ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 259

“ตอนที่เขาพาเจ้าเข้าสวนกล้วยไม้ ก็เพราะคำขอของพ่อเจ้า เเละเขาก็ได้พูดกับเจ้าอย่างชัดเจนเเล้ว ต่อมาการรับเจ้าเป็นเมียรอง ก็เพราะถูกกดดันจากแปดตระกูลใหญ่ เเละเพื่อชื่อเสียงของเจ้า ในวันเเต่งงานนั้น เป็นเพียงการเเสดงให้คนภายนอกดูเท่านั้น เจ้าทั้งสองไม่ได้เข้าพิธีเเต่งงาน ตั้งแต่เจ้าอยู่ในจวนเหยียน เจ้าอยู่ในฐานะอะไรในใจของเหยียนมู่ ตัวเองลองตรองดูให้ชัดเจนหน่อยนะ”

พูดจบ หลิวอวิ๋นเซียงก็เดินเข้าไปข้างใน

“เด็กผู้ชายคนนั้นเป็นลูกของใคร” หยวนชิงเย่ว์รีบถาม

หลิวอวิ๋นเซียงสีหน้าเคร่งขรึม “ไม่เกี่ยวกับเจ้า!”

“เจ้ามีลูกสาวคนหนึ่ง ทำไมยังมีลูกชายอีกคนหนึ่ง หรือว่าเจ้าตั้งท้องลูกแฝด”

หลิวอวิ๋นเซียงควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ หันไปตบหน้าหยวนชิงเย่ว์ฉาดหนึ่ง

“เบิ่งตาหมาๆของเจ้าดูให้ดี พวกเขาเหมือนแฝดตรงไหน เด็กผู้ชายคนนี้เป็นลูกชายของลู่ซื่อจื่อเจ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ข้าจะตัดลิ้นเจ้า!”

หยวนชิงเย่ว์กุมหน้า มองหลิวอวิ๋นเซียงอย่างไม่เชื่อ “เจ้ากล้าตบข้า!”

หลิวอวิ๋นเซียงหรี่ตา “ฆ่าเจ้าสำหรับข้าก็ไม่ใช่เรื่องยาก!”

เมื่อกลับเข้าเรือน หลิวอวิ๋นเซียงยังคงใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

เมื่อครู่นางควรจะอดกลั้น ไม่ควรแสดงออกถึงความอ่อนไหวและฉุนเฉียวขนาดนี้ เเต่พอเรื่องเกี่ยวข้องกับพี่เยี่ยน นางก็ควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ ถ้าตัวตนของพี่เยี่ยนถูกเปิดเผยละก็...

หลิวอวิ๋นเซียงส่ายหน้า นางไม่กล้าคิด!

“ท่านเเม่! ท่านเเม่!”

เด็กทั้งสองวิ่งมาหานาง หลิวอวิ๋นเซียงเก็บอารมณ์ เเล้วอุ้มทั้งคู่ไว้

“พวกลูกเล่นอะไรกันอยู่”

“เอ่อ จับน้อง กัดเนื้อเขา” สิงอี้พูดตะกุกตะกัก

เยี่ยนเอ๋อร์ชี้ไปที่เนื้อบนแก้มเล็กๆของตัวเอง “เนื้อ…เยอะๆ”

หลิวอวิ๋นเซียงมองดูแก้มกลมๆของเด็กน้อย อดใจไม่ไหวกัดไปหนึ่งคำ

เจ้าหนูหัวเราะคิกคัก พอหัวเราะเสร็จก็ถามนางอย่างจริงจังว่า “อร่อยไหม”

หลิวอวิ๋นเซียงมองลูกชายตัวน้อยที่น่ารัก นางอุ้มเขาไว้เเน่น น้ำตาคลอเบ้า นางต้องพาเยี่ยนเอ๋อร์ไปให้เร็ว ออกจากเมืองหลวงยิ่งไกลยิ่งดี

หลิวอวิ๋นเซียงปรับอารมณ์ของตัวเอง แล้วปล่อยให้เด็กทั้งสองคนเล่นต่อ

ขณะนั้นมู่จิ่นนำชามาให้ หลิวอวิ๋นเซียงจึงถามว่า “องค์ชายเจ็ดให้พวกเจ้าพาสิงอี้มาหรือ”

“เอ่อ นายท่านบอกว่าท่านกับคุณหนูจะอยู่ที่นี่ ข้าบอกกับพวกจิ่นเยียนเเล้ว เเต่ว่าพวกนางจะรอให้ท่านจัดการ”

หลิวอวิ๋นเซียงพยักหน้า “งั้นทำไมถึงพาพี่เยี่ยนมาด้วย”

มู่จิ่นพูดด้วยความลำบากใจ “ท่านนี้คือคุณชายน้อยตระกูลลู่ใช่ไหม เขาร้องไห้หาท่านตลอดเวลา จิ่นเยียนบอกว่าสองสามวันนี้ท่านไม่อยู่ เด็กน้อยคิดถึงท่านมาก กลัวว่าท่านป่วย ดังนั้นจึงให้บ่าวพามาด้วย”

หลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้ว แล้วลุกขึ้นยืนพลางพูดว่า “ ข้าจะพาเด็กๆกลับไปแล้ว”

“ฮูหยิน นี่เกรงว่า…”