การแก้แค้นของจักรพรรดินี นิยาย บท 9

แต่ทันทีที่นางยกเท้าขึ้น ชายคนนั้นคว้าข้อเท้าเรียวของนางแล้วใช้นิ้วโป้งลูบไล้ไปมา

หนังศีรษะของซู่จื่อชาดิกจากการกระทำของเขา กระแสพลังงานพุ่งพล่านจากข้อเท้าของนาง ไหลผ่านทั่วร่างกายของนาง นางจ้องไปที่ชายคนนั้นอย่างโกรธจัดและเอ่ยอย่างมีโทสะว่า “ปล่อยข้า! เจ้าคนชั่ว!”

ในระยะประชิด แผลเป็นจากใบมีดบนร่างของชายผู้นั้นน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการถึงบาดแผลเหล่านี้ก่อนที่จะหายเป็นปกติ

ซู่จื่อมิอาจทนอีกต่อไปขณะที่นางเบือนหน้าหนี อย่างไรก็ตาม นางบังเอิญเห็นร่างท่อนล่างที่เปลือยเปล่าของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ สัตว์ร้ายที่หลับใหลกำลังทอดกายอยู่ด้านข้าง ทำให้ใบหน้าของซู่จื่อเรื่อแดงขึ้น นางหันเหสายตาด้วยความตื่นตระหนก พยายามดิ้นรนอย่างแรงให้หลุดจากมือของชายผู้นั้นและกำลังจะจากไป

แต่ทันทีที่นางหันกลับมา ชายคนนั้นก็คว้าข้อมือนางแล้วดึงนางเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ซู่จื่อติดอยู่ในอ้อมแขนของเขาและพยายามดิ้นรนสุดกำลังของนาง ทว่าชายผู้นี้แข็งแกร่งอย่างน่าประหลาดใจ ร่างกายของนางอ่อนแอมากจนนางไม่สามารถกำจัดเขาได้เลย

ชายคนนั้นจับเอวเรียวของนางไว้แน่น และปลายนิ้วเรียวของเขาเลื่อนลงมาที่แก้มของนางอย่างอ่อนโยน เสียงของเขาแหบแห้ง “เจ้าหอมเหลือเกิน...”

ร่างกายของซู่จื่อเครียดขึง และนางมองเขาด้วยความโกรธ

ทว่าชายคนนั้นอยู่ใกล้นางมากจนนางสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเขาและลมหายใจร้อนระอุเล็กน้อยของเขา

นางกัดริมฝีปากและกำหมัดแน่น

ใบหน้าที่เย็นชาและงดงามของนางเวลานี้เต็มไปด้วยความโกรธ

นางมองอย่างเหยียดหยามแล้วตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “ไปลงนรกเถอะ เจ้าคนชั่ว!”

หลังจากนั้นนางก็ยกกำปั้นขึ้นแล้วเหวี่ยงไปที่ใบหน้าของชายผู้นั้น!

แต่ชายผู้นั้นจับหมัดของนางได้ง่ายดายเหมือนกับเล่นกับสัตว์เลี้ยง ฝ่ามือกว้างของเขาโอบรอบมือน้อยๆ ของนางไว้แน่น และลูบมันอย่างกรุ้มกริ่ม “เจ้าชอบเล่นตัวหรอกหรือ? ข้าชอบลูกเล่นของเจ้า”

ชอบเล่นตัวงั้นหรือ?

ร่างกายของซู่จื่อสั่นด้วยความโกรธ

นางหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้งและพยายามอย่างหนักที่จะระงับความโกรธของนาง นางพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณชาย ข้าแต่งงานกับผู้อื่นแล้ว มิกล้าคิดเกินเลยกับท่าน หากท่านมีความต้องการอย่างยิ่งยวด มิลองเลี้ยงขวาดูเล่า? มีซ่องอยู่ที่นั่น ข้าจะให้เงินท่าน ท่านไปที่นั่นแล้วคลี่คลายปัญหาของตน เป็นอย่างไร?”

ใบหน้าของชายผู้นั้นแข็งทื่อเล็กน้อย และมีแสงซับซ้อนวาบผ่านดวงตาของเขา

ดูเหมือนว่าเขาจะมีความสุข ทั้งที่มีโทสะเล็กน้อย

ไม่นานเขาก็เม้มปากแล้วพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ว่า “ข้าไม่นิยมนางโลม ข้านิยมหญิงที่เจ้าของแล้วเช่นเจ้า” น้ำเสียงของเขาไม่เอาจริงเอาจังและหยอกล้อ

ความโกรธของซู่จื่อเพิ่มขึ้น ใบหน้าขาวนวลของนางเปลี่ยนเป็นแดงก่ำในพริบตา ดวงตาสีอ่อนจางที่สดใสและมีเสน่ห์ของนางเต็มไปด้วยความโทสะ

วันนี้นางคงไม่ได้ดูฤกษ์ดีก่อนออกจากบ้าน! นั่นเป็นเหตุผลที่นางได้พบกับคนเลวทรามเช่นนี้!

“คุณชาย ยอมแพ้เสียดีกว่า!” นางมองเขาอย่างเย็นชาและผลักเขาออกไปเมื่อเขาไม่ตั้งตัว “ข้าหาได้สนใจคนอัปลักษณ์และตามืดบอดเช่นท่านไม่!”