กำราบรัก 20+ นิยาย บท 29

"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" ไพลินรีบปฏิเสธ แล้วอธิบายให้บดินทร์เข้าใจ "นี่มันชีวิตของลินนะ ลินเลือกผู้ชายของลินเองได้ ไม่ต้องให้พ่อแม่มาเลือกให้หรอก ถึงเลือกให้ก็ไม่เอาถ้าไม่ชอบ"

"แล้วทำไมถึงไม่ยอมให้ฉันไปคุยกับพ่อแม่เธอ จะคบกันโดยไม่บอกให้ผู้ใหญ่รับรู้แบบนี้เหรอ? ฉันเป็นลูกผู้ชายพอ ไม่ทำอะไรหลบๆซ่อนๆ อะไรที่ทำแล้วลดศักดิ์ศรีของตัวเองฉันไม่ทำ" บดินทร์หรี่ตามองอย่างจับผิด ยิ่งไพลินแสดงท่าทางมีพิรุธกับประโยคคำถามของเขา เขาก็ยิ่งอยากเค้นเอาคำตอบจากเธอ

"ไม่ได้บอกว่าจะแอบคบกันตลอดสักหน่อย แต่ตอนนี้พ่อลินไปคุยงานที่ฮ่องกง ยังไม่กลับมาเลย ถ้าดินไปก็เจอแต่แม่ แล้วแม่ลินก็เป็นคนเรียบร้อยด้วย ท่านไม่ชอบผู้ชายแบบดิน"

"แบบฉัน? แบบไหน?"

"ก็ผู้ชายเถื่อนๆที่ชอบมีเรื่องกับคนอื่นไม่เว้นแต่ละวันไง แค่ดินยืนทำหน้านิ่งๆยังดูเหมือนนักเลงมากกว่านักศึกษาเลย นี่ถ้าแม่ลินเห็นดินคงยกมือทาบอกเตรียมเป็นลมรอเลยล่ะมั้ง" ไพลินให้คำตอบที่แฟนหนุ่มต้องการพลางถอนหายใจพรืดใหญ่ เธอแกะท่อนแขนแกร่งออกจากเอวคอดอีกครั้งเมื่อเห็นบดินทร์นิ่งไป

"แต่วันนั้นที่กลับบ้านลินบอกแม่ว่าลินชอบผู้ชายดุๆเหมือนดินนะ" บดินทร์แสร้งตีสีหน้าเรียบเฉยเมื่อแฟนสาวหมุนตัวกลับมา พยายามเก็บซ่อนรอยยิ้มไว้ในแววตา "เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าลินไม่ได้ชอบผู้ชายแบบนั้น แต่ชอบดินมากกว่า"

"จะบอกว่าต่อให้เจอผู้ชายแบบนั้นสักกี่คนก็ยังชอบฉันคนเดียวว่างั้น" บดินทร์พยายามกลั้นยิ้ม ความน่ารักของไพลินทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง และมันไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน นอกจากกับเธอคนเดียว

"บอกเฉยๆ แค่ประโยคบอกเล่า" ไพลินยิ้มทะเล้นหยอกล้อแฟนหนุ่ม ก่อนจะกระแทกริมฝีปากเข้าไปจูบหนักๆบนริมฝีปากหยักได้รูป

"ไปอาบน้ำก่อนนะ ถ้าจะอาบพร้อมกันก็ตามมา" เธอถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ทำให้มองเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เปื้อนหน้าชายหนุ่ม

"หึ" เสียงแค่นหัวเราะในลำคอดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ บดินทร์ก้าวขาเรียวยาวราวกับนายแบบลงจากเตียง แล้วช้อนตัวไพลินขึ้นในท่าเจ้าสาว อุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำทันที

@มหาวิทยาลัย

"กว่าจะเสด็จมาเรียนได้นะคุณชายดิน เดี๋ยวนี้มาสายตลอดเลยนะมึง" เพียงแค่ก้าวเท้าเข้ามาในลานใต้ถุนของคณะวิศวกรรมศาสตร์ คำทักทายจากต้นน้ำที่นั่งรออยู่ก็ดังขึ้นเป็นคนแรก แต่บดินทร์กลับยักไหล่ให้กับคำพูดกระแทกแดกดันของเพื่อนรัก พร้อมกับเดินจูงมือไพลินเข้าไปนั่งข้างๆเหมราชที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่

"อ๊ะ!" ไพลินร้องอุทานเบาๆเมื่อโดนรั้งตัวให้นั่งลงบนหน้าตักแกร่งของบดินทร์ในตอนที่กำลังจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ การกระทำของเขาไม่ได้เรียกความสนใจจากเพื่อนทั้งสามคนของเขาเพียงเท่านั้น แต่ยังเรียกความสนใจจากนักศึกษาหลายสิบคนที่นั่งอยู่รอบๆให้หันมองมาที่เขาและเธอเป็นตาเดียว

"เมื่อวานนี่แค่ซ้อมบทดราม่าเหรอวะ?" สหรัฐเอ่ยถามพลางทำหน้าระอาเมื่อเห็นสิ่งที่บดินทร์กำลังทำ

"ซ้อมบทดราม่าอะไรของมึง เมื่อวานกูก็ไม่ได้ทะเลาะกับลินนิ แค่มีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย" บดินทร์ตอบ พร้อมกับอุ้มไพลินลงมาบนขอบเก้าอี้กลางหว่างขา ยกแขนขึ้นมากอดคอเธอไว้หลวมๆ

"นั่นนิดหน่อยของมึงเหรอวะ? มึงเล่นใหญ่มากไอ้ห่า" ต้นน้ำกลอกตาใส่เพื่อนรัก

"ทะเลาะกับเมียแค่นี้ทำเหมือนจะเป็นจะตายนะมึง กูนึกว่าเมียมึงทนนิสัยเสียๆของมึงไม่ไหวจนหนีไปมีผัวใหม่แล้ว" เหมราชที่ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นนักพูดขึ้นอย่างเหลืออด โดยมีต้นน้ำและสหรัฐพยักหน้าเห็นด้วย

"ปากหมาไอ้ห่า" บดินทร์ว่าให้เหมราช แต่คนโดนว่ากลับยักไหล่ไม่สะทกสะท้าน