ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1118

บทที่ 1118 ฤดูใบไม้ร่วงค่อย ๆ ผันผ่าน ฤดูหนาวกำลังจะมา ปลุกหัวใจของคนคุ้นเคย

ทุกสายตาในโถงงานเลี้ยงต่างจับจ้องไปที่จ้าวอู่เจียงด้วยความรู้สึกหลากหลาย

ขณะเดียวกัน ดวงตาคู่หนึ่งที่แก่ชราขุ่นมัวแต่เปี่ยมด้วยประกายแห่งปัญญามองข้ามผ่านตำหนักมากมายจ้องมองจ้าวอู่เจียงอย่างแน่วแน่

จากนั้นในอารามอู๋เหวยก็มีเสียงถอนหายใจยาวดังขึ้น

ราชครูจางซวีคุนละสายตากลับมา เสื้อคลุมสีเทาของเขาสั่นไหวเบา ๆ ข้างเตาหลอม เขาถอนหายใจเบา ๆ พลางยิ้มอย่างตื้นตัน

“ไม่คิดว่าจะมีวันที่ได้เห็นวิชาเขียนยันต์อันล้ำเลิศของศิษย์พี่ปรากฏในโลกอีกครั้ง เด็กคนนี้สามารถเข้าใจวิถีแห่งยันต์ของท่านได้โดยไม่รู้ตัว ช่างเป็นอัจฉริยะจริง ๆ สมแล้วที่เป็นลูกของชายผู้นั้น อดีตน่าเคารพ อนาคตน่าจับตามอง”

จางซวีคุนขยับตัวเข้าใกล้เตาหลอมอีกนิด รอยยิ้มอันตื้นตันค่อย ๆ อ่อนโยน หลังค่อมงอ ราวกับแมวผอมที่กำลังผิงไฟในฤดูหนาว

ฤดูใบไม้ร่วงค่อย ๆ ผันผาน ฤดูหนาวกำลังจะมาเยือน

ฤดูหนาวของราชวงศ์เซียนต้าโจวก็ใกล้จะมาถึงแล้ว

และจะมีผู้คนมากมายที่ไม่อาจผ่านพ้นฤดูหนาวนี้ไปได้

ดวงตาจางซวีคุนวาววับด้วยแสงไฟ กระชับเสื้อผ้าให้แน่นขึ้นเมื่อรู้สึกหนาวเล็กน้อย เขาเรียกศิษย์ให้นำเสื้อคลุมหนา ๆ มาคลุมร่างกาย

ร่างกายของเขาค่อย ๆ งอลง นั่งอยู่ข้างเตาหลอมและกองไฟ ดูราวกับคนชราที่ใกล้สิ้นลมหายใจ

เขานึกถึงวันเวลาที่ผ่านมา นึกถึงช่วงเวลาที่อยู่ร่วมกับเหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้อง นั่งสนทนาธรรมอย่างอิสระเสรี ไร้พันธนาการ รู้ชะตาฟ้าลิขิตและยอมรับในโชคชะตา จิตใจล่องลอยไปทั่วหล้า

ในความคิดของเขา เขานึกถึงแผนการของศิษย์พี่จางหลินต้าวอย่างห้ามใจไม่ได้ เขาไม่สบายใจ คิดไม่ออกว่าทำไมศิษย์พี่ถึงเลือกวางแผนเล็กแทนที่จะเป็นแผนใหญ่

ด้วยความสามารถในการวางแผนที่ไร้ที่ติของศิษย์พี่ หากต้องการวางแผนระยะยาว ไม่ทิ้งร่องรอย ต้องการดูเกมจากที่มุมสูง ทุกิย่างก็ง่ายดายนัก

แต่ศิษย์พี่กลับเลือกที่จะวางแผนเล็ก เข้าไปพัวพันในแผนการ เพื่อหาอนาคตอันยิ่งใหญ่ให้กับสำนักศรัทธาษฎร

และจุดจบในแผนการของศิษย์พี่ อยู่ในโลกที่แตกสลายนั้น

ไม่ว่าเขาจะคำนวณอย่างไร จะทำนายอย่างไร ก็ไม่อาจมองเห็นว่าโลกที่แตกสลายอยู่ที่ใดในตอนนี้

บางทีคนที่จะสามารถค้นหาดินแดนที่แตกสลายได้อาจมีเพียงศิษย์คนเดียวของศิษย์พี่ หยางเมียวเจิ้น

“ทำตัวลึกลับนัก” จางซวีคุนไอสองครั้ง ใบหน้าขึ้นสีแดงจาง ๆ ก่อนที่เขาหัวเราะเบา ๆ

“บอกข้าแต่แรกก็ดีแล้ว ต้องให้ศิษย์น้องอย่างข้าเสียอายุขัยไปคำนวณ คำนวณก็ไม่ได้ผล ชีวิตก็สูญเปล่า…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน