ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1100

บทที่ 1100 จ้าวอู่เจียงผู้ไม่อาจหลีกหนีหญิงสาว

ความจริงลั่วอวี่หลิงรู้ทุกอย่าง

นางเพียงแต่ปิดกั้นหัวใจของตนเอง ไม่อยากพูดถึงอดีต ไม่อยากสนทนากับผู้คนรอบข้าง

แต่นางจดจำทุกสิ่งได้

เมื่อมาถึงราชวงศ์ต้าโจว นางรู้สึกคุ้นเคยกับองค์ชายสี่ นางอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก

ตอนนี้องค์ชายสี่ถามนางด้วยสีหน้าอ่อนโยนว่าต้องการอะไร นางราวกับวางใจ มีเรื่องราวมากมายที่อยากเล่า นางไม่ได้ต้องการอะไรมาก เพียงแค่อยากให้เผ่าของนางสงบสุข บิดามารดาปลอดภัยแข็งแรง

ขณะเดียวกัน นางก็โลภอยู่บ้าง หวังว่าสหายคนเดียวของนาง จ้าวอู่เจียงจะฟื้นคืนชีพ

ดวงตาของจ้าวอู่เจียงอ่อนโยนลง รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏ

“เปลี่ยนคำขอเถอะ คำขอนี้ข้ายังทำไม่ได้”

สาวน้อยเหี่ยวเฉาลงอย่างเห็นได้ชัด นางส่ายหน้า “ฝ่าบาท ไม่มีคำขอร้องอื่นใดแล้ว”

“ไม่เป็นไร” จ้าวอู่เจียงยิ้มพลางกล่าวว่า “หากเจ้าคิดออกเมื่อใดค่อยบอกข้าก็ยังไม่สาย ตอนนี้ให้เราจัดการเรื่องการแต่งงานก่อน ส่วนเรื่องภายในตระกูลของพวกเจ้าข้าจะสืบสวนให้กระจ่าง สิ่งที่ข้าสัญญากับเจ้า ข้าจะทำให้ได้”

หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ รอยยิ้มดูฝืน ๆ อยู่บ้าง แต่ก็ทำให้ห้องสว่างไสวขึ้นไม่น้อย

ภายในห้องหนังสือ

ขุนนางพิธีการสงสัย ทำไมวันนี้ลั่วอิ่นเยว่จากเผ่าจิ้งจอกเทียนเยว่จึงเดินแปลก ๆ

ดูเหมือนว่านางจะมีปัญหาเรื่องขาอยู่บ้าง

ไม่นานข้าก็เข้าใจแล้ว ลั่วอิ๋นเยว่และองค์ชายสี่เสด็จไปด้วยกัน

ขาของนางไม่สะดวก ส่วนใหญ่คงเป็นเพราะ…องค์ชายสี่พละกำลังมากเกินไปจนทำให้นางรับมือไม่ไหว

นี่คือพลังความสามารถขององค์ชายสี่หรือ? หัวใจอยากรู้อยากเห็นของเสนาบดีกรมพิธีการลุกโชน ขณะเดียวกันก็นึกถึงคำทำนายของราชครู

หรือว่าองค์ชายสี่จะทรงเป็นผู้นำความเจริญรุ่งเรืองมาสู่ราชวงศ์เซียนต้าโจว?

ไม่นาน เสนาบดีกรมพิธีการก็ส่ายหน้า ขจัดความคิดฟุ้งซ่าน แล้วเริ่มจับพู่กันเขียนเอกสารราชการ เขียนไปเขียนมา จู่ ๆ เขาก็หยุดอย่างฉับพลัน สีหน้าเปลี่ยนเป็นตกใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน