ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1099

บทที่ 1099 เด็กสาวผู้ไร้อำนาจ ไม่อาจกำหนดชะตากรรมตน

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่มู่เชียนเชียนถูกกักขังอยู่ในลานเล็ก ๆ ของหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้

ผ่านไปกี่วันแล้วแม้แต่มู่เชียนเชียนเองก็จำไม่ได้

นางไม่เคยประสบกับชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายเช่นนี้มาก่อน ตอนนี้นางสับสนนัก นางรู้สึกเหมือนถูกกักขังมาหลายร้อยหลายพันปี กระทั่งหลายหมื่นปีแล้ว

นางทำได้เพียงนั่งสมาธิฝึกวิชาอย่างน่าเบื่อหน่าย ให้ตัวเองจมดิ่งอยู่ในสภาวะแห่งการฝึกฝน เพื่อผ่านวันเวลาที่ยาวนาน

ช่วงสิบกว่าวันนี้นางจึงไม่กระวนกระวายนัก และกลายเป็นคนว่านอนสอนง่ายขึ้น

“อ๊บ”

เจ้าตัวน้อยส่งเสียงร้องเบา ๆ อยู่ริมสระเน้ำ

เปลือกตาของมู่เชียนชียนสั่นไหวเล็กน้อย แต่นางยังคงนิ่งเฉย

“อ๊บ”

เจ้าตัวน้อยขยับตีน ส่งเสียงร้องอีกครั้ง

นี่คือสัญญาณลับ

สัญญาณลับระหว่างนายและบ่าว ส่งสัญญาณว่าไม่มีใครเฝ้าดูลานเล็ก ๆ แห่งนี้แล้ว

มู่เชียนเชียนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย นางไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างรีบร้อน แต่รอคอยอย่างอดทน

ครึ่งชั่วยาม

หนึ่งชั่วยาม

สองชั่วยาม ฝนพรำลงมาจากท้องฟ้า

สามชั่วยาม

สายฝนกระหน่ำราวน้ำตก ทิ้งตัวลงมาสู่โลกมนุษย์อย่างหนักหน่วง กระทบผิวน้ำในสระ

สัตว์เลี้ยงวิเศษของมู่เชียนเชียนคือกบน้อย มันส่งสัญญาณลับเดิมซ้ำ ๆ

ในที่สุดนางก็แน่ใจได้ว่าอาจารย์คงมีธุระสำคัญต้องไปจัดการ ไม่มีเวลาสนใจนางชั่วคราว มู่เชียนเชียนเป็นอิสระแล้ว!

นางกระโดดลุกท่าทางร่าเริง สีหน้าเบิกบานใจ แขนทั้งสองข้าชูขึ้นท้องฟ้า ปล่อยให้สายฝนเย็นเฉียบตกกระทบใบหน้าน่ารักของนางอย่างไร้ทิศทาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน