ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1141

บทที่ 1141 เซวียนหยวนจิ้งและกระจกเซวียนหยวน

หลังตรวจสอบซ้ำหลายครั้ง จ้าวอู่เจียงก็ไม่พบความผิดปกติใด ๆ

เซวียนหยวนจิ้งก็ไม่รู้สึกถึงความไม่สบายใด ๆ

จ้าวอู่เจียงหยิบกระจกออกมาจากในเสื้อ

ตอนนี้กรอบไม่มีผิวกระจกแล้ว บริเวณที่เคยเป็นผิวกระจกกลายเป็นสีดำสนิทราวกับหมึก เหมือนเหวลึกที่กลืนกินสายตาของทั้งสองคน

จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้วแน่น

เซวียนหยวนจิ้งรู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้าง สีหน้านางครุ่นคิด ยื่นมือไปรับกระจกขนาดเท่าฝ่ามือจากมือของจ้าวอู่เจียง

ทันทีที่กระจกทองแดงอยู่ในมือของเซวียนหยวนจิ้งมันก็เริ่มสั่นอย่างบ้าคลั่ง

เซวียนหยวนจิ้งกับจ้าวอู่เจียงสบตากัน ต่างเห็นความประหลาดใจในดวงตาของอีกฝ่าย

อาวุธวิเศษที่แตกหักนี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับจิ้งเอ๋อร์?

“หยุด!” เซวียนหยวนจิ้งไม่รู้ว่าเป็นเพราะลางสังหรณ์หรืออะไรดลใจ จู่ ๆ นางก็ออกคำสั่ง

ชั่วขณะ การสั่นของกระจกทองแดงหายไป

จ้าวอู่เจียงกับเซวียนหยวนจิ้งยังไม่ทันได้ตกใจ เศษกระจกที่เพิ่งจะเข้าไปกลางหว่างคิ้วของเซวียนหยวนจิ้งก็ลอยออกมาจากกลางหว่างคิ้วอีกครั้ง

เศษชิ้นส่วนร่วงหล่นลงบนกรอบกระจก แต่ละชิ้นค่อย ๆ ประกอบรวมกันเป็นผิวกระจกอีกครั้ง

แต่คราวนี้ผิวกระจกไม่ได้แตกร้าว กลับกลายเป็นกระจกเรียบสมบูรณ์

ผิวกระจกเรียบไร้ที่ติ ไม่เห็นร่องรอยการแตกหักแม้แต่น้อย

ทว่ากระจกไม่ได้สะท้อนสิ่งใด มีเพียงท้องฟ้าและดาราระยับ ราวกับว่ากระจกทองนี้บรรจุดวงดาวเอาไว้ภายใน

ท้องฟ้าแห่งนี้งดงามเจิดจ้า สว่างไสวกว่าท้องฟ้ายามค่ำคืนที่จ้าวอู่เจียงเคยเห็นมา

“เกิดอะไรขึ้น?”

จ้าวอู่เจียงสงสัย เซวียนหยวนจิ้งยิ่งสงสัยกว่า

จ้าวอู่เจียงเคาะกระจกเบา ๆ แล้วพลิกไปมา เขาเห็นอักษรสามตัวที่คุ้นตาแต่อ่านไม่ออก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน