ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1036

บทที่ 1036 การรักษาบาดแผล

ดินแดนลับเต๋อเหลียน ใจกลางดอกบัว

กลิ่นคาวเลือดริมฝั่งน้ำยังคงคลุ้ง ท่ามกลางแขนขาที่ถูกตัดขาด ยังคงมีผู้คนร่ำร้องครวญครางดิ้นรนเฮือกสุดท้าย

พวกเขาเสียใจแล้ว พวกเขาไม่อยากสู้แล้ว พวกเขาอยากให้จ้าวอู่เจียงไว้ชีวิตพวกเขา

พวกเขาคลานไปในแอ่งเลือด ลมหายใจอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ

สระดอกบัวไม่ใสสะอาดอีกต่อไป ถูกย้อมด้วยเลือด กลายเป็นสีแดง มองจากระยะไกลดูเป็นสีแดงคล้ำชวนขนลุก บนกระดานจัดอันดับยอดฝีมือ หมวดหนึ่งเป็นอันดับการสังหารศัตรู ชื่อของจ้าวอู่เจียงพุ่งทะยานขึ้นสู่อันดับหนึ่งอย่างมั่นคง ตามหลังด้วยตัวเลขที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด

จ้าวอู่เจียงโอบอุ้มกู้เหนียนหยวนที่หน้าซีดขาว แตะปลายเท้าเบา ๆ แล้วหายวับไปจากใจกลางดอกบัว

ผู้คนที่มุงดูและผู้ฝึกตนที่รอดชีวิตต่างมองหน้ากันไปมา การรอดพ้นจากภัยพิบัติทำให้พวกเขาหายใจหนักขึ้นหลายส่วน และยังคงหวาดผวาอยู่ในใจ

พวกเขารู้สึกว่า หากจ้าวอู่เจียงโหดเหี้ยมและฆ่าล้างมากกว่านี้อีกนิด ทุกคนที่อยู่ที่นี่คงไม่มีทางหนีรอด!

บางคนรู้สึกโล่งอกอย่างยิ่ง ดีแล้วที่ไม่ได้ถูกความโลภครอบงำจนร่วมวงล้อมสังหารจ้าวอู่เจียง มีบางคนโชคดี ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณพระเจ้า ยังดีที่พวกเขาไม่ทันได้ลงมือ กลับกลายเป็นรอดพ้นจากหายนะมาได้

……

ชั้นที่สามสิบเอ็ดของดินแดนลับเต๋อเหลียน

จ้าวอู่เจียงพากู้เหนียนหยวนกลับมายังเทือกเขาซยง

พลังปราณกู้เหนียนหยวนอ่อนแรง เพื่อช่วยเหลือเขา นางบังคับใช้ปราณกระบี่ไปไม่น้อย ทำให้แก่นแท้ได้รับบาดเจ็บ

ภายในห้อง

บนเตียง

กู้เหนียนหยวนยังคงมีสีหน้าซีดเซียวอยู่บ้าง แต่มีสีสันมากขึ้นแล้ว

ร่างอ้อนแอ้นไม่สั่นเทาอีกต่อไป

นางขยับแขน ใช้แขนเช็ดหางตาของตัวเอง จากนั้นพยายามยันตัวขึ้นครึ่งท่อน ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำตามองไปที่จ้าวอู่เจียง เสียงของนางราวกับละเมอ

“ข้าช่างไร้ประโยชน์เหลือเกิน…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน