ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1024

บทที่ 1024 การสร้างร่างบัวเต๋า

ฝนตกหนักราวกับเทน้ำ

จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่ริมฝั่งน้ำ

ใบบัวสีเขียวเข้มทอดยาวสุดลูกหูลูกตา หยดฝนขนาดเท่าเมล็ดถั่วตกกระทบใบบัวเสียงดัง

ในมือของเขาถือเมล็ดบัวเต๋าสีเขียวสดใส จากนั้นค่อย ๆ ออกแรงบีบ เมล็ดบัวเต๋าแตกในมือของเขาและกลายเป็นของเหลวสีเขียวมรกตไหลเต็มมือ

แต่ไม่ได้ไหลหยดลงพื้น กลับกลายเป็นหยดน้ำสีเขียวมรกตเล็ก ๆ ลอยอยู่กลางอากาศ จ้าวอู่เจียงนั่งอย่างสงบเยือกเย็น บีบเมล็ดบัวเต๋าทีละเมล็ดอย่างต่อเนื่อง

ข้างกายของเขา หยดน้ำสีเขียวมรกตลอยคว้างอยู่ ใสแวววาวราวกับคริสตัล

สายฝนโปรยปรายลงมาไม่หยุด แต่ไม่ส่งผลกระทบใด ๆ ต่อหยดน้ำที่เกิดจากเม็ล็ดบัวเต๋า

เมล็ดบัวเต๋าเหลือน้อยลงเรื่อย ๆ ขณะที่หยดน้ำใสสีเขียวมรกตมีจำนวนเพิ่มขึ้นรวมตัวกันทีละเล็กทีละน้อย กลายเป็นลูกกลมน้ำสีเขียวมรกตขนาดใหญ่ที่กระเพื่อมไหว

เมื่อเมล็ดบัวเต๋าเมล็ดที่หนึ่งร้อยแปดถูกบีบแตกและหลอมรวมเข้ากับหยดน้ำกลมสีเขียวมรกต เสียงของเมิ่งอวี่ก็ดังขึ้นริมฝั่งน้ำ

“ไม่เคยมีผู้ใดใช้เมล็ดเต๋อเหลียน พี่ชายช่างสิ้นเปลืองเหลือเกิน แม้สิบกว่าเมล็ดก็เพียงพอที่จะสร้างร่างเต๋าได้แล้วแท้ ๆ”

จ้าวอู่เจียงยิ้มน้อย ๆ “เจ้าไม่เข้าใจ…ของข้านั้นใหญ่มาก”

เสียงของเมิ่งอวี่ชะงักกะทันหัน

จ้าวอู่เจียงยื่นมือขวาออกไป แขนทั้งท่อนเคลื่อนผ่านหยุดน้ำสีเขียวมรกต เขารู้สึกถึงความอบอุ่นและนุ่มนวลที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนห่อหุ้มแขน สายน้ำสีเขียวมรกตไหลไปตามแขนของเขา ค่อย ๆ ไต่ขึ้นไปตามร่างกาย และปกคลุมร่างทีละน้อย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ทั้งร่างของจ้าวอู่เจียงถึงถูกห่อหุ้มทั้งหมด เขาราวกับมนุษย์น้ำที่ลอยอยู่กลางอากาศ

ชั่วขณะถัดมา ร่างมนุษย์น้ำสีเขียวมรกตเหมือนจะได้รับผลกระทบจากแรงโน้มถ่วง ไม่สามารถลอยอยู่กลางอากาศได้อีก สายน้ำตกลงสู่พื้นดิน ดังโผละดังขึ้น น้ำไหลลงสู่สระบัวอันกว้างใหญ่

ร่างของจ้าวอู่เจียงหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

จิตสำนึกของเขาพร่าเลือนไปบ้าง

เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ใด

ได้ยินเพียงเสียงอึกทึกดังมาเข้าหู

ราวกับมีเด็ก ๆ กำลังเล่นสนุก และมีสตรีกำลังครวญเบา ๆ

เขาพยายามลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าเริ่มชัดเจน เขามองเห็นสตรีร่างอวบอั๋นคนหนึ่งกำลังซักผ้าอยู่ริมลำธาร เสื้อผ้าถูกวางบนแผ่นหินและขยี้ไปมาไม่หยุด เสียงแผ่วเบาดังมาราวกับนางกำลังฮัมเพลงกล่อมเด็ก

เขารู้สึกว่าสตรีผู้นี้คุ้นตาอยู่บ้างจึงมองไปที่ใบหน้าของนาง แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อพบว่าใบหน้าของนางไร้ซึ่งอวัยวะทั้งห้า

เขาหันไปมองไม่ไกลออกไปก็เห็นเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ริมลำธารตื้น ๆ เท้าน้อย ๆ ย่ำน้ำอย่างสนุกสนาน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน