ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 135

ณัฐนันท์บอกความรู้สึกที่เขามี แต่คนโปรดของเขาก็ดูเหมือนว่าจะไม่ฟังแล้ว ณัฐนันท์มองไปรอบๆเริ่มมีคนมองมา เขารีบจูงมือเธอออกมาเพราะกลัวว่าเดี๋ยวใครจะมาตามเธอ พอมาถึงที่รถ เขากดปลดล็อกให้แล้วพาเธอเข้าไปนั่งในรถฝั่งคนนั่ง

“ไม่เอาจะขับเอง”

ณัฐนันท์ส่ายหน้า รัดเข็มขัดให้เธอ แล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ

“ขับไม่ได้หรอกอันตราย วันหลังอย่ามาเที่ยวแบบนี้อีก อายุยังไม่ถึงตำรวจลงตรวจล่ะแย่เลยนะ”

เขาบ่นให้เธอก่อนจะโน้มตัวลงมาหอมแก้ม

“ขอชื่นใจหน่อย คิดถึง ลบรอยไอ้แบงค์ด้วย ทำไมต้องให้มันมากระซิบใกล้ๆหูด้วย มันเนียนหอมแก้มไปไม่รู้กี่รอบแล้วเนี่ย”

เขาบ่นฉุนๆ

“ไม่ให้หอมอย่ามาหอม”

เธอผลักอกเขาเอาไว้ไม่ยอมให้เข้ามาใกล้ ณัฐนันท์มองคนที่กำลังหวั่นไหวกับสัมผัสของเขาแล้วต้องยิ้มออกมาเขายังคงมีผลต่อหัวใจเธออยู่จริงๆด้วย

“ไม่หอมก็ได้ แต่จูบได้ไหมครับ ได้ไหมครับที่รัก”

เขาค่อยๆโน้มตัวลงมา ปากของเขาอยู่ห่างจากปากของเธอแค่นิดเดียว พัลลภาใจเต้นตึกตัก เธอโกรธเขาก็จริง แต่ใจเจ้ากรรมมันดันเกลียดเขาไม่ลง และตอนนี้ร่างกายของเธอมันกลับระริกระรี้อยากจะได้รับสัมผัสจากเขา

พัลลภาไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดี เลยหลับตาแล้วเกร็งตัวแน่น เผื่อว่าใจของเธอมันจะเต้นช้าลงกว่านี้บ้าง ณัฐนันท์มองคนที่หลับตาปี๋ มือผลักอกเขาเอาไว้แต่ปากเผยอน้อยๆรอรับจุมพิตจากเขาแล้วยิ้มออกมา เขาแตะปากของเขาเบาๆบนปากของเธอแล้วผละออก

“ปากนุ่มจัง”

พัลลภาค่อยลืมตามามองหน้าเขา เมื่อเห็นว่ามีเพียงแค่สัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากเท่านั้น คนเอาแต่ใจที่มักจะล่อลวงเธอทำไมถึงปล่อยโอกาสแบบนี้ได้ บอกไม่ถูกว่าโล่งใจหรือเสียดายที่เขาไม่จูบ

ณัฐนันท์วางมือลงบนหัวของเธอแล้วลูบเบาๆ

“คนดีกลับกันดีกว่าเนอะ”

เขาหันกลับมาถอยรถแล้วขับพาเธอออกจากลานจอดรถ

พัลลภามองเขานิ่งๆหัวใจเต้นแรง หวั่นไหวไปกับสัมผัสและความอ่อนโยนที่เขามีให้ ตลอดระยะเวลาที่นั่งอยู่ในรถไม่ได้พูดอะไรกันเลย มีเพียงมือของเขาที่กุมมือเธอเอาไว้ และเธอไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปไหน จนกระทั่งรถจอดสนิท

“เพิร์ล คืนนี้ค้างกับพี่ได้ไหม”

เธอไม่รู้ว่าคำว่าค้างกับพี่ได้ไหม มันกินความหมายแค่ไหน แต่พอสบสายตาอ้อนวอนของเขาแล้ว ใจของเธอก็อ่อนระทวย มันไม่มีแรงต้านทานใดๆเลย มารู้ตัวอีกทีเธอก็เข้ามาอยู่ในห้องนอนของเขาสองต่อสอง

ทันทีที่ประตูปิดลง เขาก็ช้อนอุ้มตัวเธอไปวางที่เตียง มีเพียงแสงสลัวของโคมไฟสีนวลตาที่ระเบียงด้านนอกเท่านั้นที่สาดส่องเข้ามา

โทษว่าเป็นเพราะความเมาเถอะ ที่ทำให้เธอใจง่ายได้ขนาดนี้ ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับที่นอน ณัฐนันท์ก็เข้ามาทาบทับตัวเธอเอาไว้ ตาสบประสานกัน ความใกล้ชิดที่คุ้นเคยย้อนกลับมาอีกครั้ง

“เพิร์ล พี่จูบเพิร์ลได้ไหม พี่คิดถึงเพิร์ลมาก มากจนพี่ไม่มีความสุขที่ไม่มีเพิร์ลอยู่กับพี่ คนดีเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”

ณัฐนันท์เกลี่ยนิ้วไปตามปากนุ่มสวยของเธอพัลลภากัดปากแน่น มือจิกผ้าปูที่นอนเอาไว้ เธอกลัว กลัวว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายโน้มคอเขาเข้ามาหาตัวเอง แล้วบรรจงจูบเขาแบบที่ใจของเธอมันร่ำร้อง โทษให้เป็นความอ่อนแอของจิตใจอีกอย่างก็แล้วกัน ที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้