กำราบรัก 20+ นิยาย บท 16

"คิดว่าฉันกลัวเหรอ" ไพลินเชิดหน้าท้าทาย "มากกว่านี้ฉันก็เจอมาหมดแล้ว"

"ไม่หมดหรอก เชื่อเถอะว่าเธอไม่อยากเห็นเวลาฉันคลุ้มคลั่งสติแตกหรอก" คำขู่ของบดินทร์ไม่ได้ทำให้ไพลินรู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย เธอลอยหน้าลอยตาท้าทาย ทำเอาบดินทร์นึกหมั่นไส้จนอดไม่ได้ที่จะโน้มใบหน้าลงไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง ทว่าแทนที่ไพลินจะเบือนหน้าหนี เธอกลับฝังเขี้ยวลงบนกลีบปากของเขาเต็มแรง สลับกับดูดมัน

"นี่สำหรับที่นายทำให้ฉันปากแตกเมื่อเช้า"

"หึ" บดินทร์แค่นหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อคนตัวเล็กยอมเป็นฝ่ายถอนจูบออกก่อน พร้อมกับเช็ดเลือดออกจากกลีบปากลวกๆ

"จะไปกินข้าวได้รึยัง หรือจะกินฉันแทน"

"ใครมันอยากกินนายไม่ทราบ นอกจากกินไม่อิ่มแล้วยังเจ็บตัวอีก" ไพลินเดินชนท่อนแขนแกร่งออกไปอีกครั้ง โดยมีบดินทร์เดินตามหลังมา

"อย่างน้อยก็ทำให้เธออิ่มจนจุกได้ก็แล้วกัน"

"ถ้าจะมาพูดเรื่องบนเตียงกับฉันก็ไสหัวไปไกลๆ แล้วเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็ไม่ต้องแสดงความเป็นเจ้าของกับฉันด้วย ฉันไม่ชอบ"

"แบบไหนที่เรียกว่าแสดงความเป็นเจ้าของ" นอกจากจะไม่สนใจคำพูดของไพลินแล้ว บดินทร์ยังกลั่นแกล้งเธอด้วยการเดินเข้าไปรั้งศีรษะทุยเล็กเข้ามากอดแนบอก เชยคางมนขึ้นเล็กน้อย แล้วโน้มใบหน้าลงไปจูบหนักๆกลางหน้าผาก

"อื้อ! เลิกหน้ามึนได้ไหมเนี่ย!" ไพลินถลึงตาใส่ ด้วยกลัวว่าจะมีใครเดินผ่านมาเห็นภาพที่บดินทร์กำลังกลั่นแกล้งเธอ ทว่าคนหน้ามึนกลับอมยิ้ม แล้วเลื่อนริมฝีปากลงมาจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธอแทน

"ฉันไม่จำเป็นต้องแสดงความเป็นเจ้าของหรอก" เขาพูดเสียงเบาประชิดริมฝีปาก "เพราะเธอเป็นของฉันอยู่แล้ว แล้วฉันก็เป็นของเธอเหมือนกัน"

"..." คำหวานของบดินทร์ทำเอาไพลินแทบไปต่อไม่ถูก ในขณะที่หัวใจดวงน้อยมันกำลังเต้นแรงจนแทบผิดจังหวะอีกครั้ง เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งไปมาขณะมองดวงหน้าหล่อเหลา

"ฉันจะไปกินข้าวแล้ว" เมื่อบดินทร์ไม่ยอมเลื่อนใบหน้าออกห่าง เธอจึงต้องเป็นฝ่ายดันใบหน้าของเขาออกไปเสียเอง

"หึ" บดินทร์ยิ้มมุมปากล้อเลียนท่าทางความเขินอายของหญิงสาว ก่อนจะเดินกอดคอเธอออกมาจากตรงนั้น ซึ่งไพลินก็ไม่ได้ปัดแขนเขาออก

"เหี้ยไรเนี่ย!" เพียงแค่ก้าวเข้ามาในศูนย์อาหารของคณะวิศวกรรมศาสตร์ คำทักทายหยาบคายจากต้นน้ำที่นั่งรออยู่ก็ดังมาแต่ไกล ส่งผลให้ทุกสายตาของนักศึกษาที่นั่งอยู่รอบๆหันมองมาที่บดินทร์และไพลินเป็นตาเดียว

"ไอ้เหี้ยดิน ไอ้ตอแหล" สหรัฐที่นั่งอยู่ข้างๆต้นน้ำชี้หน้าด่าเพื่อนรักเมื่อบดินทร์เดินกอดคอไพลินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ เขาปรายตามองเสื้อช็อปวิศวะฯของบดินทร์ที่ไพลินสวมใส่อยู่แล้วแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน

"ไหนมึงบอกว่าแค่เห็นหน้าน้องไพลินก็หมดอารมณ์ไงไอ้เวร แล้วนี่คืออะไร? ให้น้องใส่ช็อปของตัวเอง พาน้องมากินข้าวที่คณะ มึงตอแหลพวกกูไอ้ดิน"

"ช็อปที่หายไปเมื่อวานมึงเอาไปให้น้องไพลินใส่ใช่ไหม แล้วแม่งเสือกมาตอแหลพวกกูอีก" ต้นน้ำพูดเสริมอย่างมีอารมณ์ แต่คนโดนคาดคั้นกลับตีสีหน้าเบื่อหน่าย

"เดี๋ยวฉันไปซื้อเอง" ไพลินปัดท่อนแขนแกร่งออกจากบ่า แล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที แต่ใช่ว่าบดินทร์จะยอมให้เธอเดินไปคนเดียว เขารีบลุกขึ้นเดินตามไป โดยมีสายตาของต้นน้ำและสหรัฐมองตามไป

"กูว่าไอ้ตอแหลนี่มันแอบชอบน้องไพลินมานานแล้วแน่ๆ ได้น้องคืนเดียวแม่งพามาเปิดตัวที่คณะเลย เดินตามตูดเมียเหมือนหมารับใช้เลยไอ้ห่า" ต้นน้ำกระแนะกระแหนตามหลัง

"แล้วแม่งเสือกตอแหลว่าแค่เห็นหน้าน้องไพลินก็หมดอารมณ์แล้ว ส้นตีนเถอะ! เป้าตุงมาเรียนขนาดนั้นยังจะตอแหลอีก" เป็นสหรัฐที่พูดบ้าง นึกหมั่นไส้ท่าทางหึงหวงของบดินทร์ที่แสดงออกต่อไพลิน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เคยลั่นวาจาไว้ว่าไม่มีทางคบกับสาวห้าวอย่างไพลิน

"พี่ต้นน้ำกับพี่สหรัฐไม่ชอบเพื่อนหนูเหรอ" นาร์เนียถามเสียงใส ทำให้สหรัฐและต้นน้ำต้องจำใจละสายตาจากบดินทร์และไพลิน

"พี่แค่หมั่นไส้ไอ้ดินที่มันกลืนน้ำลายตัวเอง" เป็นต้นน้ำที่ตอบคำถามนั้น ก่อนที่สหรัฐจะเสริมต่อ

"พี่ไม่ได้เกลียดน้องไพลินหรอก แต่เกลียดเพื่อนตัวเองเนี่ยแหละที่มันตอแหลเก่ง"

"แต่หนูชอบที่พี่บดินทร์ทำแบบนั้นค่ะ เหมือนการกระทำของพระเอกนิยายที่หนูเคยอ่านเลย" เด็กสาวยิ้มเขินอาย ก่อนจะหันกลับไปออดอ้อนคู่หมั้นหนุ่มของตัวเองบ้าง ความน่ารักของเธอทำให้เสือยิ้มยากอย่างเหมราชหลุดยิ้มอย่างง่ายดาย

สหรัฐได้แต่นั่งมองตาขวางเมื่อเห็นเหมราชแสดงความอ่อนโยนต่อคู่หมั้นสาว ไม่ต่างจากต้นน้ำที่ลอบเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้ เขาเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้าอย่างเบื่อหน่าย แต่ก็ยังไม่วายมองเห็นภาพที่บดินทร์กำลังขยี้ผมไพลินเบาๆ

ต้นน้ำถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาเล่นเกมแก้เซ็ง สหรัฐเองก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน