กำราบรัก 20+ นิยาย บท 28

ไพลินอมยิ้มกับคำพูดของแฟนหนุ่ม เขากลั่นแกล้งหัวใจดวงน้อยของเธอให้มันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน เธอปิดเปลือกตาลงช้าๆเมื่อบดินทร์ค่อยๆเปลี่ยนจังหวะรักเนิบนาบให้กลายเป็นหนักหน่วงในเวลาต่อมา

บทรักร้อนแรงระหว่างเขาและเธอยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ บดินทร์มอบความเสียวซ่านให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนที่เธอเองก็ปรนเปรอมอบความเสียวซ่านให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนกัน จนกระทั่งความเหนื่อยล้าทำให้เขาและเธอผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของกันและกันในที่สุด

@วันต่อมา

ครืด~ ครืด~

"อื้อ~" เสียงโทรศัพท์มือถือแผดเสียงร้องดังในช่วงสายๆของเช้าวันใหม่ที่แสงแดดจ้าเริ่มสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน ไพลินเปล่งเสียงครางในลำคอเบาๆเมื่อโดนรบกวนเวลาพักผ่อนทั้งที่เพิ่งผล็อยหลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว เธอพลิกตัวไปมาอยู่ในอ้อมแขนของแฟนหนุ่ม ก่อนจะเอื้อมมืออ่อนแรงขึ้นไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูที่กำลังแผดเสียงร้องอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

"ฮัลโหล~" เธอกรอกน้ำเสียงแหบพร่าทักทายคนปลายสาย

(ฮัลโหล ลินเพิ่งตื่นเหรอ! นี่มันสายมากแล้วนะ! เนียกำลังจะเข้าห้องเรียนแล้ว) เสียงตะโกนของคนปลายสายที่ดังกรอกเข้ามาทำเอาไพลินนิ่วหน้าเพราะรู้สึกรำคาญ

"จดงานเผื่อด้วยนะ ฉันไปไม่ไหวอะ"

(ลินเป็นอะไร เมื่อคืนแอบหนีไปเที่ยวผับคนเดียวอีกแล้วใช่ไหม หรือยังเคลียร์กับพี่บดินทร์ไม่เรียบร้อย ลินตรอมใจเหรอ) น้ำเสียงของนาร์เนียแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใย หากแต่คำถามของเธอกลับทำให้คนฟังถอนหายใจพรืดใหญ่

"เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะตรอมใจเพราะเรื่องผู้ชายเหรอยัยตุ๊กตาไขลาน ฉันแค่เพลียนิดหน่อย เดี๋ยวค่อยไปเรียนคาบบ่ายก็แล้วกัน"

(ลินโอเคแน่นะ ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจรีบโทรมาหาเนียนะ เดี๋ยวเนียไปหา)

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า แค่นี้นะ" ไม่รอให้คนปลายสายถามอะไรมากกว่านั้นไพลินก็กดวางสายก่อนทันที แต่ยังไม่ทันจะได้พลิกตัวกลับไปซบหน้าเข้าหาแผงอกอุ่นของแฟนหนุ่ม โทรศัพท์มือถือก็แผดเสียงร้องขึ้นอีกครั้ง แต่กลับไม่ใช่มือถือของเธอ

ไพลินถือวิสาสะเอื้อมมือขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือของบดินทร์มาดูเมื่อเห็นว่าเขายังนอนหลับอยู่ เธอพ่นลมหายใจหนักๆอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ

"โทรหาผัวฉันทำไม"

(โอ๊ะ!) เสียงอุทานของคนปลายสายบ่งบอกว่ากำลังตกใจกับคำทักทายของเธอ

"เพิ่งวางสายจากฉันไปเมื่อกี้ก็โทรหาผัวฉันเลยเหรอ อยากโดนตบเหรอยัยตุ๊กตาไขลาน"

(นะ..นั่นลินเหรอ โทษทีเนียโทรผิด เอ๊ะ! ไม่สิ เนียโทรหาพี่บดินทร์นิ แล้วทำไมลินรับสายล่ะ โอ๊ะ! อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนลินนอนกับพี่บดินทร์ทั้งคืนเลย ทั้งคืนเลยเหรอ!)

"เลิกทำเสียงตกใจแล้วไปเรียนได้แล้วยัยไขลาน แล้วอย่าแอบโทรหาผัวฉันอีกนะ ถึงเป็นเพื่อนฉันก็ตบไม่เลี้ยงเหมือนกัน"

(เนียไม่ได้โทรมาจีบพี่บดินทร์สักหน่อย เนียรักเฮียเหมคนเดียว เนียแค่จะโทรมาบอกให้พี่บดินทร์ไปดูลินที่คอนโดให้หน่อย)

"เดี๋ยวฉันจะโทรหาเฮียเหมบ้าง"

(อย่ายุ่งกับเฮียเหมของเนียนะ เนียตีตาแตกจริงๆด้วย)

"เบื่อจะพูดกับเธอแล้ว มีธุระแค่นี้ใช่ไหม"

(ถ้าลินอยู่กับพี่บดินทร์เนียก็สบายใจหน่อย งั้นเนียไปเรียนก่อนนะ เจอกันตอนบ่าย)

"ฝากจดงานให้ด้วยนะ เดี๋ยวเลี้ยงไอติม"

(ได้เลย!) ไพลินอมยิ้มกับน้ำเสียงสดใสของคนปลายสาย เธอส่ายหน้าน้อยๆอย่างระอากับความเห็นแก่กินของเพื่อนกัน ก่อนจะกดวางสาย

"ขี้หวง" หญิงสาวชะงักไปเมื่อน้ำเสียงแหบพร่าของคนข้างหลังดังขึ้นประชิดกกหู เธอค่อยๆเอี้ยวหน้ากลับไปมองคนข้างหลัง รอยยิ้มล้อเลียนของเขาคือสิ่งแรกที่มองเห็น

"ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ตั้งแต่น้องนาร์เนียโทรมาครั้งแรกแล้ว" บดินทร์อมยิ้มตอบ นึกขบขันความหึงหวงของไพลินที่หึงหวงแม้กระทั่งเพื่อนรักของตัวเอง