ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1096

บทที่ 1096 องค์ชายต้องการนาง!

“อิ้นอ๋องโปรดประทับนั่ง” ขุนนางกรมพิธีการอึดอัดใจ เขาถูมือทั้งสองข้างแล้วผายมือเชิญองค์ชายสี่ให้นั่งข้างองค์ชายรอง

จ้าวอู่เจียงยิ้มบางแล้วนั่งลงอย่างไม่ใส่ใจ ไม่ได้เข้าใกล้องค์ชายรอง กลับนั่งข้างขุนนางกรมพิธีการ

ดวงตาของเขาเหลือบมองเด็กสาวและหญิงสาวอย่างเรียบเฉย

สตรีสองคนนี้เขาเคยเห็นมาก่อนตอนมาถึงที่นี่

สตรีวัยกลางคนมีใบหน้างดงาม ท่วงท่าสง่างามแฝงไว้ด้วยเสน่ห์ คิ้วโก่งดั่งใบหลิว อ่อนหวานแต่แฝงไว้ด้วยความเย้ายวนใจหญิงสาวมีใบหน้างดงามเปี่ยมด้วยพลังวิเศษ ดวงตากลมโตมีชีวิตชีวา ม่านตาสีฟ้าเข้ม ช่างงามสง่าเหนือธรรมดา เมื่อได้พบเห็นทำให้ลืมความทุกข์ทั้งปวง

จ้าวอู่เจียงมองอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้เขารู้สึกคุ้นเคยกับหญิงสาวอยู่บ้าง ตอนนี้ได้ใกล้ชิดมากขึ้น ความรู้สึกยิ่งรุนแรง

แต่เมื่อเทียบกับความคุ้นเคยที่มีต่อเด็กสาว เขากลับรู้สึกคุ้นเคยกับหญิงวัยกลางคนผู้นี้มากกว่า

พูดโดยไม่เกินจริง คุ้นเคยจนถึงกระดูก

“คารวะองค์ชายสี่”

หญิงสาววัยกลางคนตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด เพราะนางพบทันทีว่าองค์ชายสี่เสด็จเข้ามาเป็นบุรุษในชุดคลุมดำที่พบกันที่ประตูเมืองเมื่อวาน และเป็นผู้ที่สาวน้อยของนางเฝ้าคิดถึง

ตอนนั้นนางยังเคยเยาะเย้ยชายชุดดำว่าถึงจะเป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงก็เป็นได้แค่นั้น จะเทียบกับองค์ชายที่พวกนางกำลังจะเข้าพิธีอภิเษกสมรสด้วยได้อย่างไร

ไม่คาดคิดเลยว่า ชายชุดดำผู้นี้กลับเป็นองค์ชายสี่แห่งราชวงศ์โจว

ตอนนี้นางตื่นตระหนกยิ่ง ตอนที่นางตักเตือนสาวน้อย นางไม่ได้ตั้งใจปิดบังน้ำเสียง บางทีคำพูดที่แฝงการเยาะเย้ยเหล่านั้นอาจถูกองค์ชายสี่ที่อยู่ตรงหน้าได้ยินไปแล้ว

หากเป็นเช่นนั้นจริงก็คงจะแย่เอาการ แล้วถ้าารแต่งงานครั้งนี้ล้มเหลวนางก็จะกลายเป็นคนบาปของเผ่าสุนัขจิ้งจอกเทียนเยว่ ไม่เพียงแต่เผ่าสุนัขจิ้งจอกเทียนเยว่จะหนีไม่พ้นความยากลำบาก ยังจะต้องเผชิญกับภัยพิบัติใหม่ด้วย

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน พลางพยักหน้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน