ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 30

เซี่ยเชียนเกอพูดอย่างล้อเลียนว่า "นอกจากเสียงหมาเห่าที่ฉันได้ยินแล้ว ก็ไม่ได้ยินอย่างอื่นอีกเลย"

"เสียงหมาเห่า?"

ฉินเยว่จ้องเซี่ยเชียนเกออย่างโมโห "เซี่ยเชียนเกอ เธออยากตายหรอ? เธอกล้าพูดว่าคำพูดของฉันเหมือนเสียงหมาเห่า? ฉันไม่สั่งสอนเธอแค่ไม่กี่วันเองเธอก็ลืมฐานะตัวตนของเธอไปแล้วใช่มั้ยห๊ะ?"

ฉินเยว่พูดไปด้วย แล้วก็ใช้นิ้วจิ้มใส่หน้าอกของเซี่ยเชียนเกอไปด้วย เซี่ยเชียนเกอยืนอยู่อย่างเย็นชา ไม่ว่าฉินเยว่จะจิ้มเธอยังไง เธอก็ไม่ยอมถอยหลังเลยสักก้าว

อีกอย่างสายตาของเธอที่มองหล่อนเองก็น่ากลัวมาก

เซี่ยเชียนเกอเห็นว่าฉินเยว่เลิกจิ้มหน้าอกของตัวเองแล้วเธอก็พูดอย่างเย็นชาว่า "จิ้มพอแล้วหรอ?"

ฉินเยว่ตกใจต่อสายตาที่เยือกเย็นของเซี่ยเชียนเกอจนเซถอยหลังไปสองก้าว เธอพูดอย่างไม่มีความมั่นใจว่า "เซี่ยเชียนเกอ ถ้าหากว่าเธอยังใช้สายตาแบบนี้จ้องฉันอีก เธอเชื่อมั้ยว่าฉันจะให้คนควักลูกตาของเธอออกมาซะ?"

มุมปากของเซี่ยเชียนเกอยกยิ้มดูถูก "เธอไม่มีความสามารถนี้ แต่ว่า..."

เซี่ยเชียนเกอจ้องฉินเยว่ที่อยู่ตรงหน้าของเธอ "ก่อนที่เธอจะให้คนมาควักลูกตาของฉัน ฉันว่า ฉันต้องทำการตอบสนองต่อการที่เธอจิ้มฉันเมื่อกี้สักหน่อย"

เซี่ยเชียนเกอเข้าไปใกล้ฉินเยว่ทีละก้าว เซี่ยเชียนเกอเข้าใกล้หนึ่งก้าว ภายในใจของฉินเยว่ก็ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น เธอจับแขนของนักศึกษาหญิงข้างกายของตัวเองไว้ "เซี่ยเชียนเกอ เธอหยุดอยู่ตรงนั้นห้ามขยับนะ!ถ้าหากว่าเธอยังกล้าเข้าใกล้ฉัน ฉันก็จะไม่เกรงใจเธอแล้วนะ"

เซี่ยเชียนเกอบิดคอของตัวเอง จากนั้นก็ขยับนิ้วมือของตัวเอง

แล้วจากนั้น ก็เห็นเพียงเซี่ยเชียนเกอที่เข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้จับคอเสื้อของฉินเยว่ไว้ "พูดคำพูดเมื่อกี้ที่เธอพูดออกมาอีกรอบสิ?"

ฉินเยว่ถูกเซี่ยเชียนเกอทำให้กลัวจนกลืนน้ำลาย "เซี่ยเชียนเกอ ถ้าหากว่าเธอกล้าทำร้ายฉัน เดี๋ยวเธอต้องถูกไล่ออกแน่นอน"

"ถ้าหากว่ามหาวิทยาลัยแห่งนี้ไม่มีความยุติธรรม อย่างนั้นแล้วฉันไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร ยังไงซะ เมื่อก่อนเธอกับผู้หญิงพวกนี้ก็รังแกฉันมานานหลายปี เธอยังไม่ถูกไล่ออกเลย แล้วผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยนี้มีสิทธิ์อะไรจะมาไล่ฉันออก?"

ฉินเยว่ถูกเซี่ยเชียนเกอจับคอเสื้อไว้แน่น "เซี่ยเชียนเกอ เธอก็เป็นแค่คนธรรมดา เธอจะเหมือนกับฉันได้ยังไง? ฉันเป็นถึงลูกสาวของกรรมการของสภาเชียวนะ!"

"แล้วยังไง? ถึงแม้จะเป็นพระเจ้าเทวดา แต่ถ้ากล้ารังแกฉัน ฉันก็จะตีเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นแล้ว เธอเป็นคนลงมือกับฉันก่อนไม่ใช่งั้นหรอ? ฉันก็แค่ป้องกันตัวเอง ผิดหรอ?"

ป้องกันตัวเอง?

ฉินเยว่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เซี่ยเชียนเกอก็โยนฉินเยว่ทิ้งอย่างกับขยะ จากนั้นก็ยกเท้าขึ้น แล้วก็เตะฉินเยว่กระเด็น

"อัก..."

ฉินเยว่กระอักเลือดออกมาแล้วจากนั้นก็หล่นลงพื้นอย่างน่าอนาถที่สุด

เซี่ยเชียนเกอถือกระเป๋าไว้ จากนั้นก็จัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเกเร นักศึกษาที่เดินผ่านไปมามองดูเซี่ยเชียนเกอที่จู่ๆก็เปลี่ยนไป แล้วหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรัวๆ เซี่ยเชียนเกอเกลียดการถูกคนอื่นแอบถ่ายมากที่สุด สายตาเยือกเย็นของเธอกวาดมองนักศึกษาพวกนั้นที่กำลังแอบถ่ายเธออยู่ พวกนักศึกษาที่ถูกเซี่ยเชียนเกอจ้องมองต่างก็ตกใจจนโทรศัพท์ตก

ฉินเยว่ลุกขึ้นจากพื้นอย่างเจ็บปวด ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความอาฆาต

เธอออกคำสั่งกับนักศึกษาหญิงด้านข้างว่า "ไปจับมันไว้ซะ ฉันจะเอาชีวิตของมัน"

"แค่กๆๆ..."

ริมฝีปากของฉินเยว่เต็มไปด้วยเลือด เซี่ยเชียนเกอมองดูนักศึกษาหญิงที่เชื่อฟังคำพูดของฉินเยว่กำลังเข้ามาใกล้ตัวเอง เธอสะพายกระเป๋าไว้ แล้วสะบัดเสื้อผ้าบนตัวของตัวเอง ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องดังออกมาจากปากของนักศึกษาหญิง แล้วร่างกายของนักศึกษาหญิงสี่ห้าคนก็ลอยกระเด็น

เซี่ยเชียนเกอเตะคนละที แล้วพวกนักศึกษาหญิงก็หล่นลงพื้นด้วยสภาพซ้อนกัน

"อึก..."

มีเสียงกระอักเลือดอีกครั้ง

ฉินเยว่เห็นว่าจู่ๆเซี่ยเชียนเกอก็เปลี่ยนมาแข็งแกร่งขนาดนี้ เธอกุมหน้าท้องของตัวเองไว้ แล้วมองเห็นสายตาของเซี่ยเชียนเกอจ้องมาที่ตัวเอง ฉินเยว่จึงตกใจกลัววิ่งหนีไป

เซี่ยเชียนเกอส่งเสียงสบถอย่างรังเกียจ เธอเอามือสอดเข้าในกระเป๋ากางเกงอย่างหล่อเท่ แล้วเดินเข้ามหาวิทยาลัยภายใต้สายของการมองของกลุ่มนักศึกษา ในตอนที่เดินผ่านนักศึกษาหญิงคนหนึ่ง เซี่ยเชียนเกอมองขนมที่เพิ่งแกะในมือของนักศึกษาหญิง แล้วเธอก็หยิบไป

นักศึกษาหญิง "..."

ภายในรถที่ห่างไกล เย่หยิ่งจดจำภาพสถานการณ์เมื่อกี้ที่เซี่ยเชียนเกอสั่งสอนฉินเยว่ไว้ เขาถือโทรศัพท์ไว้ และดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเย่หยิ่งตกใจกลัวไม่น้อย

เย่หยิ่งพูดกับฝู้อวี้สิงที่อยู่ในสายด้วยเสียงอ่อนว่า "ท่านเก้าครับ จู่ๆผมก็มีคำแนะนำเล็กๆที่ไม่ค่อยจะฉลาดนัก ท่านอยากจะฟังมั้ยครับ?"