ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 17

ทำไมจู่ๆก็โมโหขึ้นมาละ?

เมื่อกี้เธอพูดจาผิดไปหรือว่าทำอะไรผิดไป?

อย่างที่คิด เธอก็ยังเหมือนกับชาติก่อนที่เดาใจของแม่ทัพฝู้ไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่

"ตู๊ดๆๆ..."

โทรศัพท์ของเซี่ยเชียนเกอที่วางอยู่ด้านข้างดังขึ้น เธอมองดูชื่อสายผู้โทรเข้ามา เซี่ยหาน

เธอยังไม่ทันได้ไปหาหล่อน หล่อนก็มาหาเองถึงที่เลยงั้นหรอ?

หาเรื่องตาย!

เซี่ยเชียนเกอกดเลื่อนรับสาย เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินเซี่ยหานตะคอกผ่านสายโทรศัพท์มาว่า "เซี่ยเชียนเกอ ยัยสารเลวที่สมควรตาย! แกรู้มั้ยว่าทำร้ายฉันจะมีจุดจบยังไง?"

สีหน้าของเซี่ยเชียนเกอเปลี่ยนไปในทันที "แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่ามีปัญหากับฉันแล้วจะมีจุดจบยังไง?"

ยัยเซี่ยเชียนเกอคนนี้ทำท่าทางอะไรกัน?

ตอนนี้มันควรจะขอโทษตัวเธอไม่ใช่หรอ? แล้วขอร้องให้เธอให้อภัย?

แต่ว่าในวันนี้ หล่อนไม่เพียงแต่ไม่โทรมาเพื่อขอโทษตัวเธอก่อน พอเธอโทรหา หล่อนยังทำท่าแบบนี้ใส่อีก เซี่ยเชียนเกอไม่อยากจะให้แม่มันมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วจริงๆใช่มั้ย?

ตอนนี้ เนื่องจากว่าเซี่ยเวยยังไม่ฟื้นสติ ดังนั้น เซี่ยหานจึงไม่รู้ว่าแม่ของเซี่ยเชียนเกอตายไปแล้ว ด้วยเหตุนี้ เซี่ยหานจึงคิดว่าตัวเองยังสามารถข่มขู่เซี่ยเชียนเกอได้!

และเซี่ยนเชียนเกอเองก็ควรจะทำตัวเหมือนเมื่อก่อนที่ขอร้องอ้อนวอนเธอให้เธอให้อภัยอย่างน่าสมเพช

"เซี่ยเชียนเกอ ถ้าแกยังไม่ขอโทษฉัน แกเชื่อมั้ยว่าฉันจะทำให้แกไม่ได้เจอแม่ของแกอีกตลอดชีวิต?"