ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1097

บทที่ 1097 เจ้าคงไม่ไม่รู้ว่าข้าต้องการสิ่งใดใช่หรือไม่?

ลั่วอิ๋นเยว่ หญิงจากเผ่าจิ้งจอกแห่งเทียนเยว่สายตาสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ด้วยความเข้าใจ

ดังที่นางคาดไว้ล่วงหน้า การเดินทางครั้งนี้คือการใช้คุณงามความดีของบรรพบุรุษ เป็นสะพานเชื่อมความสัมพันธ์กับราชสำนักต้าโจว เพื่อขอความกรุณาจากราชครูผู้ทรงอิทธิพล

จะว่าไปแล้ว ใครคือคนที่จะเป็นคู่สมรสของลั่วอวี่หลิงนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งสำคัญคือการสร้างสายสัมพันธ์กับราชวงศ์ต้าโจว

แม้ว่าในตอนนี้ สายตาที่ร้อนแรงของจ้าวอู่เจียงจะจับจ้องมายังตัวนาง แต่นางก็มิได้หวั่นไหว

ตราบใดที่สามารถสร้างสายสัมพันธ์นี้ได้ ต่อให้ผู้ที่ต้องเสียสละไม่ใช่ลั่วอวี่หลิง แต่เป็นตัวนางเองก็หาใช่ปัญหาไม่

ยิ่งไปกว่านั้น หากตนเองสามารถสร้างสัมพันธ์กับองค์ชายสี่ จ้าวอู่เจียงได้ ก็มิใช่เรื่องเสียหาย

ก่อนมาถึงราชสำนักต้าโจว เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าเคยกล่าวถึงบุรุษผู้นี้ว่าเป็นหนึ่งในผู้ที่มีโอกาสก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของราชสำนัก

จ้าวอู่เจียงเป็นชายที่ทรงพลัง เด็ดขาด อดทน และบางครั้งไม่ลังเลที่จะใช้วิธีการที่ไร้ปรานี แม้เขาจะมีชื่อเสียงด้านความเจ้าชู้ แต่ก็หาได้ลุ่มหลงจนไร้สติ

เขามีคุณสมบัติของผู้ที่จะสร้างความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ได้

“ดี… ดีมาก…” เสียงไอเบา ๆ ของ หงหลูซื่อชิง ขุนนางผู้รับผิดชอบการติดต่อระหว่างเผ่าและราชสำนัก ดึงบรรยากาศแปลกประหลาดกลับมาสู่ความจริง

เดิมทีเขาคิดว่าวันนี้จะเป็นเพียงการพบปะธรรมดา บรรดาองค์ชายอาจผลัดกันปฏิเสธ และการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ก็จะถูกเลื่อนออกไปโดยไม่มีข้อสรุป

แต่เขาคาดไม่ถึงว่า จ้าวอู่เจียงจะเปิดเผยความปรารถนาอันร้อนแรงออกมาโดยไม่ปิดบังเช่นนี้

แม้จะยังไม่ได้พูดคุยหรือแนะนำอะไรมากนัก แต่เพียงเพราะความงามของหญิงสาวและสุภาพสตรี จ้าวอู่เจียงก็ยินดีตอบรับโดยไม่มีเงื่อนไข

“ข้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อองค์จักรพรรดิ” หงหลูซื่อชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ที่พักของพวกเจ้าอยู่ที่ใด? ใช่ ลานคังผิงหรือไม่?” จ้าวอู่เจียงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า โดยไม่สนใจสายตาแปลกประหลาดของขุนนางและบรรดาองค์ชายคนอื่น ๆ

ในดวงตาของเขา มีเพียงความมุ่งมั่นที่แน่วแน่และร้อนแรง ราวกับคนที่รู้ดีว่าสิ่งที่ตนต้องการอยู่ที่ใด…

“อืม… ขอเรียนองค์ชายเพคะ ตอนนี้ข้าพร้อมพรรคพวกพักอยู่ที่ ลานคังผิง” น้ำเสียงของหญิงสาวที่เคยเย็นชากลับแฝงความอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

จ้าวอู่เจียงสองมือไขว้หลัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบว่า “ลานคังผิงคงจะค่อนข้างเรียบง่าย คืนที่ผ่านมาคงนอนไม่สะดวกนัก ข้าจะไปตรวจดูว่ามีสิ่งใดที่ต้องเพิ่มเติมหรือไม่”

แม้คำพูดว่า “ข้าจะไปตรวจดู” ฟังเหมือนเป็นการชวน แต่กิริยาของเขากลับสวนทางกันโดยสิ้นเชิง เขาก้าวออกจากอารามโดยไม่รอคำตอบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน