ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 294

เหตุใดเอกสารการทดสอบที่ถูกขโมยจึงกลับไปที่สำนักศึกษา

บุคคลที่ควรจะมีคะแนนเป็นศูนย์ก็กลับมาสู่ตำแหน่งสูงสุดอย่างกะทันหัน

แม้ว่าหยูเฟยเชิงจะทำได้ดีในการสอบ แต่เขาก็ด้อยกว่าหยูเฟยเฉิง

เมื่อพระชายาได้ยินเรื่องนี้ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป และนางปฏิเสธที่จะพบหยูเฟยเชิงป็นเวลาหลายวันซึ่งทำให้เขารู้สึกหนักใจ

ตรงข้ามกับทางนี้

หยูเฟยเฉิงเต็มไปด้วยความสุข แม้แต่ฮ่องเต้องค์เก่าก็ยังชมเชยเขา เพื่อยืนยันความสำเร็จ และทำให้ตำแหน่งหลานชายคนโตของฮ่องเต้ไม่ปลอดภัยมากขึ้น

ตอนนี้หยูเฟยเชิงรู้สึกหดหู่ใจมากขึ้น

หลังจากคิดแล้วคิดอีก เขาก็ไม่พบปัญหาใดๆ

เห็นได้ชัดว่า หยูหนานเอ๋อร์จุ่มกระดาษลงไปทั้งแผ่น เมื่อนางหยิบมันออกมา เหลือแต่เศษกระดาษที่ไม่สามารถกู้คืนอะไรได้อีกแล้ว

แต่อาจารย์กลับให้คะแนนกระดาษนั่น

หยูเฟยเชิง ให้อำนาจและความสัมพันธ์ที่มีมาตั้วแต่อดีต เข้าไปที่ห้องของอาจารย์กว่าน เพื่อตรวจสอบว่าใช่ลายมือของหยูเฟยเฉิงหรือไม่

ผีก็คงไม่มาเขียนใหม่หรอก หมึกนี่ก็ไม่ใช่ของใหม่

ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือกระดาษทดสอบที่ถูกทำลายกลับมาเหมือนผี

ตอนนี้หยูเฟยเชิงรู้สึกงงงวยมากขึ้น

จนกระทั้ง จ้าวหวู่ได้รับข้อความ

ว่ากันว่ามีสาวใช้ตัวน้อยเห็นกระดาษทดสอบนี้ในบ้านของลุงจงอี้ และมอบให้คนในบ้านของจวิ้นอ๋อง

ส่วนการลักลอบกลับเข้ามาในสำนักศึกษานั้น สำหรับจวิ้นอ๋อง คงผ่านเข้ามาได้โดยที่ไม่มีใครสงสัย

แม้ว่ากุญแจจะอยู่ที่หยูหยานเอ๋อร์

หน้าประตู สำนักศึกษา

หยูเฟยเฉิงจ้องมองอย่างว่างเปล่าโดยไม่พูดอะไรสักคำ

จ้าวหวู่พูดอยู่ข้างๆ "หยูหวานเอ๋อร์ นังผู้หญิงเลว ภายนอกทำเป็นอ่อนโยน นึกไม่ถึงเลยว่าจิตใจจะต่ำช้าถึงเพียงนี้ อาเชิง ข้าสงสัยว่านางกับหยูเฟยเฉิงวางแผนกัน เพื่อต่อต้านเจ้า "

หยูเฟยเชิงเม้มปากและพูดเสียงเบาว่า "อาจจะมีเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง"

"เข้าใจผิด? จะเข้าใจผิดอะไรอีก" จ้าวหวู่เยาะเย้ย "นางทำกระดาษพังโดยไม่ตั้งใจ และหลังจากนั้นมันก็ไปปรากฏในบ้านของนาง เจ้าบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดของนาง งั้นเป็นไปได้ไหมที่กระดาษมันจะอยู่ในสภาพที่ดีแบบนั้นได้"

หวูเฟยเชิงไม่มีอะไรจะพูด

แม้ว่าเขาจะไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กสาวผู้อ่อนโยนเช่นนาง จะทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ แต่ความจริงก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเชื่อ

แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อจริงๆ แต่จ้าวหวู่และคนอื่นๆ คงไม่ปล่อยให้เขาทนกับหยูหยานเอ๋อร์ต่อไป

"เรื่องนี้จะปล่อยไว้ไม่ได้" แน่นอนว่า ฮั่นชิ่งได้ตัดสินใจแล้ว "ข้าคิดว่าคงจะดีถ้าสอนบทเรียนให้นางด้วยการชวนนางไปเที่ยวด้วย"

"มันน่าจะดีทีเดียว นางจะได้ลิ้มรสความทุกข์สักหน่อย จะได้รู้ว่าไม่สมควรมาเล่นกับคนในราชวงค์" ซุนเหนียนซีหรี่ตาลง

หยูเฟยเชิงขมวดคิ้วอีกครั้ง "เจ้า... อย่าทำอะไรให้เกินเลย"

ในใจเขารู้ดีว่า ครั้งนี้หยูหยานเอ๋อร์จะไม่สามารถหลบหนีได้ แต่ด้วยความเห็นแก่ตัว เขาไม่อยากให้สาวสวยราวกับนางฟ้าต้องทนทุกข์ทรมาน

“อาเชิง เจ้าอย่าใจอ่อน” จ้าวหวู่โบกมือ “ข้ารู้ว่าเจ้าชอบนาง แต่นางก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าหากเจ้าได้นั่งตำแหน่งนั้นในอนาคต เจ้าจะมีผู้หญิงสักกี่คนบนโลกกฌได้ จนถึงตอนนั้น คงไม่เว้นแม้แต่หยูหยานเอ๋อร์"

"ใช่แล้ว อาเชิง เรื่องใหญ่แบบนี้ อย่ายึดติดกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ถ้าเจ้าปล่อยผู้หญิงคนเดียวไปไม่ได้ จะมีอะไรในโลกนี้ที่เจ้าจะปล่อยวางได้" ซุนเหนียนซีถาม

หยูเฟยเชิงเงียบสนิท

ช่างเป็นเพียงแค่เด็กชายตัวใหญ่เท่านั้ร เขาผงกศีรษะด้วยความยากลำบาก น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง "ถ้าเป็นเช่นนั้น... เจ้าจะทำอะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ"

ท้ายที่สุด เพื่องานที่ยิ่งใหญ่ เขาต้องยอมทิ้งผู้หญิงสวยอย่างนางฟ้าไป

"ไป พวกเราไป" จ้าวหวู่ใจร้อนและเด็ดขาด “เพียวงไม่กี่วัน ผู้หญิงคนนั้นคงลบหลักฐานทั้งหมด”

"ใช่ ไม่ช้าก็เร็ว" ในที่สุดหลี่หวู่เหลิงก็พูดออกมา

กลุ่มคนหันหลังกลับและเดินไปที่บ้านของลุงจงอี้