ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1078

บทที่ 1078 ข้าคือเทพปีศาจ!

ท่ามกลางพายุฝนที่โหมกระหน่ำ ร่มกลายเป็นเรือที่พายทวนท้องฟ้า

เดินทางผ่านไปครึ่งชั่วยาม ท้องฟ้าทะมึน หยาดฝนขนาดเท่าเมล็ดถั่วโถมกระหน่ำลงมา เสียงซู่ซ่าต่อเนื่องเป็นสาย ก่อเกิดเป็นม่านฝนทั้งสี่ด้าน

จ้าวอู่เจียงกางร่มน้ำมัน เอียงร่มไปทางจิ้งเอ๋อร์ แขนเสื้อด้านซ้ายของเขาเปียกชุ่มจนแนบติดแขน ทั้งเขาและจิ้งเอ๋อร์ต่างรอคอยหลินอวี้ที่เดินเข้าไปในวิหาร

เมื่อครู่ฝนตกหนัก ทั้งสามคนเร่งเดินทาง พอผ่านเทือกเขาแห่งหนึ่ง หลินอวี้พบวิหารตั้งตระหง่านอยู่บนภูเขา

หลินอวี้เพียงแค่มองก็ขออนุญาตอย่างนอบน้อม บอกว่าต้องการไปจุดธูปบูชาเทพปีศาจ เมื่อทั้งสามคนยืนอยู่ที่ประตูวิหาร โคลนไหลเป็นธารเล็ก ๆ จ้าวอู่เจียงมองผ่านม่านฝนเห็นรูปปั้นเทพปีศาจไร้ใบหน้าภายในวิหาร

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นรูปปั้นเทพปีศาจ แต่เป็นครั้งที่ทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจมาก

หอกราชันกับกระดูกจอมจักรพรรดิกลายเป็นหุ่นเชิดแทนเขา ถูกทิ้งไว้ในดินแดนลับเต๋อเหลียน แทนที่เขาจะกลายเป็นจ้าวอู่หยาง

เขาออกจากดินแดนเทียนเป่า เดินทางไปทั่วโลกในฐานะจีปอฉาง

ในที่สุดเขาก็สามารถทบทวนในความคิดได้อย่างแท้จริงว่าเขาคือใคร ไม่จำเป็นต้องดูหมากเงียบ ๆ ไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงความคิดบางอย่างอย่างจงใจ ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะถูกผู้เล่นหมากที่อยู่ตรงหน้าจะสังเกตเห็นและทำให้พวกเขาตื่นขึ้นมา

ม่านฝนสีเทามัว ทุกสิ่งในระยะไกลบิดเบี้ยวและพร่ามัว

จ้าวอู่เจียงจ้องมองรูปปั้นเทพปีศาจไร้ใบหน้าอย่างเงียบ ๆ ในความสับสน รูปปั้นเทพปีศาจมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับเขาไม่มีผิดเพี้ยน งดงามอย่างไม่มีใครเทียบ แต่เพิ่มความชั่วร้ายและความศักดิ์สิทธิ์อันน่าเกรงขามเข้าไปอีกส่วนหนึ่ง

คนเราจะรู้ว่าตัวเองได้นอนหลับไปก็ต่อเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเท่านั้น

เขาก็เช่นกัน หลังจากที่ได้รวบรวมเบาะแสเล็ก ๆ น้อย ๆ มากมายและเรียบเรียงทีละอย่าง เขาถึงได้รู้ว่าตัวเองก็คือเทพปีศาจไม่ใช่การเวียนว่ายตายเกิด ไม่ใช่การกลับชาติมาเกิดของเทพปีศาจ ไม่ใช่วิญญาณที่หลงเหลือ ยิ่งไม่ใช่การสูญเสียความทรงจำ แล้วข้ามผ่านกาลเวลาอันยาวนานด้วยร่างกายมนุษย์

แต่เป็นเทพปีศาจ เขาคือเทพปีศาจ และเทพปีศาจก็คือตัวเขา

พูดให้ชัดเจนก็คือ ตัวเขาในอนาคต คือเทพปีศาจในอดีต

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน