ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 134

“ส่วนมึงไอ้กายมึงคอยไปดักทางไอ้แบงค์ตอนมันจะออกจากร้านอย่าให้มันตามเพิร์ลได้”

“แล้วมึงทำอะไร”

“กูเหรอ เดี๋ยวน้องวุ้นกูจัดการถ่วงเวลาเอง มึงก็พาน้องเพิร์ลกลับได้เลย ใช้โอกาสนี้ง้อให้ได้นะเว้ย อย่าให้เสียเที่ยว”

ติณณภพพูดไปยิ้มไป ดูมีพิรุธ

เมื่อวางแผนกันจนเข้าใจดีแล้ว ต่างก็ดื่มรอเวลา ติณณภพที่ไปดีลเด็กเชียร์เบียร์มาได้ บอกให้ส่งเบียร์ไปที่โต๊ะนั้นเยอะมาก

โดยให้บอกว่าเป็นโปรโมชันสำหรับสาวที่ใส่ชุดสีเขียวตามสียี่ห้อเบียร์จะได้เบียร์ฟรีสามขวด แต่พอเบียร์หมดปุ๊บก็แอบเติมเพิ่ม หมดปุ๊บเติมเพิ่ม แค่ไม่นานเบียร์ก็หมดเป็นโหล

“เรากลับกันไหมคะ”

พัลลภาที่รู้สึกว่าดื่มเท่าไหร่เบียร์ในแก้วก็ไม่หมดสักที คิดว่าดื่มหมดโค้วต้าที่ได้แล้วจะกลับ แต่มันก็เหมือนมันเต็มแก้วอยู่เรื่อยๆ คนคออ่อนแบบเธอที่ดื่มไวน์คูลเลอร์ดีกรีเบาๆแค่สองกระป๋องก็เมาแล้ว วันนี้ดื่มไปทั้งไวน์คูลเลอร์และเบียร์อีกเป็นขวดเลยมึนจนผับหมุน ขืนดื่มมากกว่านี้ขับรถกลับบ้านไม่ได้แน่ๆ

“อยากกลับแล้วเหรอเพิร์ล”

เคที่ผู้ซึ่งคอแข็งมากยังอยากสนุกอยู่เลย

“ค่ะ พี่เคที่กลับกันไหมคะ”

เคที่ยังไม่ทันได้ตอบอะไร ก็มีคนยื่นเหล้าดีกรีร้อนแรงพร้อมกระดาษมาให้หนึ่งใบ

“คุณเคที่คะ มีคนส่งมาให้ค่ะ”

เคที่รับมาอ่านแล้วยิ้ม ยกแก้วขึ้นดื่ม แล้วเอ่ยขอตัว

“กลับก็ได้ แต่พี่ขอไปห้องน้ำเดี๋ยวมานะ”

เคที่เดินยิ้มกริ่มไปทางห้องน้ำ

“ขอโทษนะคะ ยาริสทะเบียน2541ของคุณผู้หญิงไหมคะ พอดีรถมีปัญหาค่ะ เชิญที่รถนะคะ”

วุ้นที่ดื่มแบบมึนไปแล้วเหมือนกัน พอบอกว่ารถมีปัญหาก็ตกใจ

“ตายจริง พี่ไปดูรถก่อนนะเพิร์ล ไม่รู้รถเป็นอะไร เพิร์ลอยู่ได้ไหม พี่แบงค์ฝากเพิร์ลด้วยนะคะ”

“ได้ครับ พี่ดูแลให้”

แบงค์รับปาก วุ้นเดินตามพนักงานไปที่รถอย่างร้อนใจ

“ถ้าเพิร์ลอยากกลับแล้วโทรตามเคที่เลยไหมครับ”

“เดี๋ยวเพิร์ลไปตามที่ห้องน้ำก็ได้ค่ะ อยากล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นก่อนกลับค่ะ”

“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม”

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เดี๋ยวไม่มีคนเฝ้าโต๊ะ”

พัลลภาเดินไปห้องน้ำ รู้สึกมึนจนต้องจับกำแพงอยู่เป็นระยะ เธอเดินไปถึงทางเดินเล็กไปห้องน้ำ ก็ชนเข้ากับผู้ชายตัวสูงคนหนึ่ง กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยทำให้เธอต้องเงยหน้ามาดู

“พี่นัท!”

พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละคนที่มึนจนใกล้เมา ก็น้ำตาคลอทันที

“ไอ้คนใจร้าย มาทำไม”

พัลลภาผลักอกเขาเอาไว้เมื่อสองแขนแข็งแรงรวบเข้าที่บั้นเอวของเธอ

“พี่ตามมาดูเพิร์ลน่ะสิ บอกแล้วไงว่าไอ้แบงค์มันไม่ได้เป็นคนดี อย่าไปยุ่งกับมัน มันเคยคบใครจริงเสียที่ไหน”

พัลลภาเบะปากน้ำตาคลอ ทุบลงไปที่อกของเขาเท่าที่แรงอันน้อยนิดของคนเมาจะทำได้

“จะมายุ่งทำไม ไม่ต้องมายุ่ง ไม่รักก็ไม่ต้องมาเป็นห่วง เพิร์ลจะไปกับใครก็เรื่องของเพิร์ล ไม่เกี่ยวกับพี่ ฮึก”

พัลลภาสะอื้นอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจของคนเมาอ่อนแอเกินกว่าที่จะทำเป็นเข้มแข็งได้อีก

“ใครว่าพี่ไม่รัก พี่รักเพิร์ล รักมากด้วย ก็เพราะรักนี่ไงถึงได้มาตามเฝ้าแบบนี้ มาตามง้ออยู่แบบนี้ คนดีขา กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ นะที่รัก นะ นะครับ พี่คิดถึงคนดีจะแย่แล้ว”

ณัฐนันท์ใจมาเป็นกองเมื่อเห็นสายตาอาลัยอาวรณ์ที่เธอมีให้เขา ยิ่งได้ยินคำตัดพ้อต่อว่ายิ่งใจฟู ถ้าผู้หญิงไม่รัก ไม่มีทางตัดพ้อแบบนี้แน่

แต่ก่อนเธอเฉยชากับเขา เฉยจนเขาใจเสีย แต่พอมาเห็นเธอตัดพ้อต่อว่าพร้อมน้ำตาแบบนี้ มันน่าจะหมายความว่าเธอยังมีใจให้เขาอยู่ใช่ไหม

“ไม่เอา ปล่อย อย่ามาแตะ ไม่อยากคุย ไม่อยากอยู่ใกล้คนใจร้าย บอกว่ารักเพราะจะหลอกฟันอีกแล้วใช่ไหม ผู้ชายตอนที่อยากได้ ให้พูดอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ นี่จำได้ จำได้ทุกคำ”

เธอชี้ที่หน้าตัวเองตอนพูดคำว่า ’นี่’ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตาคลอตา

ณัฐนันท์รู้สึกเหมือนใครเอามือมาบีบที่ใจ กระชากแล้วโยนลงพื้นตามด้วยกระทืบซ้ำๆ ที่ได้ยินคำตัดพ้อและแววตาเสียใจของเธอ ไม่น่าเลย ไม่น่าปากหมาแบบนั้นเลย

“เพิร์ลขา พี่ขอโทษ พี่เสียใจคนดีไม่ร้องไห้นะ เราออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะนะ มาเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

ณัฐนันท์ดึงกระเป๋าสะพายของเธอไปสะพายไว้เอง ล้วงมือลงไปควานหากุญแจรถของเธอ อีกมือฉุดมือเธอให้เดินตาม คนเมาเซแทบจะล้ม เพราะก้าวไม่ทันขายาวๆของเขา ที่รีบเร่งพาเธอออกจากตรงนั้น เพราะกลัวเพื่อนเธอจะมาตาม

ในสายตาคนที่มองมาคือภาพคู่รักกำลังงอนง้อกัน ฝ่ายชายพยายามจะพาแฟนสาวที่เมากลับบ้าน พอพ้นออกมาจากร้าน ณัฐนันท์ชะลอฝีเท้าลง หันมามองคนที่เขาจูงมืออยู่ อยากจะอุ้มแต่ก็กลัวว่าจะดูไม่ดี กระโปรงเธอสั้นมาก

“ที่รักเดินไหวไหมอีกนิดเดียว”

พัลลภาสะบัดมือ

“อย่ามาเรียกที่รักนะ”

เธอแหวใส่เขา แต่ก่อนเธอชอบฟังคำนี้แต่ตอนนี้ไม่ชอบ ยิ่งฟังยิ่งย้ำเตือนเธอให้จำได้ขึ้นใจว่า คำว่าที่รักที่เขาใช้เรียก มันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นอยู่ในถ้อยคำเหล่านั้นเลย ไม่มีเลยสักนิดเดียว

“แล้วคนดีอยากให้พี่เรียกอะไร แฟนครับ เรียกแบบนี้ดีไหม”

เขายิ้มกรุ้มกริ่ม รู้สึกว่าชอบที่เธองอน มันทำให้เขากล้าพูด เธอแสดงความรู้สึกแบบนี้ เขารู้สึกว่ามันโอเคกว่าตอนที่เธอทำเฉยๆกับเขาตั้งเยอะ

“ไม่ใช่แฟน ไม่เคยเป็น”

“งั้นเมียดีไหม อันนี้เคยเป็นแน่ๆ”

พัลลภาถึงกับปรี๊ดเมื่อเขาพูดแบบนั้น

“อย่ามาพูดแบบนี้นะ ไม่ต้องมาพูด เมียพี่คือผู้หญิงคนโน้น คนที่แซ่บๆโน่น ไม่ใช่เพิร์ล ไม่เคยใช่”

พัลลภาน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บใจ เขามีคนอื่นอยู่ก่อนที่จะมีเธอและมีอยู่ตลอด แม้แต่ตอนที่ยังมีเธออยู่ ไม่เคยเลิกเลย ไม่เคยเลยสักนิด ตอนไปสิงคโปร์ที่เธอดีใจว่าเขาคิดถึง ซื้อของมาฝากเธอเยอะแยะ ก็แค่รางวัลปลอบใจให้กับคนที่ถูกหลอกให้รออย่างโง่ๆอยู่ที่เมืองไทย กระเป๋าที่ซื้อมาให้เธอก็ซื้อให้คนอื่นด้วย เธอเกลียด เกลียดเขา

“เพิร์ลพี่ไม่เคยเรียกใครแบบนี้ ไม่เคยคิดว่าใครเป็นเมีย แม้แต่ตอนที่เราคบกันอยู่ แม้พี่อาจจะไม่เคยพูดออกมาสักครั้งว่าเพิร์ลคือเมียพี่ แต่พี่ก็คิดแบบนั้นนะ คิดแบบนั้นกับเพิร์ลคนเดียว”