ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1140

บทที่ 1140 ราตรียาวนานนับหมื่นปี

จางซวีคุนยืนกอดอกมองท้องฟ้า

เต่ายักษ์เทียนหยวนในฐานะสัตว์วิเศษที่มีอยู่จริงในยุคโบราณ ถูกเลือกเป็นสัญลักษณ์ประจำเผ่าเซวียนหยวน แสดงให้เห็นถึงความมหัศจรรย์

แม้ว่าเต่ายักษ์เทียนหยวนจะเป็นเพียงรูปปั้นหิน แต่ภายใต้กาลเวลาอันยาวนาน ในความมืดมิดย่อมชี้นำลิขิตสวรรค์บางอย่าง

การที่แสงสองสายพุ่งขึ้นในคืนเดียว บางทีอาจหมายถึงเหตุการณ์สำคัญบางอย่างที่เกิดขึ้นในวันส่งผลกระทบทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต

วันนี้จะเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญหรือ? จางซวีคุนใช้นิ้วหัวแม่มือขวาลูบไปมาบนข้อนิ้วนิ้วอื่น ๆ ดวงตาของเขากระจ่างชัดขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับคำนวณบางอย่างออกมาได้

แต่ไม่นานเขาก็คลายมือลงอย่างหมดแรง

ไม่อาจคำนวณต่อไปได้อีก มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองปีครึ่งก็นับว่าดีแล้ว อย่างน้อยก็ได้ปกป้องราชวงศ์ต้าโจวไปอีกสักพัก

ความลับบางอย่าง เขาไม่จำเป็นต้องไปทำความเข้าใจอีกแล้ว สิ่งที่เขารู้มาก็มากพอแล้ว

……

ผ่านกาลเวลาอันยาวนานนับหมื่นปี

ท้องฟ้ายามราตรีเต็มไปด้วยแสงดาวระยิบระยับ

ภายใต้แสงดาว คือกองไฟที่ลุกโชนและผู้คนของเผ่าโหย่วอวี๋ที่นั่งล้อมวง

เด็กหนุ่มหน้าตาสะอาดสะอ้านอายุราวสิบห้าสิบหกปีนั่งอยู่บนพื้นดิน

เขามีสีหน้าเคร่งขรึม รับถ้วยน้ำขึ้นสู่สวรรค์ที่ชาวเผ่านำมาให้

เขาถือถ้วยพลางจ้องมองของเหลวสีเทาหม่นในถ้วย ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

ชาวเผ่าที่ล้อมรอบตัวเขาต่างมีสีหน้าซับซ้อน ไม่มีใครเร่งรัดเด็กหนุ่ม

หลังจากผ่านไปสองสามลมหายใจ เด็กหนุ่มถือถ้วยแล้วดื่มน้ำรวดเดียวหมด ดวงตาหรี่ลง ปากพึมพำ

ชาวเผ่าโหยวอวี๋เริ่มเต้นรำแปลก ๆ ล้อมรอบเด็กหนุ่ม กำลังสวดภาวนาให้เขา

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ใบหน้าสะอาดสะอ้านของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ มือขวากดหน้าอกตัวเองแน่น มือซ้ายพยายามจะคว้าอะไรบางอย่างบนร่างกาย

เด็กหนุ่มเหมือนกำลังทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส ท่าทางประหลาดขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายเขาแหงนหน้าตะโกนด้วยความโกรธ ยื่นมือคว้าไปที่ท้องฟ้า

ตู้ม!

เสียงดังสนั่น ร่างของเด็กหนุ่มระเบิด เหลือเพียงแขนขาที่ขาดกระจุยและละอองเลือด

เสียงอุทานที่แฝงความชาชินดังขึ้นจากกลุ่มชาวเผ่าที่ล้อมวง บางคนร้องไห้เสียใจ ปิดหน้าด้วยความเจ็บปวด

“ห้าร้อยสาม ล้มเหลว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน