กำราบรัก 20+ นิยาย บท 45

"ถ้าดินคิดว่าลินผิดมากก็ทำเลย ทำอะไรกับลินก็ได้ในส่วนที่ดินคิดว่าลินผิด แต่ลินจะไม่อธิบายอะไรอีก เพราะตอนนี้ดินตัดสินลินไปแล้ว" น้ำเสียงของไพลินสั่นเครือขึ้นทุกขณะ เมื่อบดินทร์เลือกที่จะดูถูกความซื่อสัตย์ของเธอ คำอธิบายของเธอก็ไม่จำเป็นสำหรับเขา

"คิดว่าที่ตัวเองทำถูกแล้วเหรอวะ ถ้าคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องปิดบังกันวะ ทำไมต้องให้ฉันเห็นด้วยตาตัวเอง ทั้งที่ฉันให้ทางเลือกเธอแล้วว่าจะอธิบายหรือปิดบัง"

"งั้นดินช่วยถามตัวเองหน่อยได้ไหมว่าถ้าตอนนั้นลินบอกว่าลินอยู่กับพี่เควิน ดินจะไม่ใจร้อนแบบนี้ ช่วยตอบหน่อยว่าถ้าตอนนั้นลินบอกความจริงเราจะไม่ทะเลาะกันแบบนี้ใช่ไหม ตอบหน่อยว่าดินพร้อมจะฟังเหตุผลถ้าตอนนั้นลินบอกความจริง"

"..." บดินทร์เงียบไปเมื่อโดนถามกลับ สีหน้าของเขายังคงความเกรี้ยวกราด เช่นเดียวกับสายตาที่มองเห็นเพียงความว่างเปล่า

"ลินแค่อยากคุยต่อหน้า เพราะรู้ว่าดินเป็นคนยังไง อย่างน้อยถ้าดินโกรธก็ได้เคลียร์กันต่อหน้า" เธอพยายามประคองเสียงไม่ให้สั่น แม้ว่าดวงตาแดงก่ำจะเอ่อคลอด้วยน้ำตา "ถ้าตอนนั้นเป็นลินที่เห็นดินนั่งรถไปกับผู้หญิงคนอื่นลินก็คงโกรธเหมือนกัน แต่เมื่อกี้ลินยังเชื่ออยู่นะว่าดินจะไม่ดูถูกความซื่อสัตย์ของลิน"

"อึก" น้ำตาหยดแรกที่พยายามกลั้นร่วงหล่นลงมาบนพวงแก้มพร้อมๆกับที่เสื้อนักศึกษาตัวบางถูกฉีกกระชากจนขาดวิ่น ไพลินมองหน้าแฟนหนุ่มผ่านน้ำตาที่เอ่อคลอเต็มเบ้าตา ยอมให้เขาทำรุนแรงกับร่างกายโดนไม่ขัดขืน

"ถ้าคิดว่าฉันผิดมากก็ทำจนกว่านายจะพอใจ อย่างน้อยสิ่งที่นายกำลังทำก็ทำให้ฉันรู้ว่าความซื่อสัตย์ของฉันซื้อความเชื่อใจจากนายไม่ได้"

"..." ความว่างเปล่าที่สะท้อนให้เห็นผ่านม่านน้ำตาของไพลินทำให้บดินทร์ที่กำลังหึงหวงจนขาดสตินิ่งไป แวบหนึ่งสายตาของเขาวูบไหว ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่าอีกครั้ง

"อึก" ไพลินพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้เมื่อคนข้างบนโน้มใบหน้าลงมาขบเม้มลำคออย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ ขณะที่มือหนาหยาบกร้านฉีกกระชากกระโปรงนักศึกษาจนขาดวิ่นเป็นปราการถัดมา ก่อนที่เขาจะแทรกเข้ามากลางหว่างขา

"อึก" เธอกัดฟันข่มความเจ็บปวดเมื่อโดนบีบปลายคางอย่างแรงจนต้องเผยอปากตอบรับจูบป่าเถื่อนของบดินทร์ เขาบดขยี้ริมฝีปากลงมาอย่างหนักหน่วงเมื่อเธอเริ่มขัดขืนรสจูบรุนแรงของเขา

น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มใสเมื่อเรียวขาสั่นเทาทั้งสองข้างถูกหัวเข่าของคนข้างบนดันให้แยกออกจากกัน ความรู้สึกผิดหวังถาโถมเข้าใส่เมื่อได้ยินเสียงปลดกระดุมกางเกง ไพลินปัดมือหนาออกจากปลายคางมน เธอเบือนหน้าหนีแทนการสบตากับชายหนุ่ม มีเพียงหยาดน้ำตาที่อธิบายความรู้สึกของเธอในตอนนี้ได้ดีที่สุด ไร้ซึ่งเสียงสะอื้นไห้และคำวิงวอน

"นิ่งทำไมวะ ฉันมันไม่เร้าใจเหมือนเมื่อก่อนแล้วรึไง" ท่าทางเย็นชาของไพลินสร้างความไม่พอใจให้บดินทร์ที่กำลังโกรธจัด เขาดันใบหน้าของเธอกลับมา แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นความว่างเปล่าในแววตาของเธอที่เคยมองเขาด้วยความรัก

ปึก!

"แม่งเอ้ย!"

"อึก" ไพลินสะดุ้งตกใจเมื่อกำปั้นหนักๆของบดินทร์ฟาดลงมาบนที่นอนเต็มแรง ห่างจากศีรษะของเธอเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตร ก่อนที่เขาจะผละตัวออกไป

"อึก..ฮือออ" เสียงสะอื้นไห้ที่พยายามกลั้นถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุด ไพลินซบหน้าเข้าหาหมอนใบใหญ่พลางร้องไห้อย่างหนักเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของบดินทร์เดินออกไปจากห้องนอนแล้ว

"อึก" น้ำตาที่รินไหลมันไม่ได้เกิดจากความเจ็บปวดที่เขามอบให้ แต่มันรินไหลเพราะรู้สึกผิดหวังกับการกระทำและคำพูดของบดินทร์ เขาตัดสินว่าเธอไม่ซื่อสัตย์เพียงเพราะไม่สามารถให้คำตอบกับเขาได้ในตอนนั้น