ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1109

บทที่ 1109 เตะเสนาบดีกรมพิธีการ

“ฝ่าบาท พวกเขาทำเกินไปแล้ว…” หลินอวี้ประสานมือคำนับ ไม่พอใจแทน อยากจะพูดแต่ก็หยุดชะงัก

จ้าวอู่เจียงยิ้มบาง ๆ

“หลินอวี้ คนเราจะกระทำสิ่งต่าง ๆ ต้องมีวิสัยทัศน์ ต้องรู้จักอดทนอดกลั้น”

หลินอวี้สูดหายใจลึก

“คำสั่งสอนของฝ่าบาทถูกต้องแล้ว”

จ้าวอู่เจียงเดินไปยังโถงที่จัดงานเลี้ยง ท่าทีสบาย ๆ

ตอนเขาอยู่แคว้นต้าเซี่ยก็เคยเจอเรื่องแบบนี้มามากมายแล้ว

ตอนนั้นเขายังไม่มีวรยุทธ์ระดับนี้และยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเทพปีศาจด้วย แต่แค่ใช้กลยุทธ์และวาทศิลป์ก็สามารถจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้มากมาย

ตอนนี้สถานการณ์นี้สำหรับเขาไม่นับเป็นเรื่องอะไรเลย

เมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามาในโถงงานเลี้ยง เสียงหัวเราะคึกคักก็หยุดลงทันที

คนที่นั่งอยู่ล้วนเป็นขุนนางฝ่ายรัชทายาทและพระญาติในราชวงศ์

พวกเขาเหลือบมองจีปอฉางผู้มาใหม่ สีหน้าแตกต่างกันไป ดวงตาหวาดระแวง ดิ้นรน ความซับซ้อน ความดูแคลน…

ไม่มีใครคำนับทักทาย

เหมือนว่าพวกเขาได้นัดหมายกันไว้แล้ว ไม่มีใครทักทายเพื่อทำให้จีปอฉางอับอาย

จ้าวอู่เจียงไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย เดินตรงไปยังที่นั่งประธานซึ่งเป็นที่นั่งของรัชทายาทจี้ป๋ออิง

หลินอวี้เดินตามหลังองค์ชายของตนครึ่งก้าว สายตาจับจ้องตรงไปข้างหน้า ใบหน้าแสดงความโกรธแค้น

จ้าวอู่เจียงมองที่นั่งสองข้างของที่นั่งประธาน ทุกที่เต็มไปหมดแล้ว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตั้งใจกลั่นแกล้ง

เขายิ้มเรียบเฉย รับกล่องของขวัญจากมือของหลินอวี้โยนลงบนโต๊ะของรัชทายาท จากนั้นก็เดินอย่างองอาจไปยังที่นั่งข้างรัชทายาท

เขาเตะเสนาบดีกรมพิธีการที่นั่งอยู่ข้างรัชทายาทออกไป แล้วนั่งขัดสมาธิลงแทนอย่างไม่ใส่ใจ

เสนาบดีกรมพิธีการถูกเตะ สุราหกเปียกไปทั้งตัว หากเป็นที่อื่นเขาคงต้องหวาดกลัวแล้ว แต่ที่นี่คือจวนรัชทายาท เขามั่นใจ จึงลุกยืน ชี้หน้าองค์ชายสี่ กำลังจะเปิดปากประณาม นิ้วเมือสั่นด้วยความโกรธ

“อ๊าก!”

กร๊อบ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน