ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 80

สุธาสินีตาเป็นประกาย รอฟังประสบการณ์จากเพื่อน

“ก็...มันก็เริ่มจากสกินชิฟอ่ะแก กอดๆจูบๆกันไป มันก็เป็นของมันไปเอง”

สุธาสินีถึงกับกรี๊ดออกมาเมื่อได้ฟัง

“แก ฉันเขิน โอ๊ยแล้วตอนที่..ทำจริงๆรู้สึกยังไงบ้างมันดีไหม”

พัลลภานึกถึงตอนนั้นก็หวามไหวในอก มันบอกไม่ถูก ก็รู้สึกดีแหละแต่ก็เจ็บ

“เจ็บเหมือนกันนะแก ก็ขนาดของพี่นัทมัน....ใหญ่”

“อร๊าย อนาคอนด้าเลยเหรอแก หรืองูเขียวหางไหม้ ประมาณไหนอ่ะ เท่านี้ได้ไหม”

สุธาสินีหันไปหยิบสเปรย์กระป๋องฉีดปรับอากาศในห้องมาเทียบ

“บ้าสิแก ขืนใหญ่ขนาดนั้นก็ตายพอดี แต่ก็..ใกล้เคียง”

แค่นี้ยังไข้ขึ้นเลย

“โอ๊ยเพิร์ล อร๊าย ฉันเขิน”

ทั้งเขินทั้งอยากรู้ เขินพอกันทั้งคนสัมภาษณ์และคนถูกสัมภาษณ์

“แล้วยังไงแกตกลงคบกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

พัลลภาถอนหายใจออกมา นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่กังวล ไม่รู้ยังไงเหมือนกัน

“ยังเลยแก ฉันไม่กล้าถามเขาว่าตกลงฉันกับเขาเป็นอะไรกัน”

สายตาของเพื่อนรักดูหวาดหวั่น

“อ้าว แล้วตอนก่อนที่จะสะบาละเฮ้กันไม่ได้คุยกันก่อนเหรอ”

พัลลภาถอนหายใจอีกครั้ง

“ก็ตอนนั้นมันเป็นไปตามสเตปของมันน่ะแก พอตอนจะนอนมันก็ค่อยๆเกิดขึ้น ฉันก็ถามเขานะว่าเขารักฉันไหม เขาก็บอกว่ารัก แล้วก็ปล่อยให้มันเป็นไป พอเสร็จจากตรงนั้นก็ไม่ได้ถามอีกว่าเราเป็นอะไรกัน”

“อ้าว แล้วยังไงแก เขาไม่ขอคบกับแกเป็นกิจจะลักษณะบ้างเหรอ”

พัลลภาส่ายหน้า ยิ่งเพื่อนถาม ยิ่งรู้สึกแย่

“เอ้าแก มันก็ไม่ถูกนะ เขาเป็นคนแรกของแกด้วย ได้แล้วปกติมันก็ต้องเป็นแฟนกันไหม”

งงนะเนี่ย อะไรวะ

“ตอนนั้นฉันถามเขาว่า ฉันเป็นอะไรสำหรับเขา เขาบอกฉันว่าฉันเป็นคนโปรด”

สุธาสินีเกาหัวอย่างงงๆ อะไรคือคนโปรดวะ รู้ว่าชื่อเพื่อนแปลว่าคนโปรด แต่ มันก็แปลกๆ พอบอกว่าคนโปรด มันเหมือนมีหลายคน

“คนโปรดบ้าอะไรแกสถานะอะไร เขามีแต่แฟน เมีย เพื่อน อะไรก็ว่าไป พอไม่ให้สถานะแฟนนี่มันดูไม่มีสิทธิ์อะไรเลยนะ วันดีคืนดีเห็นเขาไปกับคนอื่น แกจะเอาสิทธิ์อะไรไปอ้าง”

พอได้ฟังเพื่อนพูด พัลลภาถึงกับหน้าเสีย จริงด้วย เขาไม่ได้บอกว่าเป็นแฟน เธอจะเอาสถานะอะไรไปอ้างถ้าเกิดวันดีคืนดีเห็นเขาไปกับคนอื่น เธอจะพูดอะไรได้ไหม

“แก แล้วฉันควรจะทำยังไง”

“ก็ถามตรงๆไปเลยสิแก จะไปยากอะไร”

นั่นแหละที่ยาก เกิดถามเขาไปตรงๆแล้วเขาพูดอะไรที่เธอไม่โอเค เธอจะทนฟังได้ยังไง เธอไม่กล้าหรอก

“เป็นอะไรแก หน้าเศร้าเชียว กังวลอะไร”

“ก็ถ้าถามไปแล้ว เขาบอกไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันจะ..ทำยังไง”

“เอาใจเก่งตลอด ถึงไปไหนไม่เคยรอด”

พริมายิ้มขำให้คนปากหวาน

“จริงหรือเปล่าเหอะ ปริมกลัวแต่จะติดใจเด็กใหม่จนลืมปริม ปริมก็ต้องทำคะแนนหน่อยสิ”

รถติดไฟแดงแถวแยกใหญ่หน้ามหาวิทยาลัย ณัฐนันท์จอดรถแล้วหยิบกาแฟขึ้นมาดื่มต่อ ก่อนจะหันไปบอกกับคนที่แสร้งน้อยใจแต่หน้าระรื่น

“ใครจะลืมปริมได้ลง เผ็ดขนาดนี้”

เขามองทรวงอกที่ขยับขึ้นลงตามแรงหายใจแล้วยิ้มออกมา

“กลัวจะติดใจสาวน้อยหน้าใสล่ะสิ กับปริมรู้จักกันมาสี่ปี นัทเคยชวนปริมไปเที่ยวที่ไหนบ้างไหม ไม่เคยหรอก ทีกับเด็กใหม่นะ เดือนเศษๆได้ไปเที่ยวตั้งไกล มันน่าน้อยใจไหมล่ะ”

ปากบ่นแต่หน้ายิ้ม

“น้อยใจอะไรกันครับคุณพริมา ผมไหมที่ต้องน้อยใจ คุณเห็นผมเป็นแค่คนแก้ขัด ไม่ได้อยากให้ผมไปวุ่นวายกับคุณจริงๆเสียหน่อยจะน้อยใจอะไร หืม”

เขาเอื้อมมือมาโยกหัวเธอเบาๆ ขำคนแกล้งน้อยใจ สัญญาณไฟเขียวทำให้เขาต้องออกรถ เลยหยุดคุยกัน สักพักพริมาก็เอ่ยออกมาว่า

“ถ้าวันหนึ่งปริมอยากให้นัทเป็นตัวจริงขึ้นมา นัทจะโอเคไหมล่ะ”

ณัฐนันท์เหลือบตามามองคนนั่งข้างที่พูดจาดูจริงจัง เธอไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อน เป็นอะไร?

เขากำลังจะถามว่าพูดจริงหรือเล่น สัญญาณไฟก็เปลี่ยนสี รถคันหลังบีบแตรเตือนให้ออกรถ เขาเลยไม่ได้ถามเธอต่อ

พัลลภาขับรถออกจากคอนโดของเพื่อน มุ่งหน้ากลับบ้าน เปิดเพลงในรถฟังซึ่งเป็นเพลงรักที่เธอชอบ และฟังแล้วอินมากในช่วงเดือนที่ผ่านมา แต่ตอนนี้เพลงรักเพลงเดิมทำไมฟังแล้วหดหู่ มันหดหู่เหมือนอารมณ์ของเธอในตอนนี้

เธอขับรถมาถึงไฟแดงแยกใหญ่แถวหน้ามอ พอเจอไฟแดงก็จอดรถนั่งมองสัญญาณตัวเลขนับถอยหลัง เธอถอนหายใจออกมาอย่างต้องการลดความอึดอัดในใจบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอะไร

รู้แต่ว่าความรู้สึกมันไม่ค่อยแจ่มใสเลย มันดูอึนๆบอกไม่ถูก ตัวเลขนับถอยหลังมาถึงเลขสิบ เธอหันไปมองรถคันข้างๆ สายตาปะทะกับรถที่จอดข้างกันและคนในรถ