กำราบรัก 20+ นิยาย บท 21

"ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนคั่นเวลา แล้วเป็นอะไรวะ" บดินทร์ทิ้งเสื้อผ้าในมือลง แล้วหมุนตัวกลับมาสบสายตากับไพลินอีกครั้ง เขาไม่ได้ต้องการถามเพื่อเอาชนะเธอ แต่อยากรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในสถานะไหนสำหรับเธอ

"ทำไมนายถึงคาดหวังความชัดเจนจากฉันล่ะ ในเมื่อนายเองก็ไม่เคยชัดเจนเลย"

"ฉันคาดหวังความชัดเจนจากเธอเพราะฉันให้เธอเป็นคนเลือกว่าอยากให้ฉันอยู่ในสถานะอะไร ฉันจะได้เว้นระยะห่างจากเธอถูก แล้วฉันว่าฉันก็แสดงออกชัดเจนแล้วนะว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ ถ้าคำพูดมันไม่ชัดเจน เธอช่วยมองข้ามมันแล้วดูที่การกระทำแทนได้ไหมวะ"

"..." ไพลินเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ไม่อยากจะพ่นคำพูดไหนออกไปในตอนนี้

"อยากให้ฉันอยู่ในสถานะไหนก็บอกมาดิ รุ่นพี่รุ่นน้อง คู่นอน คนคั่นเวลา หรือสถานะคนที่แอบชอบเธอมานานก็ได้ ตอนนี้เธอเป็นคนสำคัญของฉันแล้วนิ จะยัดเยียดสถานะไหนให้ก็เอาที่เธอพอใจเลย" บดินทร์ตัดพ้อ

"หมายความว่ายังไง" ถ้อยคำที่บดินทร์พรั่งพรูออกมากระตุกหัวใจดวงน้อยให้สั่นไหว แม้จะเป็นการตัดพ้อ แต่หนึ่งประโยคที่แฝงอยู่ในนั้นมันคือการระบายความอัดอั้นออกมา "ที่บอกว่าชอบฉันมานานแล้วมันหมายความว่ายังไง"

"เออฉันชอบเธอ พอใจยัง"

"..." ไพลินมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหลากหลายความรู้สึก ปฏิเสธไม่ได้ว่าหวั่นไหวกับสิ่งที่บดินทร์สารภาพออกมา

"แล้วยังไงต่อวะ จะชอบหรือไม่ชอบสุดท้ายสถานะของฉันก็แค่คนคั่นเวลาสำหรับเธออยู่ดี ฉันมันแค่คนคลายเหงาของเธอใช่ไหม"

"ฉันไม่จำเป็นต้องคบใครเพื่อคลายเหงา"

"แต่การกระทำของเธอมันสื่อออกมาแบบนั้น" สิ่งที่ไพลินพูดออกมามันสวนทางกับการกระทำของเธอ จริงอยู่ว่าเขาอาจจะไม่ชัดเจนกับเธอนัก แต่ก็กล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าชอบเธอ ในขณะที่เธอไม่มีความชัดเจนอะไรให้เขาเลย

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือแผดเสียงร้องดัง ทำลายความอึดอัดระหว่างเขาและเธอ บดินทร์ละสายตาจากดวงหน้าหวานของไพลิน แล้วเดินผ่านหน้าเธอออกไปรับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ในขณะที่ไพลินยังยืนคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างอยู่ที่เดิม

"มึงจะโทรมากวนประสาทกูทุกวันเลยรึไงวะ มีอะไรนักหนา" บดินทร์กรอกเสียงถามคนปลายสายอย่างหัวเสียเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือต้นน้ำ

(หัวเสียแต่เช้าเลยนะมึง เมียไม่ให้ดูดนมเหรอวะ)

"อย่ากวนตีน กูไม่มีเวลามาเถียงด้วย"

(ไม่มีเวลามาเรียนด้วยเหรอครับคุณชายดิน นี่มันเกือบเก้าโมงแล้วไอ้ห่า วันนี้มีเรียนเก้าโมงนะเว้ย ต้องให้กูเตือนทุกวันเลยเหรอวะ)

"กูไปของกูเองได้" ไม่รอให้ต้นน้ำพ่นคำพูดกวนประสาทกลับมาบดินทร์ก็กดตัดสายทันที แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

"ฉันมีเรียนตอนเช้า เดี๋ยวมาเก็บของตอนเย็น" เขาพูดเสียงเรียบโดยไม่สบตา พร้อมกับเดินเข้าไปหยิบชุดนักศึกษาของตัวเอง แล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไป โดยไม่รู้เลยว่าน้ำเสียงไร้ความรู้สึกของเขามันทำหัวใจของคนฟังกระตุกวูบ

ไพลินเดินถอนหายใจเข้าไปทิ้งตัวนั่งบนเตียง มองบานประตูห้องน้ำค่อยๆปิดลง ตอนนี้เธอตอบคำถามของตัวเองได้ว่าความรู้สึกที่มีต่อบดินทร์มันคงไม่ต่างจากความรู้สึกของบดินทร์ที่มีให้เธอนัก เพียงแต่เธอยังไม่สามารถหาสถานะให้กับความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอได้

บางทีเธออาจจะต้องตอบคำถามของตัวเองมากกว่านี้ ว่าเธอพร้อมจะเปิดรับบดินทร์ให้เข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวรึยัง

@มหาวิทยาลัย