ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1139

บทที่ 1139 ผิดหรือ? ผิดตรงไหน?

ขณะที่เซวียนหยวนจิ้งทะลวงสู่ขั้นจักรพรรดิ และกำลังพูดจาหยอกล้อกับจ้าวอู่เจียงอยู่นั้น

กลางเมืองหลวง ลานบรรพบุรุษตระกูลจี

รูปปั้นสัตว์มงคลเต่ายักษ์ในลานบรรพบุรุษส่งเสียงคำรามดังสนั่น เสียงคำรามสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งลาน

จากปากของเต่ายักษ์แสงพุ่งออกมาพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ราตรีอันมืดมิดถูกแสงสว่างจุดขึ้น เหล่าเชื้อพระวงศ์มากมายต่างพากันออกมาจากเรือนพัก เงยหน้ามองแสงที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าในที่ไกล

“เกิดอะไรขึ้น?”

“มีเรื่องอะไรกัน? ทำไมลานบรรพบุรุษถึงมีความผิดปกติอีกแล้ว?”

“หรือว่าสัตว์เทพเทียนหยวนจะเผยความลับสวรรค์อีกครั้ง?”

“มา เตรียมม้า รีบไปที่ลานบรรพบุรุษโดยเร็ว!”

“เร็วเข้า!”

เหล่าเชื้อพระวงศ์มุ่งหน้าไปยังลานบรรพบุรุษมากขึ้นเรื่อย ๆ

ครั้งก่อนที่ลานบรรพบุรุษมีความผิดปกติ ราชครูได้ทำนายว่าราชวงศ์จีจะรุ่งเรือง ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะเป็นเรื่องใด

ขณะที่ทุกคนรีบมุ่งหน้าไปยังลานบรรพบุรุษตระกูลจี สายฝนที่เคยโปรยปรายเบา ๆ ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทั่วทั้งโลกพรางอยู่ในม่านฝน

สายฝนเย็นเยียบจนสั่นสะท้าน หลายคนสั่นเทาด้วยความหนาว

……

ความร้อนระอุอยู่ในใจ จากร่างสองร่างที่ทาบทับกัน

ใต้ผ้าห่ม เซวียนหยวนจิ้งทาบทับอยู่บนร่างจ้าวอู่เจียง ใบหน้างามดุจบุปผาราวกับผิวน้ำที่ปกคลุมด้วยคลื่นสีชมพู

เส้นผมดำขลับดุจน้ำตกยุ่งเหยิงเล็กน้อย ผ้าห่มขยับขึ้นลงราวกับว่ามีปีศาจที่กำลังกินคนจะโผล่ออกมา

“ขั้นจักรพรรดิ? แค่นี้เองหรือ?!”

มืดหนึ่งของจ้าวอู่เจียงโอบเอวอ่อนช้อยของจิ้งเอ๋อร์ใต้ผ้าห่ม อีกมือหนึ่งยื่นออกมานอกผ้าห่ม จัดแต่งเส้นผมที่เปียกชื้นของจิ้งเอ๋อร์อย่างเอาใจใส่

“ข้าบอกแล้วว่าอย่าเรียกเช่นนั้น!” เซวียนหยวนจิ้งกัดริมฝีปากแดงด้วยความอายและโกรธ

นางบีบคั้นจ้าวอู่เจียง หวังให้จ้าวอู่เจียงครางเสียงหวาน

ทว่าเสียงที่จ้าวอู่เจียงครางออกมาราวกับกำลังยั่วยุ

“อ่อ เข้าใจแล้ว” จ้าวอู่เจียงกระแอมเบา ๆ เสียงเปลี่ยนเป็นอ่อนหวาน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน