ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 102

ณัฐนันท์โวยวายเสร็จก็เดินหนีไปจากตรงนั้น งานยุ่งจริงๆนี่หว่า ที่ผ่านมาก็ไม่ได้ออกนอกลู่นอกทางเลย ตั้งแต่กลับจากสิงคโปร์ไม่เจอพริมาเลยเนี่ย

“พี่นัท”

พัลลภาตะโกนตามหลังเขา แต่เขาก็ไม่หันกลับมามอง เธอเหลือบมองรอบตัว เริ่มมืดแล้วเรือนแพแต่ละหลังค่อนข้างห่างกัน เพราะเน้นความเป็นส่วนตัว พัลลภาเริ่มกลัวเลยเดินเข้าไปในห้อง นี่เขาจะทิ้งเธอไว้แบบนี้จริงๆเหรอ

เธอขังตัวเองอยู่ในห้องล็อกประตูเอาไว้แต่ที่นี่ไม่มีกลอนมีแค่ล็อกประตูธรรมดา ข้างนอกมืดมากมีแสงไฟจากเรือที่ล่องผ่านไปมาบ้างนานๆครั้ง บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัด

ได้ยินเสียงจิ้งหรีดเรไรหรือเสียงอะไรก็ไม่รู้ดังเข้ามาเป็นระยะ เธอเริ่มกลัว ที่นี่เป็นกระจกใสด้วย เธอกลัวว่าจะมีใครมาทุบกระจก ถ้ามีคนทุบกระจกเข้ามาเธอจะทำยังไง หรือต่อให้ไม่ทุบแต่มายืนมองเธอตรงกระจกเธอคงช็อกตาย พัลลภาแข็งใจเดินไปรูดม่านให้ปิดสนิท

มองเวลาจากมือถือทุ่มนึงแล้ว เขาหายไปเป็นชั่วโมงแล้ว เธอลังเลว่าจะโทรหาเขาดีไหม สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่โทร ซุกตัวลงใต้ผ้าห่ม น้ำตาไหลเพราะความกลัว

พัลลภาสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อมีบางอย่างมาทับเธอไว้ เธอกรีดร้องออกมาสุดเสียง

“กรี๊ดดด!”

ผ้าห่มถูกกระชากออก พัลลภาร้องด้วยความตกใจ

“เพิร์ลเป็นอะไร”

ณัฐนันท์ที่เห็นสาวน้อยคนโปรดของเขา หลับหูหลับตากรีดร้องเขาก็ทำอะไรไม่ถูก น้ำตาเธอไหลพราก เขากอดเธอเอาไว้ตัวเธอสั่นระริก

“เพิร์ลพี่เอง”

เขาลูบหัวเธอเบาๆ เมื่อตั้งสติได้พัลลภาก็ลืมตาขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นเขาจริงๆเธอก็โผกอดเขาเอาไว้แน่น น้ำตาไหลพราก

ณัฐนันท์ใจอ่อนยวบเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ พอจะรู้ว่าเธอกลัว แถวนี้ก็มืดน่ากลัวจริงๆนั่นแหละ

“พี่นัทไปไหนมา ฮึก เพิร์ลนึกว่าพี่นัททิ้งเพิร์ลไปแล้ว ฮึก”

เธอพูดไปสะอื้นไปดูน่าสงสาร

“คนดีพี่จะทิ้งเพิร์ลได้ยังไง พี่ไม่ได้ไปไหน แค่ไปสั่งข้าวมาให้เพิร์ลกิน หิวไหม”

พอเธอเริ่มงอแงงี่เง่ามากๆ เขาก็ไม่รู้จะรับมือยังไง กลัวจะสาดคำพูดรุนแรงออกไปเลยเดินหนีตอบคำถามไม่ถูกด้วย แต่พอเดินออกไปก็เป็นห่วงกลัวว่าเธอจะหิว เลยนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ร้านอาหารของรีสอร์ทนั่งกินข้าวให้ใจเย็นๆ

แล้วโทรหาพริมาบอกเธอว่าเขามาเที่ยวกาญจนบุรี พออารมณ์เย็นก็สั่งข้าวแล้วเดินกลับมาหาเธอ เห็นประตูล็อกอยู่ม่านปิดสนิท เลยใช้กุญแจไขเข้ามาก็เห็นเธอซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม นึกว่างอนเขาจนไม่อยากเห็นหน้าเขา เลยไม่ยอมโผล่หน้าออกมา ที่ไหนได้กลัวจนร้องไห้ รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

เขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ

“คนเก่งไม่ร้องนะครับ พี่มาแล้วไง”

พัลลภาสะอื้นถี่ๆดูน่าสงสาร

“ฮึก มันมืดมากเพิร์ลกลัวกลัวว่าจะมีคนมาทุบกระจก”

เธอสะอื้นไปพูดไป ดูน่าสงสาร

“ไม่มีหรอกครับที่นี่ปลอดภัยพี่ถึงกล้าปล่อยเพิร์ลไว้ ถ้าจะกลัวกลัวผีดีกว่า”

พอเขาพูดเรื่องผี พัลลภาก็ขนลุกทันที เมื่อกี้ลืมนึกถึงเรื่องนี้ เพราะกลัวว่าจะมีคนมาทำมิดีมิร้ายมากกว่า ลืมนึกถึงผีไป

“ที่นี่มีผีเหรอคะ"

ณัฐนันท์หลุดยิ้มออกมา

“มีครับ แต่เป็นผีจับหัวนะ”

ผีจับหัว? คืออะไร