ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 300

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา จี้หยุนชูกำลังวางแผนเรื่องงานแต่งงานกับหยูเฟยเชวี่ย

เฉียวเหลียนเหลียนมัวแต่หมกมุ่นกับการสร้างเตาอบ

นางคิดว่าเตาอบนั้นทำไม่อยาก เหมือนตอนแรกที่นางนึ่งย่างเห็ดหอมและของแห้งอื่น ๆ แล้วขัดให้เป็นผงเพื่อทำเป็นผงอร่อย การนึ่งย่างและการอบมีความคล้ายคลึงกัน

แต่ทว่าของอบชิ้นใหญ่นั้นแตกต่างจากทำของนึ่งย่างแห้ง

เห็ดหอมแห้งต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง ขนมสอดไส้ดอกไม้ 1 ชิ้นใช้เวลา 2 วัน 2 คืนในการทำให้สุก

นั่นเป็นการเสียเวลาเกินไป

เฉียวเหลียนเหลียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำขนมอบที่ไม่ใช้เตาอบให้เด็กๆ กิน

เช่น เค้กอบนมสดหรือเค้กงาดำ ไข่ม้วน และเค้กข้าวผัด

ขนมแต่ละอย่างเป็นขนมที่นางเคยเห็นและนำมาทำ

เด็ก ๆ ชอบขนมอบเหล่านี้มาก และทุกคนมีความชอบที่ชัดเจน

ตัวอย่างเช่น หยูเฟยเฉิงชอบไข่ม้วนที่กรอบ เขาไม่ชอบของว่างมากนัก และเขาสามารถกินได้ครั้งละสามหรือห้าชิ้น

หยูเฟยเชวี่ยชอบอาหารนิ่มๆ เช่น เค้กอบนมสด เค้กข้าวผัด และขนมสอดไส้ดอกไม้

กู้จงชอบเค้กอบนมสด เค้กงาดำ

ส่วนเสี่ยวเกอเอ๋อร์เหมือนพี่ชายกู้โหลวที่จะไม่ปฏิเสธใคร นางจะกินขนมทุกอย่างที่ทุกคนหยิบให้

น่าเสียดายเพียงอย่างเดียวคือนางยังเด็กกินไปแค่สองสามชิ้นก็อิ่มแล้ว

แต่เด็กหญิงตัวเล็กไม่สนใจ นางกินเมื่อหิว และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อวิ่งไปหากู้โหลว

เฉียวเหลียนเหลียนมองด้วยความปิติในใจ และยอดขายขนมอบหลายอย่างที่ภัตตาคารซื่อสี่ก็ดีมากเช่นกัน นางรู้สึกโล่งใจอย่างมาก

แต่เรื่องของเตาอบยังคงอยู่ในใจของนางเสมอ นางไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำจี้หยุนชูกลับมาตอนไหน ?

"เหลียนเหลียน" จี้หยุนชูรู้สึกเอือมระอา "กำลังคิดอะไรอยู่? ข้าเดินเข้ามาเจ้ายังไม่สนเลย"

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกตัวในทันใด "หือ? ข้ากำลังคิดถึงเรื่องเครื่องอบขนมอยู่"

"เด็ก ๆ ชอบขนมอบเหล่านี้" จี้หยุนชูแขวนเสื้อคลุมไว้ที่ประตู และนั่งตรงข้ามเฉียวเหลียนเหลียน "เหลียนเหลียน เจ้าไม่ได้สอนชุนฮวาหรือว่าขนมอบทำอย่างไร ? สิ่งเหล่านี้ในอนาคต เจ้าไม่อาจทพเองได้ทั้งหมด "

เขารู้สึกไม่ดี

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม "ก็แค่ทำขนมอบ และเด็กๆ ก็กินไม่เยอะ ดังนั้นข้ายังทำได้"

แม้ชายหนุ่มพูดจาไพเราะ แต่นางยังคงทำหน้านิ่ง “ไม่ต้องห่วง ข้าจะขอให้ชุนฮวารับหญิงรับใช้เข้ามา และคอยติดตาม”

จี้หยุนชูผลิยิ้มอย่างอบอุ่น

"ทำไมวันนี้นานจัง ? " เฉียวเหลียนเหลียนมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน "กลับมาตอนบ่ายแก่ ๆ มีคำสั่งจากวัง วันนี้เกอเอ๋อร์และเชวี่ยเอ๋อร์ไม่ได้มา ข้ารู้สึกถึงพวกเขา”

แม้ว่าเด็ก ๆ จะอยู่กับนางไปตลอด แต่พวกเขาก็ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ แต่ก่อนเด็ก ๆ มาหานางทุกวัน นางจึงรู้สึกไม่มีช่องว่างแม้แต่น้อย

วันนี้ลูกสาวทั้งสองไม่ได้กลับมา มีแต่ลูกชายกลับมากินข้าวแล้วก็ไป

เฉียวเหลียนเหลียนมีช่องว่างมากขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ทั้งสอง” จี้หยุนชูตากระตุก เขาพูดอย่างใจเย็นว่า "บางทีพวกนางอาจมีอะไรต้องทำในวัง"

ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร ลูกสาวก็ให้ความร่วมมือเสมอ?

ไม่น่าแปลกใจเลย

บอกอะไรก็ไม่ได้

"เชวี่ยเอ๋อร์โตแล้ว นางอาจจะไม่ต้องการแม่อีกต่อไป " เฉียวเหลียนเหลียนท่าทางเศร้ามาก นางเอามือท้าวคางทำตาปริบ ๆ

หัวใจของจี้หยุนชูเต้นแรงกะทันหัน