กำราบรัก 20+ นิยาย บท 15

ในขณะที่ไพลินนิ่งงันไปกับคำตอบของบดินทร์ คนเป็นเพื่อนอย่างนาร์เนียกลับอายม้วนหน้าแดงแทนไพลิน เธอมองใบหน้าหล่อเหลาของบดินทร์กับใบหน้าสะสวยของเพื่อนรักสลับกันไปมา ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดพวงแก้มแดงระเรื่อ ท่าทางเขินอายเกินเหตุของเธอทำให้ไพลินที่มองเห็นนึกหมั่นไส้

"มารับเมียไปกินข้าว คิกคิก เขินจัง~"

"เป็นเมียน้อยไอ้บ้านี่รึไงถึงบิดขนาดนั้น" ไพลินกระแนะกระแหนอย่างเหลืออด ทว่านาร์เนียกลับยิ้มจนปวดแก้มกับคำถามประชดประชันของเพื่อนรัก

"ลินสบายใจได้เลยนะ ยังไงลินก็เป็นเมียหลวงของพี่บดินทร์อยู่แล้ว เนียไม่กล้าเข้าไปแทรกกลางหรอก กลัวโดนลินต่อย แล้วก็กลัวเฮียเหมกระทืบด้วย"

"เมียหลวงบ้าบออะไร เธอหุบปากบ้างก็ได้นะยัยนาร์เนียถ้าพูดแล้วไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น"

"เขินก็บอกมาเถอะ ลินน่ะปากแข็ง เนียรู้" นาร์เนียยิ้มแป้น ก่อนจะพูดต่อ "ลินชอบพี่บดินทร์ก็บอกไปเถอะ ลินชอบคนหล่อนิ ลินเคยบอกว่าเกือบหลงความหล่อของพี่บดินทร์ด้วยไม่ใช่เหรอ เนียจำได้นะ"

"หุบปากไปเลยยัยตุ๊กตาไขลาน!" ไพลินชี้หน้าด่าเพื่อนรักกลบเกลื่อนความเขินอาย ในขณะที่คนโดนพูดถึงอย่างบดินทร์ลอบยกยิ้มมุมปาก

"ฉันไม่ค่อยหิวข้าว เธอไปกินกับหมอนี่ก่อนเถอะ" เธอชำเลืองมองบดินทร์เพียงนิด ก่อนจะรีบเสมองไปทางอื่น

"อ้าว ไหนเมื่อกี้ตอนเรียนเสร็จลินบอกว่าหิวไง" เป็นอีกครั้งที่ไพลินแทบกุมขมับกับความใสซื่อของนาร์เนีย เธอถอนหายใจระบายอารมณ์หงุดหงิด พร้อมจับกระชับสายกระเป๋าสะพายข้าง

"เดี๋ยวฉันตามไป ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน"

"แล้วพี่บดินทร์ล่ะ ลินจะทิ้งผัวตัวน้อยของลินให้ยืนคอยอยู่ตรงนี้คนเดียวไม่ได้นะ"

"โอ๊ยยัยนาร์เนีย! เธอหุบปากเป็นบ้างไหมเนี่ย ฉันปวดประสาทกับคำพูดของเธอจริงๆเลย อยากเอามันไปทิ้งที่ไหนก็เชิญ!" ไพลินชักสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

"ลิน" ทว่าเสียงของนาร์เนียก็ดังรั้งไว้ในตอนที่เดินออกมาได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว ทำให้เธอเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องหันกลับไป ภาพที่นาร์เนียและบดินทร์กำลังจับมือประสานกันทำเธอนิ่งไป

"หึงไหม" นาร์เนียมองเพื่อนรักตาปริบๆ ในขณะที่บดินทร์ตีสีหน้าเรียบเฉย ในใจลึกๆของเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าไพลินจะแสดงสีหน้าอย่างไร

"อย่ามาโวยวายก็แล้วกันถ้าฉันไปคลอเคลียเฮียเหมราชของเธอบ้าง" ไพลินกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะผลุนผลันเดินกระทืบเท้าปึงปังออกไป ทำเอานาร์เนียรีบสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของบดินทร์ทันที

"ขอโทษนะคะที่ฉวยโอกาสจับมือพี่บดินทร์ แต่หนูไม่ได้ชอบพี่บดินทร์นะ หนูรักเฮียเหมราชคนเดียว หนูแค่อยากให้ลินหึงเฉยๆ พอลินหึงลินจะได้ยอมรับพี่บดินทร์เป็นผัวตัวน้อยเร็วๆ"

"ชอบทำตัวน่ารักอยู่เรื่อยเลยนะเรา ถึงว่าไอ้เหมมันหลงจนโงหัวไม่ขึ้น" บดินทร์อมยิ้มกับความไร้เดียงสาของเด็กสาว พร้อมกับขยี้ผมเธอเบาๆ

"งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะค่ะ เดี๋ยวลินคงตามไปเอง" นาร์เนียชวน แล้วเดินยิ้มแป้นออกไปก่อน ในขณะที่บดินทร์ยังยืนอยู่ที่เดิม

@ห้องน้ำ

"ก็แค่จับมือกัน มันน่าหึงตรงไหน เหอะ! ไม่ใช่ผัวฉันสักหน่อย" ไพลินแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อนึกถึงภาพที่นาร์เนียจับมือกับบดินทร์ พร้อมกับเดินกระทืบเท้าปึงปังออกจากห้องน้ำมาล้างมือหน้ากระจก

"อ๊ะ!" ทว่าเงาสะท้อนของใครบางคนที่กำลังยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้องน้ำใหญ่ก็ทำเธอสะดุ้งด้วยความตกใจ

"อะ..ไอ้บ้าดิน!" เธอลูบหน้าอกข้างซ้ายเบาๆอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าเป็นบดินทร์ "มายืนทำบ้าอะไรตรงนี้ ดูป้ายไม่ออกรึไงว่านี่มันห้องน้ำผู้หญิง หรือเป็นพวกโรคจิตถ้ำมอง?"

"คงอย่างนั้นมั้ง" บดินทร์ปรายตามองเรือนร่างอรชรในชุดนักศึกษารัดรูปของหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมามองหน้าอกหน้าใจของเธอ พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้

"จะทำอะไร นี่มันในห้องน้ำมหาลัยนะ...กรี๊ดดดดดด!!" ไพลินหลุดเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อโดนบดินทร์กระชากเสื้อนักศึกษาเต็มแรงจนเม็ดกระดุมหลุดกระเด็นตกพื้น ความป่าเถื่อนของเขาทำให้เธอตกใจจนไม่รู้ว่าจะต้องพูดคำไหนออกไป เพราะไม่ทันตั้งตัวกับการกระทำของเขา

"ฉันไม่ชอบเสื้อตัวนี้" บดินทร์ถอดเสื้อช็อปวิศวะฯของตัวเองออกจนเหลือแต่เสื้อยืดสีดำตัวบาง แล้วถือวิสาสะสวมมันให้ไพลิน