กำราบรัก 20+ นิยาย บท 16

"คิดว่าฉันกลัวเหรอ" ไพลินเชิดหน้าท้าทาย "มากกว่านี้ฉันก็เจอมาหมดแล้ว"

"ไม่หมดหรอก เชื่อเถอะว่าเธอไม่อยากเห็นเวลาฉันคลุ้มคลั่งสติแตกหรอก" คำขู่ของบดินทร์ไม่ได้ทำให้ไพลินรู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย เธอลอยหน้าลอยตาท้าทาย ทำเอาบดินทร์นึกหมั่นไส้จนอดไม่ได้ที่จะโน้มใบหน้าลงไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง ทว่าแทนที่ไพลินจะเบือนหน้าหนี เธอกลับฝังเขี้ยวลงบนกลีบปากของเขาเต็มแรง สลับกับดูดมัน

"นี่สำหรับที่นายทำให้ฉันปากแตกเมื่อเช้า"

"หึ" บดินทร์แค่นหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อคนตัวเล็กยอมเป็นฝ่ายถอนจูบออกก่อน พร้อมกับเช็ดเลือดออกจากกลีบปากลวกๆ

"จะไปกินข้าวได้รึยัง หรือจะกินฉันแทน"

"ใครมันอยากกินนายไม่ทราบ นอกจากกินไม่อิ่มแล้วยังเจ็บตัวอีก" ไพลินเดินชนท่อนแขนแกร่งออกไปอีกครั้ง โดยมีบดินทร์เดินตามหลังมา

"อย่างน้อยก็ทำให้เธออิ่มจนจุกได้ก็แล้วกัน"

"ถ้าจะมาพูดเรื่องบนเตียงกับฉันก็ไสหัวไปไกลๆ แล้วเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็ไม่ต้องแสดงความเป็นเจ้าของกับฉันด้วย ฉันไม่ชอบ"

"แบบไหนที่เรียกว่าแสดงความเป็นเจ้าของ" นอกจากจะไม่สนใจคำพูดของไพลินแล้ว บดินทร์ยังกลั่นแกล้งเธอด้วยการเดินเข้าไปรั้งศีรษะทุยเล็กเข้ามากอดแนบอก เชยคางมนขึ้นเล็กน้อย แล้วโน้มใบหน้าลงไปจูบหนักๆกลางหน้าผาก

"อื้อ! เลิกหน้ามึนได้ไหมเนี่ย!" ไพลินถลึงตาใส่ ด้วยกลัวว่าจะมีใครเดินผ่านมาเห็นภาพที่บดินทร์กำลังกลั่นแกล้งเธอ ทว่าคนหน้ามึนกลับอมยิ้ม แล้วเลื่อนริมฝีปากลงมาจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธอแทน

"ฉันไม่จำเป็นต้องแสดงความเป็นเจ้าของหรอก" เขาพูดเสียงเบาประชิดริมฝีปาก "เพราะเธอเป็นของฉันอยู่แล้ว แล้วฉันก็เป็นของเธอเหมือนกัน"

"..." คำหวานของบดินทร์ทำเอาไพลินแทบไปต่อไม่ถูก ในขณะที่หัวใจดวงน้อยมันกำลังเต้นแรงจนแทบผิดจังหวะอีกครั้ง เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งไปมาขณะมองดวงหน้าหล่อเหลา

"ฉันจะไปกินข้าวแล้ว" เมื่อบดินทร์ไม่ยอมเลื่อนใบหน้าออกห่าง เธอจึงต้องเป็นฝ่ายดันใบหน้าของเขาออกไปเสียเอง

"หึ" บดินทร์ยิ้มมุมปากล้อเลียนท่าทางความเขินอายของหญิงสาว ก่อนจะเดินกอดคอเธอออกมาจากตรงนั้น ซึ่งไพลินก็ไม่ได้ปัดแขนเขาออก

"เหี้ยไรเนี่ย!" เพียงแค่ก้าวเข้ามาในศูนย์อาหารของคณะวิศวกรรมศาสตร์ คำทักทายหยาบคายจากต้นน้ำที่นั่งรออยู่ก็ดังมาแต่ไกล ส่งผลให้ทุกสายตาของนักศึกษาที่นั่งอยู่รอบๆหันมองมาที่บดินทร์และไพลินเป็นตาเดียว

"ไอ้เหี้ยดิน ไอ้ตอแหล" สหรัฐที่นั่งอยู่ข้างๆต้นน้ำชี้หน้าด่าเพื่อนรักเมื่อบดินทร์เดินกอดคอไพลินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ เขาปรายตามองเสื้อช็อปวิศวะฯของบดินทร์ที่ไพลินสวมใส่อยู่แล้วแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน

"ไหนมึงบอกว่าแค่เห็นหน้าน้องไพลินก็หมดอารมณ์ไงไอ้เวร แล้วนี่คืออะไร? ให้น้องใส่ช็อปของตัวเอง พาน้องมากินข้าวที่คณะ มึงตอแหลพวกกูไอ้ดิน"

"ช็อปที่หายไปเมื่อวานมึงเอาไปให้น้องไพลินใส่ใช่ไหม แล้วแม่งเสือกมาตอแหลพวกกูอีก" ต้นน้ำพูดเสริมอย่างมีอารมณ์ แต่คนโดนคาดคั้นกลับตีสีหน้าเบื่อหน่าย