ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1147

บทที่ 1147 ได้ยินว่าเขาชอบสตรีงาม

ไม่นานทั้งสามคนก็มาถึงตำหนักฉีเฟิง

จ้าวอู่เจียงรับหีบยาที่หลินอวี้ส่งให้ แล้วเดินเข้าไปในตำหนักเพียงลำพัง เขาแอบสังเกตพลังที่แข็งแกร่งหลายสายรอบ ๆ ตำหนัก ซึ่งเห็นได้ชัดว่าพลังเหล่านี้มีไว้เพื่อปกป้องฮองเฮา

หลินอวี้ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูตำหนัก ปล่อยพลังออกมาอย่างเปิดเผยครอบคลุมทั้งสี่ทิศ แม้ผู้คนในตำหนักฉีเฟิงจะขมวดคิ้วไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร

เมื่อจ้าวอู่เจียงเข้าไปในตำหนักบรรทม ก็เห็นจีปออิงที่คุกเข่าอยู่หน้าเตียงฮองเฮา

จีปออิงพยักหน้าให้เขาแล้วกล่าว

“ปอฉาง รบกวนท่านแล้ว”

“ในเมื่อท่านพี่ไว้วางใจข้า ปอฉางก็ได้แต่ทำให้ดีที่สุด แต่ท่านพี่อย่าได้หวังมากนัก วิชาแพทย์ของข้าไม่ได้เชี่ยวชาญนัก”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้าแล้วเดินไปที่เตียง

จีปออิงรีบหลบทางให้ สีหน้าแสดงความกังวล เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะฮองเฮาล้มป่วย แต่ไม่รู้ว่าเป็นความจริงใจหรือแกล้งทำมากกว่ากัน

ม่านเตียงถูกปล่อยลงมา เห็นเพียงพระหัตถ์เรียวงามและข้อพระกรขาวผ่องของฮองเฮาเพียงนิ้วเดียว

จ้าวอู่เจียงวางหีบยาลงบนพื้น นั่งลงบนหีบยาตามสบาย แล้วจับชีพจรฮองเฮา

จีปออิงมองดูแล้วรีบลุกขึ้นไปนำเก้าอี้ไม้มาให้

“ท่านไปทำอะไรมาแต่เช้า?” จ้าวอู่เจียงแสดงสีหน้าเรียบเฉยพร้อมรอยยิ้ม ส่ายหน้าพลางกล่าว

“ไม่เป็นไร”

จีปออิงดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย ในใจของเขาผุดความรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ

แต่เขาก็รีบได้สติกลับมา คิดว่าช่วงนี้ตนเองคงคิดมากเกินไป

จ้าวอู่เจียงรู้สึกขบขันในใจขณะจับชีพจร ฮองเฮาไม่ได้ป่วยเลย พูดให้ถูกคือไม่นับว่าป่วย

เพียงแต่พลังหยินเติบโตอย่างรุนแรงจึงว่างเปล่ามานาน จนกระทั่งกลืนกินทั้งร่างกายและจิตใจไปเรื่อย ๆ

อีกทั้งความกังวลและความทุกข์ที่สะสมอยู่ในร่างกาย ภายใต้ผลกระทบทางจิตใจสองประการนี้ จึงทำให้ ‘ล้มป่วย’ อย่างเป็นธรรมชาติ

พูดตรง ๆ ก็คือ ความเหงาของสตรีในห้องหับ

จ้าวอู่เจียงไม่แสดงสีหน้าใด ๆ กล่าวอย่างจริงจัง

“ผู้แข็งแกร่งที่อยู่นอกพระราชวัง ใครเป็นคนจัดการ?”

“อะไรนะ?” จีปออิงขมวดคิ้ว ผู้แข็งแกร่งเหล่านั้นเขาเป็นคนจัดการ เพื่อปกป้องฮองเฮา

จ้าวอู่เจียงไม่ได้ตอบตรง ๆ แต่ถามต่อว่า

“ฮองเฮารู้เรื่องนี้หรือไม่?”

“แน่นอนว่าฮองเฮาทรงทราบ ข้าจะไม่ปิดบัง คนเหล่านั้นล้วนเป็นคนที่ข้าจัดวางไว้” จีปออิงพูดตามตรง ขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสัยในใจว่าเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับการประชวรของพระมารดากัน

จ้าวอู่เจียงปล่อยมือที่จับชีพจร มองจีปออิงอย่างเรียบเฉย

“คงจะให้ยอดฝีมือเหล่านั้นเฝ้าอยู่นอกตำหนักบรรทมมานานแล้วกระมัง?”

“ใช่” จีปออิงขมวดคิ้วแน่น คิดในใจว่าป๋อฉางรู้ได้อย่างไร?

จ้าวอู่เจียงส่ายหน้าพลางยิ้ม

“น่าแปลกใจที่จะไม่ประชวร!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน