กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 86

เดิมทีณิชาใจเต้นอยู่นิดหน่อย คิดได้อย่างนั้นรีบดันบัตรเชิญกลับไป

“ขอโทษ ฉันคงช่วยคุณไม่ได้จริงๆ”

ดวงตาพิฆาตรเหมือนหมาป่าของชาลียกขึ้นเล็กน้อย เต็มไปด้วยความชั่วร้าย “ปฏิเสธฉัน ไม่มีข้อดีอะไรต่อคุณ”

“คุณเวธัสเพ่งเล็งใครไม่เกี่ยวกับฉัน ถ้าฉันตอบตกลงคุณไปก่อน แล้วภารกิจไม่สำเร็จ ผลลัพธ์น่าจะรุนแรงยิ่งขึ้น”

“คุณน่าสนใจกว่าที่ฉันคิดไว้อีก”

ในชั่วพริบตาชาลียิ้มหรี่ตาอีกครั้ง ยับยั้งการแสดงออกอย่างไม่บังคับ ส่งบัตรเชิญให้เธออีกครั้งและลูบผมเธอราวกับกำลังกล่อมเด็ก

“เมื่อกี้แค่ล้อคุณเล่น น้ำตาลเป็นญาติตระกูลรอง ฉันไม่จำเป็นยื่นมือเข้าไปช่วย จริงๆ แล้วฉันได้ยินมาว่าน้องอรัลชอบคุณมาก วันนี้เมื่อได้เจอก็ทำให้ฉันยอมรับ”

ณิชาเหลือบมองกรงเล็บขนาดใหญ่ที่อยู่บนหัว ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเขากำลังหวีขนแมวเธอถอยออกมาด้านข้างหนึ่งก้าวโดยไม่พูดอะไร สีหน้าดูห่างเหินไม่ไยดี

“ต่อหน้าคุณชาลี ฉันไม่กล้ารับคำว่ายอมรับนี้หรอก”

ชาลีเป็นคุณชายใหย่ของตระกูลรุ่งโรจน์ แต่เขากลับออกจากบริษัทรุ่งโรจน์มานานแล้ว และสร้างบริษัทการบันเทิงเซ็นจูรี่ด้วยมือจนถึงวันนี้

ตลอดทางที่เดินมา เรียกได้ว่าเป็นตำนาน!

อย่างนี้ถึงจะเรียกว่าเป็นที่ยอมรับ...

“เหรอ?” ได้ยินอย่างนั้นชาลีหัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ และขยิบตาให้ณิชา “งั้นสนใจเข้าร่วมเป็นศิลปินกับบริษัทฉันไหม ฉันมั่นใจว่าจะปั้นให้คุณดัง ให้คุณเป็นนักแสดงหญิงยอดเยี่ยมคนต่อไป”

ณิชารีบยิ้มและปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

คนอย่างชาลีพูดอะไรจริงบ้างไม่จริงบ้าง คุณใส่ใจแล้วจะแพ้

เธอขยันทำงานตั้งใจทำมาหากินดีกว่า

ชาลีก็ไม่บังคับ และนัดแนะเวลาณิชาไปที่ห้องแต่งตัวพรุ่งนี้

ณิชาไม่ได้เสแสร้งปฏิเสธเช่นกัน