ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 135

ณัฐนันท์บอกความรู้สึกที่เขามี แต่คนโปรดของเขาก็ดูเหมือนว่าจะไม่ฟังแล้ว ณัฐนันท์มองไปรอบๆเริ่มมีคนมองมา เขารีบจูงมือเธอออกมาเพราะกลัวว่าเดี๋ยวใครจะมาตามเธอ พอมาถึงที่รถ เขากดปลดล็อกให้แล้วพาเธอเข้าไปนั่งในรถฝั่งคนนั่ง

“ไม่เอาจะขับเอง”

ณัฐนันท์ส่ายหน้า รัดเข็มขัดให้เธอ แล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ

“ขับไม่ได้หรอกอันตราย วันหลังอย่ามาเที่ยวแบบนี้อีก อายุยังไม่ถึงตำรวจลงตรวจล่ะแย่เลยนะ”

เขาบ่นให้เธอก่อนจะโน้มตัวลงมาหอมแก้ม

“ขอชื่นใจหน่อย คิดถึง ลบรอยไอ้แบงค์ด้วย ทำไมต้องให้มันมากระซิบใกล้ๆหูด้วย มันเนียนหอมแก้มไปไม่รู้กี่รอบแล้วเนี่ย”

เขาบ่นฉุนๆ

“ไม่ให้หอมอย่ามาหอม”

เธอผลักอกเขาเอาไว้ไม่ยอมให้เข้ามาใกล้ ณัฐนันท์มองคนที่กำลังหวั่นไหวกับสัมผัสของเขาแล้วต้องยิ้มออกมาเขายังคงมีผลต่อหัวใจเธออยู่จริงๆด้วย

“ไม่หอมก็ได้ แต่จูบได้ไหมครับ ได้ไหมครับที่รัก”

เขาค่อยๆโน้มตัวลงมา ปากของเขาอยู่ห่างจากปากของเธอแค่นิดเดียว พัลลภาใจเต้นตึกตัก เธอโกรธเขาก็จริง แต่ใจเจ้ากรรมมันดันเกลียดเขาไม่ลง และตอนนี้ร่างกายของเธอมันกลับระริกระรี้อยากจะได้รับสัมผัสจากเขา

พัลลภาไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดี เลยหลับตาแล้วเกร็งตัวแน่น เผื่อว่าใจของเธอมันจะเต้นช้าลงกว่านี้บ้าง ณัฐนันท์มองคนที่หลับตาปี๋ มือผลักอกเขาเอาไว้แต่ปากเผยอน้อยๆรอรับจุมพิตจากเขาแล้วยิ้มออกมา เขาแตะปากของเขาเบาๆบนปากของเธอแล้วผละออก

“ปากนุ่มจัง”

พัลลภาค่อยลืมตามามองหน้าเขา เมื่อเห็นว่ามีเพียงแค่สัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากเท่านั้น คนเอาแต่ใจที่มักจะล่อลวงเธอทำไมถึงปล่อยโอกาสแบบนี้ได้ บอกไม่ถูกว่าโล่งใจหรือเสียดายที่เขาไม่จูบ

ณัฐนันท์วางมือลงบนหัวของเธอแล้วลูบเบาๆ

“คนดีกลับกันดีกว่าเนอะ”

เขาหันกลับมาถอยรถแล้วขับพาเธอออกจากลานจอดรถ

พัลลภามองเขานิ่งๆหัวใจเต้นแรง หวั่นไหวไปกับสัมผัสและความอ่อนโยนที่เขามีให้ ตลอดระยะเวลาที่นั่งอยู่ในรถไม่ได้พูดอะไรกันเลย มีเพียงมือของเขาที่กุมมือเธอเอาไว้ และเธอไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปไหน จนกระทั่งรถจอดสนิท

“เพิร์ล คืนนี้ค้างกับพี่ได้ไหม”

เธอไม่รู้ว่าคำว่าค้างกับพี่ได้ไหม มันกินความหมายแค่ไหน แต่พอสบสายตาอ้อนวอนของเขาแล้ว ใจของเธอก็อ่อนระทวย มันไม่มีแรงต้านทานใดๆเลย มารู้ตัวอีกทีเธอก็เข้ามาอยู่ในห้องนอนของเขาสองต่อสอง

ทันทีที่ประตูปิดลง เขาก็ช้อนอุ้มตัวเธอไปวางที่เตียง มีเพียงแสงสลัวของโคมไฟสีนวลตาที่ระเบียงด้านนอกเท่านั้นที่สาดส่องเข้ามา

โทษว่าเป็นเพราะความเมาเถอะ ที่ทำให้เธอใจง่ายได้ขนาดนี้ ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับที่นอน ณัฐนันท์ก็เข้ามาทาบทับตัวเธอเอาไว้ ตาสบประสานกัน ความใกล้ชิดที่คุ้นเคยย้อนกลับมาอีกครั้ง

“เพิร์ล พี่จูบเพิร์ลได้ไหม พี่คิดถึงเพิร์ลมาก มากจนพี่ไม่มีความสุขที่ไม่มีเพิร์ลอยู่กับพี่ คนดีเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”

ณัฐนันท์เกลี่ยนิ้วไปตามปากนุ่มสวยของเธอพัลลภากัดปากแน่น มือจิกผ้าปูที่นอนเอาไว้ เธอกลัว กลัวว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายโน้มคอเขาเข้ามาหาตัวเอง แล้วบรรจงจูบเขาแบบที่ใจของเธอมันร่ำร้อง โทษให้เป็นความอ่อนแอของจิตใจอีกอย่างก็แล้วกัน ที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้

เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืน ณัฐนันท์จึงป้อนจูบอ่อนหวานให้กับเธอ เคยคิดว่าคิดถึงมากโหยหาเธอมาก แต่พอได้จูบแบบนี้ รู้เลยว่าความรู้สึกที่มี ไม่ว่าคำไหนก็บรรยายได้ไม่พอ

“อื้อ”

เสียงครางอ่อนหวานของคนที่แทบจะหายใจไม่ทัน เมื่อเขาแลกลมหายใจกับเธอดังแผ่วเบา ณัฐนันท์ถอนริมฝีปากออกเปิดโอกาสให้เธอได้สูดลมเข้าปอด

“เพิร์ลคนดี พี่คิดถึงเพิร์ล คิดถึงมาก”

เขาจูบลงที่สองข้างแก้ม อยากจะลบคราบของผู้ชายคนอื่นออกไป ภาพที่ไอ้แบงค์เวียนกระซิบข้างหูของเธอ วนเข้ามาในหัว ไม่อยากให้ใครมาใกล้คนโปรดของเขา มือสากแบบผู้ชายลูบไล้ไปตามต้นขาแล้วเลิกชายกระโปรงของเธอให้สูงขึ้น สัมผัสเข้ากับความเป็นหญิงที่ฉ่ำแฉะเปียกชื้น

“คนดีขา ตรงนี้แฉะหมดแล้ว พี่ขอเลียได้ไหม”

ถ้อยคำดิบเถื่อนเปล่งออกมาจากปากของเขา แต่พอฟังแล้วเธอกลับเสียวซ่านและปรารถนา น้ำหวานหลั่งรินออกมามากกว่าเดิม ณัฐนันท์เลื่อนตัวลงมาข้างล่าง สูดดมกลิ่นของน้ำหวานที่หยาดเยิ้มออกมา มันหอมยั่วยวนจนความเป็นชายแข็งจนปวดไปหมด

“ที่รักเยิ้มหมดแล้ว”

เขาพึมพำแล้วแตะปลายลิ้นลากผ่านร่องที่เปียกเยิ้มโดยมีกางเกงชั้นในสีขาวของเธอขวางกั้นอยู่

“อ่าส์~”

พัลลภายกสะโพกสูงอย่างควบคุมไม่ได้ มือจิกหัวเขาแน่น ปรารถนาให้เขาถอดกางเกงในของเธอออกไป แล้วสัมผัสเนื้อแท้ของเธอสักที แต่เขาก็ทำเหมือนแกล้ง ที่ไม่ยอมถอดมันออกไปจากตัวเธอสักที

“พี่นัท”

เธอเรียกชื่อเขา อยากจะบอกว่าทำเสียทีเถอะ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป

“ขาคนดี อยากให้พี่ทำให้หรือยังคะ”

เขาเงยหน้ามามองเธอ มือสะกิดติ่งไตลากผ่านเนื้อผ้าเหมือนจะยั่วเย้าอารมณ์ และเอ่ยปากบอกกับเขา ว่าเธอคิดถึงเขาเหมือนกัน หรืออะไรก็ได้ที่เป็นสัญญาณว่าเธอก็ต้องการเขาเหมือนที่เขาต้องการเธอ

“ทำสักที ทำให้เพิร์ล เพิร์ลเสียวจะตายอยู่แล้ว”

พัลลภายอมพูดออกมาในที่สุด มันคือเซ็กส์ มันก็แค่เซ็กส์

เมื่อได้รับการอนุญาตหัวใจก็โบกโบย ณัฐนันท์ดึงเศษผ้าชิ้นเล็กที่ปิดกั้นความเป็นหญิงของเธอเอาไว้ออกไปอย่างไม่ไยดี จับขาของเธอกางออก แล้วก้มหน้าลงมาแนบชิดสนิทไปกับพื้นที่โหนกเนียนของเธออย่างหลงใหล

“อื้อ~”

พัลลภากัดปากแน่น ยกสะโพกแอ่นสูง เธอต้องการ และต้องการอีก ปลายลิ้นสากลากขึ้นลงขบเม้มที่กลีบอวบอูมดูดปลายยอดที่ไวต่อสัมผัส

พัลลภาสะบัดหน้าไปมาเป็นความรู้สึกที่ทรมานและสุขสมแบบที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้

“พี่นัท อื้อ พี่นัท”

“ขาคนดี”

ณัฐนันท์ถอดเดรสตัวสั้นที่ร่นไปจนถึงเอวออกจากตัวของเธอ คนโปรดของเขาหายใจหอบสะท้าน ทรวงอกภายใต้บราสีขาวขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ

เขาถอดเสื้อยืดของตัวเองออกตามด้วยกางเกง แล้วนอนลงทาบทับตัวเธอ ปลดตะขอบราออกแล้วแนบหน้าลงฟอนเฟ้นเต้าทรวงที่แสนคิดถึง