ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1132

บทที่ 1132 พี่น้องร่างเดียวกัน

“เกาหยวนจู่ตายแล้ว เบาะแสก็ขาดไปด้วย” จีปอทงชกกำแพงเต็มแรง แรงหมัดทำให้เกิดรอยยุบ กำแพงแตกเป็นใยแมงมุม

เขารู้ว่าเบื้องหลังเรื่องนี้เป็นฝีมือของเสด็จพ่ออยู่เบื้องหลัง

แต่เขาหาหลักฐานไม่ได้ และไม่รู้ว่าเสด็จพ่อต้องการทำสิ่งใด

เขารู้ว่าร่างอมตะมีปัญหา และรู้ว่าพิธีบูชาบรรพบุรุษในอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะต้องมีอันตรายร้ายแรง แต่เขาไม่รู้ว่าทำไม

ทำไมร่างอมตะถึงมีปัญหา มีปัญหาอะไร ทำไมพิธีบูชาบรรพบุรุษถึงมีอันตราย และมีอันตรายอะไร

เขาถึงขั้นรู้ล่วงหน้าว่าอันเฟย พระมารดาของจีปอฉางจะตายกะทันหัน แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้ เหมือนกับที่เขาไม่สามารถหยุดยั้งการตายของน้องสาวเมื่อหลายปีก่อน และการสิ้นพระชนม์ของพระมารดาเมื่อไม่นานมานี้

และเขาต้องการถามรัชทายาทจีปออิง เขารู้ว่าจีปออิงต้องรู้มากกว่าเขาแน่นอน

แต่จีปออิงกลับไม่พูดอะไรเลย แกล้งทำเป็นงง พูดจาคลุมเครือ แก้ตัวไปเรื่อย กระทั่งเยาะเย้ยเขา

ในใจของจีปอทงเต็มไปด้วยคลื่นลมแห่งความวิตกที่โหมกระหน่ำไม่หยุด เขาอึดอัดที่หน้าอก ราวกับมีใครบางคนกำลังบีบหัวใจแน่น

“ไปให้พ้น!” เขาตวาดใส่ผู้ใต้บังคับบัญชา

ผู้ใต้บังคับบัญชาตกใจกลัว รีบถอยออกจากห้อง

จีปอทงก้มตัวกุมหน้าอกเหมือนกำลังทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส

หลังจากหายใจเฮือกหนึ่ง เขาก็นั่งตัวตรง ความเจ็บปวดและความโกรธแค้นบนใบหน้าหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ภายในห้องว่างเปล่าไร้ผู้คน เขาไม่รู้ว่ากำลังพูดกับใคร เสียงแหบพร่าแต่อ่อนหวานแฝงไปด้วยความน้อยใจนับไม่ถ้วน

“พี่ชาย ข้าช่างไร้ประโยชน์เหลือเกิน…”

ชั่วขณะ ความน้อยใจก็เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวและสิ้นหวัง

“ถงเอ๋อร์ผิดไปแล้ว ได้โปรดปล่อยถงเอ๋อร์ไปเถิด ถงเอ๋อร์เจ็บมาก ถงเอ๋อร์…”

ใบหน้าของจีปอทงบิดเบี้ยว เขาทุบกำแพงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหมัดมีเลือดสีแดเปรอะเปื้อน

เสียงเคาะประตูดังมาจากประตูที่ถูกบ่าวปิด

“องค์ชาย รัชทายาทส่งจดหมายมาถึงพ่ะย่ะค่ะ”

จีปอทงต่อยหน้าตัวเองอย่างแรง มุมปากมีเลือดซึม เขาหอบหายใจหนัก เช็ดเลือดที่มุมปาก

“เข้ามา!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน