กำราบรัก 20+ นิยาย บท 17

@ตอนเย็น

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงกว่าห้านิ้วกระทบกับพื้นปูนภายในโรงจอดรถของคณะวิศวกรรมศาสตร์ดังขึ้นเป็นจังหวะ เมื่อยามที่เจ้าของรองเท้าสะบัดเท้าก้าวเดิน ไพลินเสยผมดำขลับที่ตกลงมาปรกหน้าผากลวกๆพลางเช็ดเม็ดเหงื่อออกจากกรอบหน้าและลำคอ เร่งฝีเท้าเข้าไปหาบดินทร์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่ในรถคันหรู

"ท่าเสยผมเมื่อกี้เซ็กซี่ดีนะ" บดินทร์พูดหยอกเย้าทันทีที่ไพลินก้าวเข้ามาในรถ พร้อมกับยื่นมือเข้าไปสางผมที่ยุ่งเหยิงให้เธอ ในขณะที่ไพลินรีบถอดเสื้อช็อปวิศวะออก ไม่ได้ห้ามปราม

"ร้อน" เธอหอบหายใจหนักๆพลางทิ้งศีรษะพิงกับเบาะที่นั่ง ปล่อยให้เม็ดเหงื่อไหลผ่านจากลำคอลงไปกลางร่องอกจนเปียกชุ่ม

"ให้ฉันขับรถไปรับที่คณะตั้งแต่ทีแรกก็จบแล้ว"

"ไม่ต้องเลย นายไปทุกทีคนในคณะแตกตื่นทุกที ฉันไม่อยากโดนเพจข่าวเมาท์ของมหาลัยเอาไปเขียนข่าวว่าฉันแอบคั่วกับรุ่นพี่ต่างคณะ"

"สนใจข่าวพวกนั้นด้วยเหรอ"

"ไม่สนใจหรอกถ้าเป็นข่าวกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่นาย" ไพลินตอบอย่างท้าทาย

"แบบนั้นก็ดี จะได้ตามไปกระทืบถูกคน"

"งั้นก็กระทืบตัวเองก่อนเลยถ้าเพจข่าวเมาท์ของมหาลัยมันเขียนเมาท์ฉันกับนาย"

"ฉันจะตบรางวัลให้พวกมันอย่างงามเลย" บดินทร์ยิ้มยียวน พร้อมกับเลื่อนใบหน้าเข้าไปหอมหนักๆตรงขมับบางชุ่มเหงื่อ ทำเอาไพลินที่กำลังจะตอกกลับนิ่งไปกับการกระทำของเขา

"คืนนี้อยากนอนห้องฉันหรือห้องเธอ"

"..." น้ำเสียงกระเส่าที่ดังขึ้นข้างกกหูทำไรขนอ่อนตามร่างกายของเธอลุกชูชัน

"ถ้านอนห้องฉันก็เอาชุดนักศึกษามาอย่างเดียวก็พอ ชุดนอนไม่ต้อง" ไพลินยิ้มมุมปากกลบเกลื่อนความเขินอาย ก่อนจะหันหน้าไปหาบดินทร์ที่ยังสนุกกับการกลั่นแกล้งเธอ ทำให้ริมฝีปากของเขาและเธอแตะสัมผัสกันพอดี

"งั้นฉันขอถามนายบ้างได้ไหม" หัวใจแกร่งกระตุกสั่นไหวกับน้ำเสียงยั่วยวนของหญิงสาว มันเต้นแรงระรัวถี่ๆเมื่อโดนเธอขบเม้มกลีบปากล่างเบาๆ "คืนนี้อยากนอนข้างบนหรือข้างล่าง"

"..." กลับกลายเป็นบดินทร์เสียเองที่รู้สึกเขินอายกับคำถามยั่วยวนของไพลิน มันเป็นครั้งแรกที่ผู้ชายดิบห่ามอย่างเขาเขินอายเพราะเธอ

"กลับบ้านเถอะ ฉันอยากกลับไปนอนแล้ว" เมื่อเห็นบดินทร์นิ่งไปไพลินจึงเลื่อนใบหน้าออกห่าง

"เมื่อกี้แกล้งฉันเหรอ"

"นายก็แกล้งฉันเหมือนกัน" เธอลอยหน้าลอยตาตอบ พร้อมหยิบเสื้อช็อปของบดินทร์ขึ้นมาปิดหน้าอกไว้

"เดี๋ยวจะโดน"

"ถ้านายยังไม่ขับรถออกไป นายก็จะโดนฉันตบกบาลเหมือนกัน"

บดินทร์มองอย่างคาดโทษ ก่อนจะดึงตัวกลับไปที่ของตัวเอง แล้วรีบขับรถออกมาจากตรงนั้น ในขณะที่ไพลินกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่าง

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือของไพลินดังขึ้น ทำให้เธอต้องละสายตาจากบรรยากาศข้างทาง หยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างออกมา มุมปากบางคลี่ยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ

"ค่ะแม่" เธอยกมือถือขึ้นมาแนบหู

(น้องลินเรียนเสร็จรึยังลูก วันนี้กลับบ้านไหมคะ)

"เรียนเสร็จแล้วค่ะ กำลังจะกลับคอนโด คุณแม่มีอะไรรึเปล่าคะ จะให้ลินกลับบ้านเหรอ" บดินทร์ตวัดสายตามองคนข้างๆทันทีที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้น

(น้องลินสะดวกกลับบ้านมากินข้าวเย็นกับแม่รึเปล่าคะ พรุ่งนี้น้องลินมีเรียนตอนเช้าไหม)

"ลินกลับไปนอนที่บ้านก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเอาชุดนักศึกษาไปเปลี่ยนด้วย พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องขับรถกลับมาเปลี่ยนชุดที่คอนโดอีก"

(ดีเลยจ้ะ เดี๋ยวแม่ทำของโปรดของหนูไว้รอนะ)

"ค่ะ เดี๋ยวลินเข้าไปไม่เกินหกโมงเย็นค่ะ) ไพลินกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะเป็นฝ่ายกดวางสายก่อน