ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1046

บทที่ 1046 ความจริงในวัดโบราณอันน่ากลัว

หน้าประตูใหญ่ของวัดโบราณแขวนโคมไฟขนาดใหญ่สองดวง โคมไฟมเรืองแสงสีเหลืองสลัว แม้แสงไม่พอ แต่ก็อาบไล้จนรอบ ๆ กลายเป็นสีเหลือง

“นายน้อย นี่ไม่ใช่วัดหรอกหรือ? ทำไมสถานที่ของพุทธศาสนาถึงมียันต์ของลัทธิเต๋าได้?” จูกัดเจี่ยเว่ยถามด้วยความสงสัย เขาเข้าไปใกล้เสาประตูเพื่อสังเกตอักขระยันต์ที่ซับซ้อนบนเสา

อักขระสีแดงสดน่าขนลุกภายใต้แสงโคม สีแดงเก่าคร่ำคร่าตามกาลเวลา

ดวงตาของจูกัดเซี่ยวไป๋ดำขาวชัดเจน ใสกระจ่างเป็นพิเศษ ก่อนหน้านี้เขายังไม่ได้เข้าใกล้วัดโบราณ แต่ก็รู้สึกถึงบรรยากาศอันน่าขนลุกที่ไม่ธรรมดาแล้ว

เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและอธิบายอย่างใจเย็น “จูกัดเจี่ยเว่ย จงคิดดูว่าคาถาอาคมมีประโยชน์อะไรบ้าง แล้วลองนำมาปรับใช้กับสถานการณ์ปัจจุบัน ดูว่าประโยชน์ใดมีความเป็นไปได้มากที่สุด เช่นนั้นก็จะสามารถคาดเดาได้ว่าอะไรอาจจะเกิดขึ้น”

จูกัดเจี่ยเว่ยสังเกตคาถาอาคมอย่างละเอียด ครุ่นคิดไม่หยุด แล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า

“มีทั้งเพิ่มพลังให้ตัวเอง ให้ชีวิตแก่วัตถุภายนอก เผาไหม้เพื่อสร้างพลังปราณ ติดต่อกับวิญญาณแห่งฟ้าดิน หรือเผาทำลายบางสิ่ง…”

“มีพลังในการผนึก อืม…ยังมี อา ควบคุมบางสิ่ง?”

“อืม ข้าขอคิดดูก่อน…”

เขาประคองศีรษะเล็ก ๆ ด้วยมือทั้งสองข้าง ย่อตัวลงข้างประตูใหญ่ ครุ่นคิดอย่างจริงจัง

สิ่งที่แปลกคือ การมาถึงของนายบ่าวทั้งสอง แม้จะเสียงดัง แต่ภายในวัดกลับไม่มีใครออกมาตรวจสอบ และภายในก็ไม่มีเสียงสวดมนต์แม้แต่น้อย มีเพียงเสียงลมหวีดหวิว ราวกับเสียงร่ำไห้ของนกเค้าแมว

“ข้าเข้าใจแล้ว มันคือผนึก พวกลัทธิเต๋าได้ทิ้งผนึกไว้หน้าประตูวัด” เพียงชั่วลมหายใจง จูกัดเจี่ยเว่ยก็เข้าใจแล้ว เขายืนขึ้นอย่างตื่นเต้น

“นายน้อย ข้างในต้องมีปีศาจร้ายที่ทรงพลังมาก ๆ ถูกผนึกอยู่แน่เลยใช่ไหมขอรับ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน