ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง นิยาย บท 3

ศีรษะของนางโน้มไปด้านหน้าเล็กน้อย ดวงตาฉายแววสะใจและบ้าคลั่ง กดเสียงลงต่ำ ราวกับนั่นเป็นเสียงปีศาจที่ลอดผ่านออกมาจากในลำคอ ทั้งที่ถ้อยคำโหดเหี้ยมอำมหิตปานนั้นแต่กลับเอ่ยอย่างเรียบง่าย “นางถูกกดหัวลงไปในถังปฏิกูล จนสำลักตาย หลังจากตาย ข้าก็ยัดยันต์คาถาข้าวเหนียวและตะปูเข้าไปในปากของนาง จากนั้นค่อยตัดแขนขาทั้งสี่ของนาง และส่งนางไปเฝ้าท่านพญายมในปรโลก ในสภาพที่ร้องทุกข์ไม่ได้ จะชาติภพไหน ก็ไม่มีทางกลับมาเกิดเป็นคนได้อีก!”

หลงจ่านเหยียนพลันเงยหน้าขึ้นทันใด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตื่นตะลึงและเสียขวัญ ทั่วร่างสั่นเทิ้มอย่างรุนแรงโดยไม่อาจควบคุม น้ำเสียงโกรธแค้นทะลุผ่านความขลาดกลัวในโพรงปาก “เหตุใด…ท่านถึงชั่วร้ายอำมหิตเพียงนี้?”

หลงฮูหยินนั่งตัวตรง ก่อนผุดยิ้มออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “อำมหิตหรือ? ไม่นับว่าใช่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่เจ้าต้องถูกฝังศพสังเวยชีวิตหลังได้รับแต่งตั้งเป็นฮองเฮา เป็นการจัดการของบิดาเจ้าเพียงผู้เดียว? อย่าหาว่าพวกข้าใจดำอำมหิตเลย หากจะโทษก็ไปโทษมารดาแท้ ๆ ของเจ้าเถิดที่เกิดมาต่ำต้อย กลับมีใจทะเยอทะยานอยากเป็นเจ้านาย บิดาเจ้าก็ใช่ว่าจะเอาเปรียบเจ้า ให้เจ้าได้ตายในนามของฮองเฮา พอเจ้าตายไป ยังนำมาซึ่งเกียรติยศอันยิ่งใหญ่ให้ตระกูลหลงทั้งตระกูล ก็ถือเสียว่าเจ้าได้สงเคราะห์ให้ความปรารถนาอยากจะเป็นเจ้านายของมารดาแท้ ๆ ของเจ้าเป็นจริงขึ้นมาเป็นอย่างไร!”

นางพูดจบ ก็ทอดถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา คล้ายว่าความอัดอั้นตันใจที่สะสมมานานหลายปีบัดนี้ได้มลายหายไปหมดสิ้นแล้ว จากนั้น ก็ชำเลืองมองหลงจ่านเหยียนด้วยสายตาดูแคลนปราดหนึ่ง “หลังจากเจ้าตายไป แม่จะเชิญคนมาสวดภาวนาให้เจ้า เพื่อส่งให้เจ้าไปสู่ดินแดนสุขาวดีโดยเร็ว!” พูดจบ เสียงหัวเราะได้ใจก็เล็ดลอดออกมาจากในลำคอที่เรียวเล็ก ซึ่งขัดแย้งกับใบหน้าอ่อนโยนมีเมตตาของนางอย่างสิ้นเชิง หญิงรับใช้เปิดประตูออก ก็ตามนางออกไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

หลงจ่านเหยียนเย็นวาบไปทั้งตัว เสียงอื้ออึงดังอยู่ในศีรษะ ความผูกพันฉันบิดาบุตรสาวสิบหกปี เดิมทีนางคิดว่าเขาถูกบีบบังคับให้ทำตามราชโองการอย่างไม่มีทางเลือก แต่กลับไม่คิดเลย ว่าความจริงจะเป็นเขาเองที่เอาชีวิตของนางไปแลกเกียรติยศอันเลิศล้ำมาให้ตระกูลหลง

นางกำหมัดทั้งสองข้างแน่น ความเคียดแค้นในใจเพิ่มพูนขึ้นไม่หยุด ทว่านางกลับทำอะไรไม่ได้เลย นางเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทัพ แต่ข้างกายกลับไม่มีสาวใช้ที่สามารถเรียกใช้ได้เลยสักคน ท่ามกลางความโกรธแค้นและโศกเศร้า นางแผดเสียงร้องคำรามด้วยความเศร้าสลดออกมา ในรัตติกาลอันเงียบสงัดเสียงกรีดร้องนี้กลับยิ่งฟังดูน่ากลัวขึ้น

เพียงแต่ ในพื้นที่พักของบ่าวรับใช้ที่ตั้งอยู่ห่างไกลแบบนี้ ต่อให้เสียงจะดังอีกสักเพียงใด ก็ส่งไปไม่ถึงโถงด้านหน้าที่กำลังครึกครื้นมีความสุข จวนตระกูลหลงทั้งนายบ่าว ล้วนแต่เฉลิมฉลองกันด้วยความปีติยินดีที่หลงจ่านเหยียนจะได้แต่งเข้าวัง ตระกูลหลงยอมสละฮองเฮาให้ฝังศพสังเวยชีวิตแล้ว เพื่อเป็นชดเชยให้ตระกูลหลง ราชสำนักจะต้องมอบผลประโยชน์ให้ไม่น้อยแน่

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ คือความคิดที่ซุ่มซ่อนอยู่ภายในใจของหลงจ่านเหยียนเหมือนอสรพิษตัวหนึ่ง ความเกลียดชังเคียดแค้นแทนที่ความใจดีที่เคยมี นางอยากให้ตระกูลหลงทั้งนายบ่าว คนที่เคยรังแกข่มเหงนาง ชดใช้คืนด้วยชีวิต

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน