กำราบรัก 20+ นิยาย บท 30

"ลินนนนนนนน" น้ำเสียงสดใสของนาร์เนียดังมาแต่ไกล ในขณะที่ไพลินกำลังนั่งกินข้าวอยู่ในศูนย์อาหารของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ทำให้เธอต้องละความสนใจจากจานข้าวตรงหน้า เพื่อเงยหน้ามองนาร์เนียที่กำลังเดินยิ้มแป้นเข้ามา

"คิดไว้อยู่แล้วว่าลินต้องมาเรียนกับพี่บดินทร์" นาร์เนียมองหน้าไพลินสลับกับบดินทร์อย่างรู้ทัน พร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงข้างๆคู่หมั้นหนุ่ม แต่ก็โดนเหมราชอุ้มขึ้นมาบนหน้าตักแกร่ง "ตอนเนียคบกับเฮียเหมใหม่ๆก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่สบายไปเรียนไม่ไหว แต่มาเรียนกับเฮียเหมไหว"

"พูดมาก" ไพลินเอ็ดเพื่อนรักเบาๆ พร้อมกับตักข้าวคำโตใส่ปากหล่อนที่กำลังจะอ้าปากพูดพอดี แต่นาร์เนียก็รีบกลืนข้าวคำโตลงคอเพื่อที่จะได้พูดต่อ ทำเอาไพลินถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่ต่างจากเหมราชที่ทำหน้าระอากับการกระทำที่เหมือนเด็กน้อยของคู่หมั้นสาว

"ดีใจจังที่ลินกับพี่บดินทร์เป็นแฟนกันจริงๆสักที เนียแอบเชียร์มาตั้งนานแล้ว"

"ฉันต้องเลี้ยงไอติมขอบคุณเจ้าแม่นาร์เนียด้วยไหมที่ช่วยส่งพี่บดินทร์สุดหล่อมาให้ฉัน" ไพลินถามหยอกล้อเพื่อนรัก แต่คนโดนพูดถึงอย่างบดินทร์ที่นั่งอยู่ข้างๆกลับหลุดยิ้มอย่างลืมตัวกับคำพูดของแฟนสาว

"ถ้าลินจะให้เนียก็ไม่ขัดศรัทธา"

"เรื่องกินนี่ไม่เคยปฏิเสธเลยนะ"

"ไอติมจะเยียวยาทุกอย่างสำหรับเนีย" นาร์เนียยิ้มแป้นโชว์ฟันขาวเรียงสวย ก่อนจะพูดต่อ "แต่ตอนนี้ลินมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว แถมหล่อมากด้วย รวยอีกต่างหาก ลินเลิกเที่ยวกลางคืนได้แล้วนะ นอนกกอกอุ่นๆของพี่บดินทร์อยู่ที่ห้องมีความสุขกว่าเยอะเลย"

ไพลินเพียงแค่ยิ้มน้อยๆให้เพื่อนรัก พร้อมกับหันมองบดินทร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งเขาก็กำลังมองเธออยู่เหมือนกัน

"เบื่อพวกเห่อเมียฉิบหาย ไปหาข้าวแดกดีกว่ากู" ต้นน้ำที่นั่งฟังมานานหลุดคำพูดกระแนะกระแหนใส่เพื่อนรักทั้งสองคนอย่างเหลืออด ก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้นเดินออกไป

"ไปหาข้าวแดกดีกว่า มานั่งมองพวกมึงสองตัวเห่อเมียนี่ไม่มีประโยชน์ห่าอะไรเลย" เมื่อเห็นต้นน้ำผลุนผลันเดินออกไป สหรัฐจึงลุกขึ้นเดินออกไปเหมือนกัน แต่ยังไม่วายกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะไปด้วยถ้อยคำกระแทกแดกดัน

บดินทร์มองตามเพื่อนรักทั้งสองคนไปอย่างเอือมระอา ก่อนจะเบนสายตากลับมาหาแฟนสาวอีกครั้ง พร้อมกับอุ้มเธอขึ้นมาบนหน้าตัก

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในตอนที่ไพลินกำลังจะตักข้าวคำโตใส่ปากพอดี เธอรีบวางช้อนในมือลง แล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋าสะพายข้างออกมา หัวคิ้วโค้งมนขมวดเข้าหากันเป็นปมเมื่อเห็นเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นตาปรากฏอยู่บนหน้าจอ

"ฮัลโหล" เธอตัดสินใจรับสายในที่สุด ยกมือถือขึ้นมาแนบหู พร้อมกับกรอกเสียงทักทาย

(ฮัลโหล ไพลินใช่ไหม) น้ำเสียงทุ่มต่ำของคนปลายสายดังทักทายกลับมา ยิ่งทำให้ไพลินสงสัยเข้าไปใหญ่ ต่างจากบดินทร์ที่ทำหน้าเข้มขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของผู้ชายดังเล็ดลอดออกมา

"นี่ใครคะ?" ไพลินถาม

(พี่เอง เควิน)

"..!!" คนฟังอ้าปากค้างด้วยความตกใจกับคำตอบของคนปลายสาย ทั้งที่ได้ยินแค่ชื่อแต่หัวใจดวงน้อยมันกลับเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ไพลินบีบโทรศัพท์ในมือแน่น แทบจะไม่กล้าพูดอะไรออกไป เพราะกลัวว่าบดินทร์ที่นั่งอยู่ข้างหลังจะได้ยินคำตอบที่เควินตอบกลับมา

(ฮัลโหล ยังอยู่ไหม)

"ยะ..อยู่ค่ะ มีเควินมีธุระอะไรรึเปล่าคะ"

(พี่ว่าจะชวนเราไปเที่ยวด้วยกันสักหน่อย พอดีพี่เพิ่งกลับมาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่สัปดาห์เอง เลยว่าจะชวนเราไปเที่ยวเป็นเพื่อนหน่อย)

"ขอโทษนะคะพี่เควิน แต่ลินยังเรียนไม่เสร็จเลย แล้วช่วงนี้ก็ไม่ค่อยสะดวกไปไหนด้วยค่ะ"