ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1065

บทที่ 1065 ว่าที่ลูกเขยของหัวหน้าตระกูลหวัง

รุ่งอรุณ

เมื่อแสงอรุณแรกเริ่มปรากฏทางทิศตะวันออก

แสงสว่างสาดส่องไปทั่วโลก ตกกระทบบนดอกบัวยักษ์ที่บดบังฟ้าดินริมฝั่งแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์

เหล่าผู้ฝึกตนในดินแดนลับเต๋อเหลียนต่างวุ่นวาย วันนี้คือวันที่จะต้องออกจากดินแดนลับ

ผู้คนมากมายอดไม่ได้ที่จะรำพึงรำพัน การเดินทางมายังดินแดนลับเต๋อเหลียนคราวนี้ไม่ได้พบโอกาสดี ๆ มากนัก สมบัติล้ำค่าก็ไม่ได้รับมาก วรยุทธ์ก็ไม่ได้เพิ่มพูนมาก ชื่อเสียงก็ไม่ได้เลื่องลือ แต่คนที่ตายไปกลับมีไม่น้อย

หลู่เสี่ยวจินกับหลู่เฟิงสองพี่น้องเดินพลางหันกลับไปมองอยู่หลายครั้ง หลู่เสี่ยวจิ่นอาลัยอาวรณ์ ส่วนหลู่เฟิงเสียดาย เขายังมีคำถามมากมายที่ไม่ได้ถามพี่เขย

หยินเถาเอ๋อร์ขมวดคิ้ว นางค้นหาจ้าวอู่หยางไม่พบ ไม่ว่าจะมองหาอย่างไร ก่อนหน้านี้นางเพียงได้รับข้อความหนึ่งจากจ้าวอู่หยางบอกว่านางไม่ต้องกังวล วันหน้าหากมีวาสนาจะได้พบกันอีก

หวังซีจากตระกูลหวังสีหน้าเรียบเฉย ดวงตามีแววกังวลอยู่บ้าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

หวังจวิ้นหลางที่บาดเจ็บ แผลภายนอกหายดีแล้ว แต่บาดแผลในใจกลับเพิ่มขึ้นไม่น้อย เขารู้ว่าพี่เขยเยว่ปู้ฝานจะมารับเขากับพี่สาวหวังซี แต่เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเยว่ปู้ฝานอย่างไรแล้ว เพราะเขาได้รู้ความจริงบางอย่างจากพี่สาว

จูกัดเซี่ยวไป๋สวมหมวกสีเขียวอ่อนนุ่ม ๆ สวมเสื้อคลุมยาวสีเทาเข้มหลวม ๆ มือทั้งสองซุกอยู่ในแขนเสื้อ เดินอย่างเชื่องช้า ดูเหนื่อยล้าและไม่ใส่ใจการแต่งกาย

มีคนทักทายเขา เขาก็แค่พยักหน้าอย่างอ่อนแรง อาจเป็นเพราะดูเหนื่อยล้าเกินไป จึงไม่มีใครตำหนิเขาที่ขาดความกระตือรือร้นเหมือนแต่ก่อน

เขาเดินอย่างเชื่องช้า แต่ในใจกลับเบิกบานราวกับดอกไม้บาน

สภาพของเขาเช่นนี้ หนึ่งคือความขี้เกียจ สองคือการตั้งใจกดข่มอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านของตนเอง เขากลัวว่าเมื่อออกไปข้างนอกแล้วพบคนคุ้นเคยจะอดหัวเราะออกมาไม่ได้

หลี่ฉวนจวินได้รับความช่วยเหลือจากกู้เหนียนหยวน เลยได้เข้ามาในกลุ่มของสำนักเติมฟ้า จ้าวอู่เจียงบอกเขาเมื่อคืนว่า สำนักเติมฟ้าเป็นที่ที่ดี เป็นสำนักที่มีมือกระบี่แข็งแกร่งมากมาย

นานวัน ผู้ฝึกตนก็ยิ่งมุ่งหน้าออกไปนอกดินแดนลับเต๋อเหลียนมากขึ้นเรื่อย ๆ บางคนเดินจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเล ราวกับว่ายังหวาดกลัวอยู่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน