กำราบรัก 20+ นิยาย บท 2

"จะเอาไม่เอาวะ" บดินทร์เท้าเอวถามอย่างนึกรำคาญเมื่อเห็นไพลินเอาแต่กำหมัดแน่น

"อย่าหลงตัวเองคิดว่าฉันพิศวาสนายนะ ฉันทำแบบนี้เพราะไม่มีทางเลือก จำไว้!" เพราะไม่มีทางเลือกอื่นไพลินจึงยอมทิ้งรองเท้าส้นสูงในมือลง แล้วยื่นมือเข้าไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของบดินทร์ด้วยมือเพียงข้างเดียว โดยใช้มืออีกข้างหนึ่งจับชายกระโปรงที่ฉีกขาดไว้

"ให้ถอดเสื้ออย่างเดียว ไม่ได้ให้ฉวยโอกาสจับหน้าอกฉันด้วย" บดินทร์เหลือบมองมือบอบบางของหญิงสาวเมื่อมันสัมผัสกับไรขนอ่อนกลางแผงอกแกร่ง

"ใครมันอยากจับไม่ทราบ" ไพลินเบือนหน้าหนีพลางพ่นลมหายใจหนักๆ พยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้เดือดดาลไปมากกว่านี้ ขณะเดียวกันก็พยายามปลดกระดุมเสื้อของบดินทร์ไปด้วย แต่เพราะเสื้อของเขามันแนบติดกับแผงอกกำยำและหน้าท้องที่เต็มไปด้วยหมัดกล้ามเนื้อ จึงทำให้เธอเลี่ยงไม่ได้ที่จะสัมผัสโดนร่างกายของเขา

"ถอดออกมาสิ" เธอสั่งเสียงแข็งเมื่อปลดกระดุมเสื้อเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่บดินทร์กลับยืนเท้าเอวไม่ยอมถอดมันออกมา

"อยากได้ก็ถอดเอาเอง"

"แค่ถอดให้ฉันมันจะตายรึไง!" ไพลินหันหน้ากลับมาแผดเสียงถามอย่างเหลืออด แม้สีหน้าจะเกรี้ยวกราดแสดงถึงความไม่พอใจ แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจดวงน้อยมันสั่นไหวกับภาพตรงหน้า หน้าท้องแกร่งที่ปกคลุมด้วยไรขนสีดำอ่อนๆทำใบหน้าของเธอร้อนผ่าว

"มันเป็นหน้าที่ของฉันเหรอวะที่ต้องถอดให้เธอ แค่ให้ยืมเสื้อไปปิดกางเกงในก็บุญเท่าไรแล้ว"

"คำว่าน้ำใจน่ะสะกดเป็นไหม"

"ฉันจำเป็นต้องมีน้ำใจกับคนที่เพิ่งต่อยฉันไปด้วยเหรอวะ คำตอบคือไม่ไง" บดินทร์แสยะยิ้ม

ไพลินกัดปากแน่น พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้เผลอปล่อยหมัดใส่ใบหน้าหล่อเหลาของบดินทร์อีกรอบ ก่อนจะยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นมาถอดเสื้อเชิ้ตของเขาออก ทำให้บดินทร์มองเห็นขอบแพนตี้ลายลูกไม้สีดำของเธออย่างชัดเจน

"เกาะอกสีแดง กางเกงในลายลูกไม้สีดำ เซ็กซี่ดีว่ะ เดาว่าเธอคงไม่ได้ใส่เสื้อใน"

"นี่!" ไพลินแหวใส่เมื่อโดนบดินทร์มองเนินอกด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย แม้จะรู้ว่าเขากำลังกลั่นแกล้งแต่ก็ไม่อยากโดนเขาแทะโลม

เธอรีบใช้เสื้อเชิ้ตของเขาพันรอบเอวไว้ลวกๆ แล้วเดินเท้าเปล่าเข้าไปในลานจอดรถทันที โดยไม่มีแม้แต่คำขอบคุณให้บดินทร์

"เหอะ! โปรดสัตว์ได้บาปชัดๆ" บดินทร์แค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ก้มมองรองเท้าส้นสูงของไพลินที่วางอยู่บนพื้นเพียงนิด แล้วเดินตรงไปที่รถยุโรปคันหรูของตัวเองทันทีทันใด

"เจอแต่เรื่องเฮงซวย ซวยทั้งวันเลย" ไพลินเสยผมอย่างหัวเสียเมื่อเดินมาถึงรถยนต์คันหรูของตัวเอง ทว่าในจังหวะที่กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ ดวงตากลมโตกลับเหลือบเห็นความผิดปกติบางอย่างเสียก่อน

"เวรเอ้ย! จะมายางแบนอะไรเอาตอนนี้วะ" เธอสบถคำหยาบพร้อมฟาดกำปั้นหนักๆใส่หลังคารถเป็นการระบายอารมณ์ แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง เมื่อมองไปรอบๆแล้วเห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่าของบดินทร์ที่กำลังจะเปิดประตูรถยนต์

"นี่!" เสียงตะโกนของเธอทำให้เขาหันกลับมามองเพียงนิด แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเธอก็ละสายตากลับไป ทำให้เธอต้องเป็นฝ่ายเดินเท้าเปล่ากลับไปหาเขาอีกครั้ง

"ไปส่งหน่อย"

บดินทร์ที่กำลังจะเปิดประตูรถชะงักไปเมื่อได้ยินน้ำเสียงกระด้างของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลัง เขาหมุนตัวกลับไปเท้าเอวมองหล่อนอย่างนึกรำคาญ

"เธอว่าอะไรนะ?"

"ไปส่งหน่อย" ไพลินกอดอกตอบ

"นี่ฉันด่าเธอว่าหน้าด้านได้ไหมวะ เอาเสื้อของฉันไปแล้วยังจะให้ฉันขับรถไปส่งที่บ้านอีก"