ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 295

ในขณะที่คนในจวนจงอี้ป๋อกำลังรู้สึกจมดิ่งกับความคิด

หยูเยียนเอ๋อร์ก็ชนเข้ากับหยูเฟยเชิง

เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่าทำกระดาษทดสอบหาย หยูเยียนเอ๋อร์ก็อารมณ์ไม่ดีนัก แม้แต่ตอนที่ที่ถวายเครื่องหอมจิตใจของนางก็ไม่อยู่กับร่องกับรอย

ไม่ง่ายนักที่ครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้าและหลังจากรับประทานอาหารกลางวัน นางก็ออกไปดูข้างนอกเพื่อดูว่าได้ทำหล่นไว้ที่ไหนหรือไม่

หาอยู่ทั้งบ่ายก็ไม่พบ

หยูเยียนเอ๋อร์กลับจวนจงอี้ป๋ออย่างถอดถอนใจ

แต่สุดท้ายยังไม่ทันที่จะเข้าประตู ก็พบกับหยูเฟยเชิงและคนอื่นๆยืนขวางประตูด้วยสีหน้าที่แตกต่างกันไป

"พวกเจ้า...อาเชิง...เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร"หยูเยียนเอ๋อร์ไม่ได้โงแต่กลับกันนางฉลาดมาก

นับตั้งแต่นางเห็นหยูเฟยเชิงและคนอื่น ๆ หัวใจของนางก็หล่นวูบ

แต่เพื่อไม่ให้ใครรู้ หยูเยียนเอ๋อร์ยังคงฝืนยิ้มอย่างอ่อนโยนและอ่อนหวาน

"พวกข้ามาที่นี่เพื่อมาหาเจ้า"จ้าวอู่พูดอย่างเย็นชาโดยไม่รอให้หยูเฟยเชิงพูด "คิดไม่ถึงว่าจวนของเจ้าจะไม่ให้พวกข้าเข้าไป หรือว่าแม้กระทั่งพระราชนัดของฮ่องเต้ เจ้าก็จะไม่ให้เข้าจวนจงอี้ป๋องั้นรึ?”

หยูเยียนเอ๋อเหงื่อไหลซึม นางยิ้มอย่างรวดเร็วและพูดว่า "สงสัยผู้ดูแลจวนไม่รู้ความเสียแล้วท่านชายทั้งหลายไม่ต้องกังวล ข้าจะขอให้ท่านท่านปู่ท่านย่าไล่เขาออก พวกท่านสามารถมาจวนจงอี้ป๋อได้เสมอ”

นางทำท่าจะเปิดประตู

ซุนเหนียนซีพูดขึ้น"ไม่ต้องแล้ว"

หยูเยียนเอ๋อร์ยืนตัวแข็งอยู่กับที่

“พวกเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาจวนจงอี้ป๋อ แต่เพื่อตามหาเจ้า"หลึ่อู๋เหลิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ในใจของหยูเยียนเอ๋อร์รู้สึกแย่ลงมากขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มของนางค่อยๆ หายไปและคล้ายหมอกค่อยๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง "ท่านชายทั้งหลาย มาหาหยูเยียนเอ๋อร์ด้วยเรื่องอันใด"

หญิงสาวที่สวมชุดผ้าโปร่งสีขาวยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มชายตรงหน้า ใบหน้าของนางซีดเป็นไก่ต้ม ดวงตาของนางเหมือนมีหมอกหนาๆ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็อดใจทนไม่ได้

ความสงสารเอ่อล้นขึ้นในดวงตาของหยูเฟยเชิง แต่สติของเขายังยังเรียกสติตนกลับคืนมาและเขากดเสียงพูด"เยียนเอ๋อร์ ข้ามาที่นี่เพื่อถามเจ้า....กระดาษข้อสอบ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

กระดาษข้อสอบ !

ต้องเป็นกระดาษทดสอบที่หายไปแน่นอน

หัวใจของหยูเยียนเอ๋อร์ใจตกไปอยู่ตาตุ่ม นางกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเบา ๆ และนิ่งไปครู่หนึ่ง "กระดาษ... กระดาษข้อสอบอะไร ข้าไม่รู้"

คนที่ร้อนตัว พวกเขามักจะปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว

จ้าวอู่ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม "ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะต้องจะปฏิเสธ แต่พวกข้าสืบหลักฐานที่เกี่ยวข้องแล้ว เจ้านั่นแหละที่เอากระดาษข้อสอบไป เจ้าจะยอมรับหรือไม่"

“กระดาษข้อสอบอะไร ไม่ใช่ว่ามันอยู่ในน้ำหรอกหรือ ข้าจะเอาไปได้ยังไง ทุกคนล้วนเห็นกันหมดไม่ใช่หรือ”หยูเยียนเอ๋อร์ส่ายหัวปฏิเสธที่จะยอมรับ

จ้าวอู่จ้องมองนางอย่างเย็นชา "จริงรึ งั้นเจ้าดูนี่"

เขายกมือขึ้นและหยิบกระดาษทดสอบออกมานั่นเป็นข้อสอบที่นางทำหายไปจริงๆ

นี่คือหลักฐานที่มีน้ำหนัก หากหยูเยียนเอ๋อร์พูดความจริง กระดาษทดสอบนี้ไม่ควรปรากฏให้เห็น

หยูเฟยเชิงถอนหายใจและจ้องมองที่หยูเยียนเอ๋อร์ด้วยสายตาตำหนิ "เยียนเอ๋อร์เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว เจ้าควรบอกความจริงกับข้าว่ากระดาษนี่กลับไปที่สำนักศึกษาได้อย่างไรได้อย่างไร"

กลับไปที่...สำนักศึกษา?

หยูเยียนเอ๋อร์ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ นางพยายามเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมด