ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1120

บทที่ 1120 สรรพชีวิตต้องใช้กาลเวลาอันยาวนานในการบำเพ็ญ

แสงจันทร์เย็นยะเยือก ทอประกายสีเงินวาวผ่านกลุ่มเมฆ

จางเซียวกั๋วปอกส้มผลหนึ่งกิน

รสเปรี้ยวอมหวาน

แล้วรอยยิ้มอันผ่อนคลายของจางเซียวกั๋วค่อย ๆ จางหายไป

เมื่อลิ้มรสผลไม้เซ่นไหว้จนถึงที่สุด รสชาติที่สัมผัสได้เหลือเพียงความจืดชืด รสชาติอื่น ๆ จางหายไปจนหมดสิ้น

เขาเซ่นไหว้ตัวเองมาพันปีหมื่นปี กินผลไม้เซ่นไหว้มานับไม่ถ้วน แต่เขาก็ยังไม่เคยรู้สึกถึงพลังจากการเซ่นไหว้

บางทีอาจเป็นเพราะไม่จริงใจ หรืออาจเป็นเพราะการเซ่นไหว้ตัวเองไม่ได้รับการยอมรับ?

เขาหาสาเหตุไม่พบ

ศาลบรรพชนเย็นยะเยือกดุจแสงจันทร์ น้ำค้างแข็งปกคลุมบันไดด้านนอก ควันธูปสีเทาลอยละล่อง ยามนี้ตำหนักทั้งหลังถูกปกคลุมด้วยแสงนวลไม่เพียงชั้นเดียว

จางเซียวกั๋วพินิจพิเคราะห์ควันบางเบาที่มองเห็นได้และกลิ่นธูปที่มองไม่เห็นภายในโถง

กลิ่นธูปช่างลึกลับยิ่ง สามารถเพิ่มพูนวิชาได้ ทำให้สิ่งมีชีวิตที่อาศัยกลิ่นธูปในการบำเพ็ญเพียรสามารถใช้พลังได้แข็งแกร่ง

แต่หากสิ่งมีชีวิตที่ยังมีลมหายใจสามารถอาศัยกลิ่นธูปลึกลับในการบำเพ็ญเพียร แล้วสิ่งมีชีวิตที่ตายไปแล้วเล่า?

จางเซียวกั๋วคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเขามีทั้งความเข้าใจโลกอย่างลึกซึ้งและความไร้เดียงสาของผู้ที่เพิ่งก้าวเข้าสู่โลกใบนี้ เขายิ้มน้อย ๆ คนตายก็เหมือนไฟดับ ไม่ว่าธูปเทียนจะศักดิ์สิทธิ์เพียงใดก็ไม่อาจส่งผลถึงผู้ที่ตายไปแล้ว

เหมือนดั่งศาลบรรพชนแห่งนี้ ทั้งสำนักศรัทธาสวรรค์และสำนักเต๋าทั้งสามต่างก็บูชาบรรพบุรุษผู้ก่อตั้งสำนักเต๋า

แล้วพลังจากธูปเทียนเหล่านี้ถูกบรรพบุรุษดูดซับไปหรือไม่?

แน่นอนว่าไม่

พลังจากธูปเทียนที่เกิดจากการบูชาบรรพบุรุษเหล่านี้ไร้ซึ่งการชี้นำ ไม่รู้ทิศทาง สุดท้ายก็จะกลายเป็นพลังบริสุทธิ์ล่องลอยอยู่ในห้วงสวรรค์

แล้วการสร้างรูปปั้นบูชามีความหมายใด? พวกเขาตายไปแล้ว หรือว่าการบูชาด้วยความศรัทธาจะทำให้ฟื้นคืนชีพได้?

คำถามสุดท้ายนี้จางเซียวกั๋วไม่เพียงแต่คิดในใจ แต่ยังถามไปยังรูปปั้นดินขนาดใหญ่ตรงหน้า

จางเซียวกั๋วตอบคำถามจางเซียวกั๋ว ร่างของอาจารย์ตอบร่างที่บำเพ็ญใหม่ อดีตตอบปัจจุบัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน