ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 2

ใบหน้าของฝู้อวี้สิงก็ยังนิ่งเฉยเหมือนเดิม เขาออกคำสั่งกับเซี่ยเชียนเกอที่อยู่ข้างกายว่า "เข็นผมลงไป"

เซี่ยเชียนเกอไม่ทันได้คิดอะไรมาก เธอลุกขึ้นยืน เข็นฝู้อวี้สิงลงชั้นล่าง ที่ชั้นล่าง มีชายหนึ่งคนหญิงหนึ่งคนนั่งรออยู่ ผู้หญิงแต่งตัวสวยงาม แค่มองดูก็รู้ว่าเป็นคุณหญิงเศรษฐี ส่วนผู้ชาย สวมเสื้อสูท หน้าตามีความคล้ายกับฝู้อวี้สิงเล็กน้อย แต่สายตาที่เขามองฝู้อวี้สิงนั้นกลับมีความดูถูกเยาะเย้ยอยู่ด้วย

เซี่ยเชียนเกอเข็นฝู้อวี้สิงเข้าไป เธอยืนอยู่ด้านข้าง ยืนเงียบๆอยู่ข้างกายฝู้อวี้สิงอยู่อย่างนี้ แม่ฝู้เห็นว่าเซี่ยเชียนเกอเห็นตัวเองแล้วไม่เอ่ยปากทักทายทำความเคารพ เธอจึงพูดอย่างรังเกียจว่า "อวี้สิง ภรรยาที่แกแต่งด้วยเป็นใบ้งั้นหรอ? ทำไมเห็นว่าฉันมาแล้วยังไม่ทักทายเรียกแม่สักคำเลยเชียว?"

ฝู้อวี้สิงมองข้ามคำบ่นของแม่ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "คุณมาทำอะไร?"

แม่ฝู้ชินกับคำพูดเย็นชาที่เขามีต่อตัวเองไปนานแล้ว เมื่อได้ยินฝู้อวี้สิงพูดเช่นนี้ ในใจเธอจึงไม่ได้โมโหอะไร "อวี้สิง ที่จริงแล้วที่วันนี้แม่มา นอกจากอยากจะมาดูภรรยาที่คุณปู่ของแกให้แกแต่งงานด้วยแล้ว ก็ยังมีอีกเรื่องที่อยากจะมาปรึกษาหารือกับแก"

ฝู้อวี้สิงพอจะคาดเดาได้บ้างแล้วว่าเป็นเรื่องอะไร ดังนั้นบนใบหน้าของเขาจึงเต็มไปด้วยสีหน้าเยาะเย้ย เมื่อแม่ฝู้เห็นจึงรีบพูดว่า "อวี้สิง แกอย่าใช้สีหน้าแบบนี้กับแม่เลย แม่รู้สึกเสียใจนะ"

ตั้งแต่เล็กจนโต ภายในใจของเธอก็มีเพียงแค่ฝู้เฉิงหยุนเท่านั้น ไม่เคยมีเขามาก่อนเลย ดังนั้น ถึงแม้เธอจะมีความรู้สึกเสียใจ ก็ไม่มีทางเป็นเพราะเขาแน่นอน

ฝู้อวี้สิงไม่อยากเล่นละครความรู้สึกรักลึกซึ้งกับแม่ของตนเอง เขาจึงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเย็นว่า "ถ้าหากวันนี้คุณมาเพื่อดูหน้าภรรยาของผม ตอนนี้คุณก็เห็นแล้ว กลับไปได้แล้วหรือยัง?"