ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1137

บทที่ 1137 ฝนฤดูใบไม้ร่วงโปรบปราย ความหนาวเหน็บมาเยือน

ชีวิตยืนยาว

องค์ชายรองรู้มาตลอดว่าการตายของพระมารดาและน้องสาวเป็นเพราะล่วงรู้ความลับที่ไม่ควรรู้ และความลับนั้นเกี่ยวข้องกับร่างอมตะ

แต่เขาไม่รู้ว่าความลับนั้นคืออะไรกันแน่

บางทีอาจเป็นเพราะการตายของอันเฟย หรืออาจเป็นเรื่องลับอื่น ๆ ที่ไม่มีใครรู้ ทำให้องค์รัชทายาทจีปออิงเลือกที่จะบอกคำตอบแก่เขาก่อนเวลาอันควร

ร่างอมตะหยิน เป็นดั่งโซ่ตรวนความมืดที่พันธนาการพวกเขาไว้

ร่างอมตะหยางของผู้เป็นฮ่องเต้นั้นเปรียบดั่งดวงตะวันที่สาดแสง ราวกับดาบแห่งความตายที่แขวนอยู่เหนือศีรษะพวกเขา

ในที่สุดเขาก็ได้รู้ความจริงเกี่ยวกับการตายของพระมารดาและถงถง น้องสาวของเขา

หลังจากรู้ความจริง เขาคิดอยู่ไม่นานก็ตัดสินใจบอกความจริงจีปอฉาง

เพราะเขารู้ว่าปอฉางเป็นคนกตัญญูต่ออันเฟย และสิ่งที่เขาใส่ใจที่สุดก็คือพระมารดา

จีปอทงเคยเจ็บปวดจากการสูญเสียพระมารดามาแล้ว เขาจึงไม่อยากเห็นปอฉางต้องเป็นเช่นนั้น

บางทีความแค้ อาจเป็นวิธีบรรเทาความเจ็บปวดก็ได้

อย่าเพิ่งมองว่าปอฉางตอนนี้เพียงซึมเศร้า ไม่ได้เสียใจหรือโศกเศร้ามากนัก เขารู้ดีว่า อีกไม่นานจะมีวันที่ปอฉางรู้สึกถึงความเจ็บปวดราวกับถูกกัดกินถึงกระดูก

การจากไปของคนที่รักไม่ใช่เพียงแค่พายุฝน แต่เป็นความชื้นแฉะที่คงอยู่ยาวนานตลอดชีวิต

ตั้งแต่เขาตัดสินใจจะทำอะไรบางอย่าง จนถึงตอนที่รู้ความจริงและยืนยันว่าจะต้องทำอะไร เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม แต่เขาก็คิดมากมายเกินไปแล้ว

“ฮ่องเต้ไม่เพียงต้องการกลืนกินร่างอมตะของพวกเรา แต่ยังต้องการวิญญาณและเลือดเนื้อเพื่อเพิ่มพลังชีวิตของพระองค์ให้มีอายุยืนยาว และครอบครองราชวงศ์ต้าโจวต่อไป!” จีปอทงยิ้มอย่างขมขื่น

“พวกเราหนีไม่พ้นหรอก มีทางเดียวคือสู้จนตาย”

“คงจะเป็นศาลบูชาบรรพบุรุษสินะที่จีทังจะลงมือ” จ้าวอู่เจียงเข้าใจแล้ว ไม่แปลกใจที่อันเฟยเคยเตือนให้เขาระวังพิธีบูชาบรรพบุรุษ

จีปอทงพยักหน้า

“พิธีบูชาบรรพบุรุษในปีเจี๋ยจื่อ ทายาทสายเลือดตระกูลจีทุกคนต้องเข้าร่วม ไม่เช่นนั้นจะถือว่าทรยศต่อบรรพบุรุษและราชวงศ์โจว”

ความคิดจ้าวอู่เจียงพลุ่งพล่าน นึกถึงประเด็นสำคัญขึ้นมาได้

“พี่รอง ท่านรู้ความลับนี้ได้อย่างไร? หากไม่ผิดพลาด นี่น่าจะเป็นความลับที่มีแต่ผู้ครองบัลลังก์แต่ละรุ่นที่รู้ใช่หรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน