ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1088

ตอนที่ 1088 ชายชราและจาง

จ้าวอู่เจียงดื่มชาร้อน รสขมของกาลเวลาแผ่ซ่านในปาก เขายิ้มบาง ๆ พลางกล่าวว่า “ใบชาของท่านเก็บไว้นานเกินไปแล้ว”

“สำนักศรัทธาปฐพีไม่ได้ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติมานาน” จางซวีคุนจ้องมองน้ำชาขุ่น ๆ พลางกล่าวอย่างจริงจัง “จ้าวอู่เจียง เจ้าต้องช้าลงหน่อย”

“เหตุใด?” จ้าวอู่เจียงยิ้ม เขาอยากรีบไปถามท่านผู้อาวุโสที่มีความสัมพันธ์กับเขาที่สำนักเติมฟ้าโดยเร็ว

“ก่อนที่เจ้าจะมา ข้าได้ทำนายดวงชะตาและพบว่าอายุขัยของข้าจะลดลงสองปีครึ่ง” จางซวีคุนกล่าว ดวงตาของเขาจับจ้องใบชาที่แตกกระจาย

“อาจารย์เสี่ยวกั๋วก็ได้ทำนายดวงชะตาเช่นกัน และฝากให้พี่ชายเสี่ยวกั๋วนำมาส่ง ผลการทำนายตรงกับของข้า”

“โอ้?” น้ำชาขมเฝื่อนค้างอยู่ในปากของจ้าวอู่เจียงเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วคมดาบ สังเกตเห็นคำว่าเสี่ยวกั๋วที่จางซวีคุนเอ่ยถึง คนหนึ่งเป็นอาจารย์ อีกคนเป็นพี่ชาย

“หลังจากที่เขาจากไป ข้าไม่สามารถทำนายอะไรได้อีกเลย” จางซวีคุนค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉย และดวงตาของเขาก็เริ่มแข็งกร้าวขึ้นทีละน้อย

จ้าวอู่เจียงก้มหน้าลง จ้องมองเสื่อที่นั่งอยู่ใต้ร่างและเหรียญทองแดงที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

“มีเพียงสองคำอธิบายเท่านั้น” จางซวีคุนกล่าวเสียงทุ้มต่ำ

“หนึ่ง วิชาของข้าไม่เพียงพอ และวิชาของจางเสี่ยวกั๋วประมุขแห่งสำนักศรัทธาสวรรค์ก็ไม่เพียงพอเช่นกัน และหลังจากนี้ เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับความลับสวรรค์ยิ่งใหญ่เกินไป พวกข้าทั้งสองไม่มีกำลังจะล่วงรู้ได้ สอง…”

จ้าวอู่เจียงหยิบเหรียญทองแดงขึ้นมาเหรียญหนึ่ง แล้วยิ้มน้อย ๆ “สอง…โลกพังทลายเพราะการจากไปของข้า”

……

ทุ่งน้ำแข็งกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้ายามราตรีงดงามตรึงใจ

ดวงดาวบนฟากฟ้าในยุคโบราณกาลส่องประกายระยิบระยับอย่างน่าพิศวง ลมหิมะพัดโชย จ้าวอู่เจียงยืนอยู่บนทุ่งน้ำแข็ง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยการวิงวอน ขณะจ้องมองชายตรงหน้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน