูลงอย่างเรียบร้อย จากนั้นจึงเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นและนั่งลง ขมับของเขายังคงกระตุก

ณิชาได้สติกลับมาหลังจากงุนงงอยู่สักพัก แล้วมองไปที่เวธัสอย่างงุนงง...

เขาเข้ามาง่ายดายแบบนี้เลยเหรอ?

เธอรู้สึกอารมณ์เสียอย่างอธิบายไม่ถูก หลังจากพูดขอโทษ แล้วคิดจะทำยังไงต่อ?

“ฉันบอกให้คุณออกไป คุณเวธัส คุณไม่ได้ยินหรือไง” ณิชาวิ่งไปข้างหน้าเขาด้วยดวงตาสีแดงก่ำและพูดข่มขู่ว่า “ถ้าคุณไม่ออกไปอีกฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้! อย่ามานั่งอยู่ในบ้านฉัน!”

ถ้าเพื่อนบ้านเห็นขึ้นมาจะทำยังไง?

เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวนะ

เวธัสนั่งนิ่งอยู่ที่เบาะโซฟา แล้วกางแขนพาดเบาะ พร้อมกับเอนกายพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน

ก่อนจะมองจากหางตาพิจารณาห้องพักแห่งนี้

พื้นที่ไม่กว้างใหญ่เท่ากับห้องน้ำในคฤหาสน์สนธิไชยเลยด้วยซ้ำ

การตกแต่งและเฟอร์นิเจอร์ในห้องก็ธรรมดามาก ใช้สไตล์เรียบง่ายแบบนอร์ดิก แต่ทุกอย่างในบ้านก็ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ถึงแม้จะมีเด็ก แต่ก็ไม่เลอะเทอะ

“คุณคิดจะไม่เกรงใจยังไง”

ณิชาตกตะลึง เขาไม่ได้ตื่นกลัวเลยสักนิด

“ฉัน...” ณิชาขู่ว่าจะโทรเรียกตำรวจก็ไม่มีประโยชน์ เธอไม่มีวิธีอื่นแล้ว จึงเอื้อมมือไปคว้าแขนของเขาอย่างโมโห แล้วพยายามลากเขาออกจากห้องนั่งเล่น

มันเป็นเพราะโกรธมาก จึงทำท่าทางเหมือนเด็ก

เวธัสคิดไม่ถึงว่าณิชาจะทำแบบนี้ เขานั่งอย่างเกียจคร้านบนโซฟา พร้อมกับกระดิกขาในท่าทีผ่อนคลาย ซึ่งทำให้ณิชาโกรธมากขึ้น และพยายามลากเขาอย่างเต็มที่.. .

แต่วิธีการดึงแบบนี้เป็นการแข่งขันความแข็งแกร่งระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงอย่างสิ้นเชิง

เวธัสเห็นว่าติ่งหูของณิชาเปลี่ยนเป็นสีแดง หลังมือที่ถูกเธอสัมผัสโดนก็เริ่มร้อนขึ้นมา เขากระแอมเบา ๆ ก่อนจะดึงเนกไทลงเล็กน้อย และปลดกระดุมสองเม็ดตรงคอเสื้อของเขาออก

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวออกมาจากกระเป๋า แล้วโยนลงบนโต๊ะ

“ผมเอามือถือคุณมาคืนด้วย”

ณิชาหายใจเข้าลึก หลังจากแน่ใจว่าใบหน้าของเธอไม่มีอะไรผิดปกติแล้ว เธอจึงหันกลับมาหยิบโทรศัพท์ของเธอ และตั้งใจจะโทรหาครูน้ำฝน

แต่ลองกดอยู่นานก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ

“คุณทำโทรศัพท์ฉันพังเหรอคะ” เธอขมวดคิ้วแน่น และถามด้วยเสียงแหบแห้ง

เวธัสเหลือบมองเธออย่างไม่พอใจ น้ำเสียงของเขาเฉยชา “มันแบตเตอรี่หมดปิดโดยระบบอัตโนมัติ คุณดูไม่ออกหรือไง”

ณิชาตกตะลึง ครึ่งเชื่อครึ่งไม่เชื่อรีบหยิบโทรศัพท์ไปชาร์จแบตเตอรี่

หลังจากนั้น ทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบ