ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1021

บทที่ 1021 การล่วงรู้ของจ้าวอู่เจียง

ถังไม้ลอยล่องอยู่บนผิวน้ำ หญิงสาวใช้ก้านบัวเป็นไม้พาย พาจ้าวอู่เจียงแล่นไปสู่ที่ไกลออกไป

จ้าวอู่เจียงยิ้มพลางถาม

“เจ้าคือวิญญาณอาฆาตหรือ?”

หญิงสาวยิ้มหวานตอบ

“พี่ชาย ข้าคือเมิ่งอวี่”

“ข้ารู้ ธิดาของเมิ่งหลินลู่ เจ้าเคยแสดงภาพเหตุการณ์ในปีนั้นให้ข้าดู” จ้าวอู่เจียงยิ้มบาง ๆ

เขาไม่จำเป็นต้องรู้ว่าหญิงสาวคนนี้เป็นใคร เขาเพียงแค่ต้องการยืนยันว่านางเป็นคนที่อยู่ฝ่ายเดียวกับเขา

“พี่ชาย ข้าคือเมิ่งอวี่” หญิงสาวเงยหน้า มองใบบัวที่อยู่เหนือศีรษะอย่างไร้เดียงสา

“ส่วนข้าไม่ใช่เมิ่งอวี่”

“หรือพูดได้ว่า ข้าและนางต่างก็คือเมิ่งอวี่”

ข้าคือความแค้นที่ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น ส่วนนางคือความยึดมั่นที่ค่อย ๆ หลงทาง แล้วท่านพี่เล่า…”

จ้าวอู่เจียงส่ายหน้า ส่งสัญญาณให้หญิงสาวรู้ว่าสามารถพูดอะไรก็ได้ยกเว้นเรื่องตัวตน หากพูดออกไปจะทำให้ผู้ที่กำลังเล่นหมากรู้ตัว

ความยึดมั่นค่อย ๆ หลงทางที่หญิงสาวกล่าวถึงก็คือ เมิ่งปั๋ว ส่วนหญิงสาวที่มีใบหน้าเหมือนเมิ่งปั๋วราวกับแกะก็คือวิญญาณแค้นหรือก็คือวิญญาณอาฆาต เมื่อจ้าวอู่เจียงรู้สึกถึงกฎเกณฑ์ที่คล้ายคลึงกับเมืองวิญญาณเป็นครั้งแรกในดินแดนลับเต๋อเหลียน เขาก็เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งอย่างคลุมเครือ

เมืองวิญญาณเต็มไปด้วยความยึดมั่นถือมั่น ส่วนดินแดนลับเต๋อเหลียนเต็มไปด้วยวิญญาณอาฆาต

ความยึดมั่นถือมั่นและวิญญาณอาฆาตมีความคล้ายคลึง แต่ก็แตกต่างกัน เป็นสองด้านของสิ่งมีชีวิตหนึ่ง

เมื่อเขาเห็นดอกบัวแห่งเต๋าที่ทอดยาวขวางกั้นฟ้าดินเป็นครั้งแรกที่ริมฝั่งแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ เขามองดูแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์อันกว้างใหญ่ รู้สึกคุ้นตาเหลือเกิน

เขาจึงคาดเดาว่า แม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ก็คือแม่น้ำแห่งการลืมเลือน และดินแดนลับเต๋อเหลียนริมฝั่งแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์นี้ก็คือ ดอกบัวดอกหนึ่งที่หนีหายหรือสูญหายไป และเมิ่งอวี่…เสียงผู้หญิงอ่อนหวานในความคิดของเขาบอกว่า โลกลับของราชวงค์ต้าเซี่ยก็อยู่บนดอกบัวเช่นกัน

ความคิดแรกของเขาคือดอกบัวอยู่ที่ใด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน