ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1119

บทที่ 1119 ไปที่วัดเต๋า ถวายผลไม้

เมื่อได้ยินชื่อจ้าวอู่เจียงที่ฝังลึกในจิตวิญญาณ หยางเมียวเจิ้นอดไม่ได้ที่จะสะเทือนใจอย่างรุนแรง

ดวงตาของนางที่ดั่งสระน้ำฤดูใบไม้ร่วงเอ่อล้นหยดน้ำ ดวงตาเปียกชื้น ม่านน้ำตาทำให้ภาพเบื้องหน้าพร่ามัว

นางรีบคว้าม้วนภาพที่ศิษย์พี่จางเสี่ยวกั๋วส่งให้ มือสั่นเทาขณะคลี่ออก

ภาพวาดที่ผลิตจากหอสมบัติหมื่นวัตถุแสดงภาพเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต

ภายในภาพ บุรุษผู้หนึ่งสวมชุดคลุมดำ รูปโฉมงดงามไร้ที่ติ ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายชั่วร้าย มือกุมสายลมฟ้าและแสงสีทอง กำลังสังหารศัตรูอย่างบ้าคลั่ง

ใบหน้าของบุรุษผู้นั้นเหมือนจ้าวอู่เจียงราวกับแกะ ทำให้หยางเมียวเจิ้นแสบร้อนที่จมูก

จ้าวอู่เจียงตายไปแล้วในสายฝนที่โหมกระหน่ำท่ามกลางการล่มสลายของโลก บุรุษในภาพวาดผู้นี้เป็นตัวจริงหรือไม่

หยางเมียวเจิ้นไม่กล้าเชื่อ แต่ในใจกลับเชื่อมั่นอย่างที่สุดว่านี่คือจ้าวอู่เจียง จ้าวอู่เจียงฟื้นคืนชีพแล้ว

น้ำตาเอ่อคลอ ไหลลงมา นางเอ่ยเสียงสั่น “เป็นเขาใช่หรือไม่”

“ข้าไม่รู้ แต่น่าจะใช่ ถึงไม่ใช่ก็ต้องมีความเกี่ยวข้องกันอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นจะมีใบหน้าเหมือนกันได้อย่างไร เหมือนกันราวกับแกะ แม้แต่ชื่อก็ยังเหมือนกัน” จางเสี่ยวกั๋วดวงตาเปี่ยมด้วยรอยยิ้มและความลึกล้ำ

“ยังมีความเป็นไปได้อีกอย่าง บางทีอาจเป็นคนที่ตั้งใจปลอมตัวมา หวังจะล่อให้คนที่รู้จักจ้าวอู่เจียงออกมา เพื่อหวังผลบางอย่าง…เช่นเจ้า ศิษย์น้อง

“บางสิ่งบางอย่าง บางคำสั่งเสีย ห้ามเอ่ยถึงกับผู้อื่นเด็ดขาด”

จางเสี่ยวกั๋วพูดถึงแผนการและคำสั่งเสียของจางหลินต้าวในช่วงที่กำลังจะสิ้นใจ

“เฮ้อ” จางเสี่ยวกั๋วถอนหายใจเบา ๆ

“ภาพวาดจากหอสมบัติหมื่นวัตถุช่างแพงเหลือเกิน เพียงภาพเดียวก็ทำให้ข้าต้องเสียหยกวิเศษไปไม่น้อย หากจะซื้อภาพใหม่อีก ข้าคงไม่มีปัญญาพอแล้ว ศิษย์น้อง เจ้าว่าความหมายของการบำเพ็ญเพียรคืออะไรหรือ?”

หยางเมียวเจิ้นเช็ดน้ำตาใส คำนับขอบคุณศิษย์พี่จางเสี่ยวกั๋ว เม้มริมฝีปาก ในหัวเต็มไปด้วยภาพอันวุ่นวายของจ้าวอู่เจียง

“อ้อใช่ ได้ยินว่าจ้าวอู่เจียงกับเยว่ปู้ฟานมีเรื่องน่าสนใจเกิดขึ้นที่ดินแดนลับเต๋อเหลียน” จางเสี่ยวกั๋วมองไปยังเทือกเขาไกลที่มืดมิดดั่งเงาผี รอยยิ้มสงบนิ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน