ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 100

“ไปได้ครับ แต่เราขับรถไปเองได้ไหม สะดวกกว่า”

พัลลภายิ้มกว้างดีใจที่เขารับปากจะไปด้วย

“ได้ค่ะ ดีใจจังจะได้ไปเที่ยวกับพี่นัท”

พอเห็นเธอยิ้มได้ ณัฐนันท์ค่อยลดความรู้สึกผิดในใจลงไปได้บ้าง การที่หายไปกับพริมามาหลายวัน แล้วต้องปิดบังเธอ เขาก็อดรู้สึกผิดนิดๆไม่ได้ ไถ่โทษโดยการไปออกค่ายกับเธอ ก็พอจะช่วยทำให้ความรู้สึกผิดในใจลดลง ไปได้บ้าง

หลังจากวันนั้นผ่านไปอีกสามสัปดาห์ ชีวิตของณัฐนันท์ก็เข้าสู่วงจรเดิม คือไปช่วยธุรกิจของที่บ้านทุกวัน ตอนเย็นในบางวันก็มาช่วยพี่สาวดูร้าน เวลาที่ให้กับพัลลภาก็ลดน้อยลงจนแทบจะไม่มี

เวลาของพริมายิ่งแล้วใหญ่ ไม่มีเหมือนกัน กับพัลลภายังได้โทรคุยกันบ้าง แต่กับพริมาแค่ส่งข้อความหากันนานๆครั้ง เขารู้ว่าผู้บริหารจากสิงคโปร์มาดูงานที่ไทยสองสัปดาห์เธอเลยค่อนข้างยุ่ง

วันนี้เป็นวันที่เขานัดพัลลภาเอาไว้ว่าจะไปออกค่ายกับเธอค้างกันหนึ่งคืน ทีมที่ไปออกค่ายทั้งหมดค้างกับชาวบ้าน ส่วนเขาจองรีสอร์ทติดริมน้ำแควเอาไว้ รู้สึกตื่นเต้นนิดๆที่จะได้ไปต่างจังหวัดกับเธออีกครั้ง หลังจากมีเซ็กส์กันบนรถยนต์ในครั้งนั้น ห่างมาเกือบเดือนที่เขาไม่ได้มีเซ็กส์กับเธออีก สารภาพตามตรงคือคิดถึงมาก

เขาแวะไปรับเธอที่คอนโดของเพื่อนเธอเหมือนเดิม แล้วแวะไปส่งเพื่อนเธอที่คณะเพื่อนั่งรถไปกับรุ่นพี่ที่คณะ ซึ่งไปกันทั้งหมดสามสิบชีวิตมีผู้ชายยี่สิบสองคนผู้หญิงแปดคน

“ส้มนั่งรถไปด้วยกันดีกว่าไหม”

พัลลภาคะยั้นคะยอเพื่อนให้นั่งรถไปด้วยกัน แต่สุธาสินีปฏิเสธท่าเดียว

“ไม่เอาหรอก ไม่อยากเป็นเอบีซี”

พัลลภารู้สึกเหมือนทิ้งเพื่อนไปกับผู้ชาย รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่สุธาสินีบอกเธอว่า

“จำไว้นะเพื่อน ระหว่างเพื่อนกับผู้ชายให้เลือกผู้ชายก่อนเสมอ เพราะเพื่อนยังไงก็อยู่ตรงนี้ แต่ผู้ชายถ้าไม่เฝ้าเดี๋ยวหาย ตอนนี้แกมีแฟนจงเลือกแฟน ฉันไม่โกรธ ถ้าต่อไปฉันมีแฟนแล้วหลงแฟนหนักมากแกก็ห้ามโกรธเข้าใจ๊”

เมื่อสุธาสินีบอกแบบนั้น พัลลภาก็สบายใจขึ้นนึกขอบคุณเพื่อนรักที่เข้าใจคนมีความรักแบบเธอ แทบจะไม่มีเวลาอยู่กับพี่นัทเลย เธอคิดถึงเขา อาทิตย์หน้าเปิดเทอมน่าจะมีเวลาอยู่กับเขานานขึ้นเพราะ พี่เพชรต้องไปฝึกงานที่เชียงใหม่สามเดือน

“ไม่โกรธเลยสัญญา”

เมื่อคุยกันเข้าใจดีแล้ว เธอก็นั่งรถไปกับณัฐนันท์อย่างสบายใจ ไปถึงก่อนเพื่อนพี่ๆทางคณะเล็กน้อย เพราะมารถส่วนตัว

ณัฐนันท์พาเธอไปหาอะไรทานก่อนที่จะมาสมทบกับ พี่ๆที่คณะในภายหลัง เมื่อเธอมาถึงโรงเรียนที่จะมาสร้างห้องสมุดให้ พบว่าพี่ๆบางส่วนกำลังทาสีอยู่ บางส่วนกำลังประกอบตู้เหล็กสำหรับชั้นวางหนังสือ เมื่อเธอไปถึงพี่ๆหลายคนตะโกนทักทายเธอโดยเฉพาะพี่ๆผู้ชาย แต่พอเห็นว่าเธอมากับใคร หลายคนก็เริ่มเก็บปากเก็บคำ เพราะเกรงใจผู้คุมของเธอ

“เพิร์ลพี่นัททางนี้”

สุธาสินีที่กำลังแยกประเภทหนังสือที่ซื้อมาบริจาคตะโกนเรียกเธอ พัลลภาเดินไปสมทบ และพาณัฐนันท์ไปแนะนำให้รู้จักกับรุ่นพี่และเพื่อนๆ

“พี่หนึ่งคะ นี่พี่นัทค่ะพี่เขาอยู่วิศวะโยธาปีสี่ ให้พี่นัทช่วยได้นะคะ พี่นัทคะพี่หนึ่งพี่รหัสเพิร์ลเองค่ะ”

หนึ่งที่กำลังต่อชั้นวางหนังสืออยู่เอ่ยทักทายณัฐนันท์ ตามมารยาท ณัฐนันท์แอบเห็นว่าพี่รหัสของพัลลภามองเธอสีหน้าแปลกๆ